بیماری های مشابه

سندرم حاد کرونری (ACS) شامل مجموعه‌ای از بیماری‌ها است که به دلیل عدم تعادل حاد بین عرضه و تقاضای اکسیژن در عضله قلب رخ می‌دهد. این وضعیت به ایسکمی یا انفارکتوس میوکارد (MI) منجر می‌شود.

سندرم حاد کرونری (ACS) شامل مجموعه‌ای از بیماری‌ها است که به دلیل عدم تعادل حاد بین عرضه و تقاضای اکسیژن در عضله قلب رخ می‌دهد. این وضعیت به ایسکمی یا انفارکتوس میوکارد (MI) منجر می‌شود.

سندرم حاد کرونری (ACS) شامل مجموعه‌ای از بیماری‌ها است که به دلیل عدم تعادل حاد بین عرضه و تقاضای اکسیژن در عضله قلب رخ می‌دهد. این وضعیت به ایسکمی یا انفارکتوس میوکارد (MI) منجر می‌شود.

تنگی غیرطبیعی یا ناتوانی در گشاد شدن طبیعی ریزرگ‌های قلبی (cardiac microvessels)، که به ایسکمی (ischemia) با تغییرات معمول در نوار قلبی (ECG) منجر می‌شود، با این حال که شریان‌های کرونری (coronary arteries) در آنژیوگرافی (angiography) طبیعی هستند. درد قفسه سینه اغلب با فعالیت بدنی شدید رخ نمی‌دهد بلکه با فعالیت‌های روزمره ایجاد می‌شود. علائم همراه شامل تنگی نفس، خستگی و مشکل در خواب است. این وضعیت در زنانی که درد قفسه سینه آنژینال (anginal chest pain) دارند و بیش از ۱۰ دقیقه و معمولاً بیش از ۳۰ دقیقه طول می‌کشد، شایع‌تر است. تشخیص این وضعیت دشوار است زیرا مطالعات خاصی برای ارزیابی ریزرگ‌های قلبی وجود ندارد.

*مراقبت فوری / تثبیت:* یک خط وریدی (IV) راه‌اندازی کرده و علائم و نشانه‌های تامپوناد قلبی (cardiac tamponade) را ارزیابی کنید. در صورت وجود و اهمیت همودینامیکی، تخلیه از طریق پریکاردیوسنتز (pericardiocentesis) یا ایجاد پنجره پریکاردیال (pericardial window) باید در اسرع وقت انجام شود.

جداشدگی خودبه‌خودی شریان کرونری (Spontaneous Coronary Artery Dissection - SCAD) یک پدیده نادر، غیرتروماتیک و غیردرمانی است که در آن دیواره شریان کرونری دچار شکاف می‌شود. این وضعیت می‌تواند باعث ایجاد یک مجرای کاذب شده و به انفارکتوس حاد میوکارد (acute myocardial infarction) منجر شود. جداشدگی ممکن است بین لایه‌های اینتیما و مدیا یا بین مدیا و ادونتیشیا در دیواره شریان رخ دهد و منجر به ایجاد هماتوم درون‌دیواره‌ای (intramural hematoma) شود که می‌تواند جریان خون کرونری را مسدود یا مختل کرده و به ایسکمی یا انفارکتوس میوکارد (سندرم کرونری حاد [ACS]) منجر شود.

کاردیومیوپاتی تاکوتسوبو (Takotsubo cardiomyopathy)، که به نام‌های کاردیومیوپاتی ناشی از استرس (stress-induced cardiomyopathy)، سندرم قلب شکسته (broken heart syndrome) یا سندرم بادکنکی آپیکال (apical ballooning syndrome) نیز شناخته می‌شود، یک سندرم خاص با اختلال قابل برگشت عملکرد سیستولیک بطن چپ است که معمولاً به دنبال استرس شدید عاطفی یا فیزیولوژیک رخ می‌دهد.

نارسایی حاد قلبی جبران‌ناپذیر (ADHF) در بیمار در وضعیت بحرانی:

افتادگی دریچه میترال (Mitral valve prolapse یا MVP، سندرم کلیک-مورمور، سندرم بارلو یا سندرم دریچه شل) یک وضعیت شایع و معمولاً خوش‌خیم دریچه‌ای قلب است که به دلیل عدم بسته شدن صحیح و محکم بال‌های دریچه میترال به وجود می‌آید؛ در عوض، این بال‌ها به صورت شل ظاهر می‌شوند. اکثر موارد افتادگی دریچه میترال بی‌خطر هستند؛ بیماران بدون علائم بوده و نیازی به درمان ندارند. اما در برخی موارد، نیاز به درمان وجود دارد.

نارسایی دریچه میترال به عنوان اختلال در عملکرد دریچه میترال تعریف می‌شود که با عدم بسته شدن کامل دریچه مشخص می‌شود و منجر به جریان خون در طی انقباض قلب (سیستول) از بطن چپ به دهلیز چپ می‌گردد. افزایش فشار در دهلیز چپ که ناشی از این وضعیت است، معمولاً باعث ایجاد فیبریلاسیون دهلیزی (Atrial Fibrillation)، تنگی نفس (Dyspnea) و/یا نارسایی احتقانی قلب (Congestive Heart Failure) می‌شود. این اختلال به دو دسته کلی تقسیم می‌شود: نارسایی اولیه (یا دژنراتیو) دریچه میترال که ناشی از ناهنجاری در لت‌های دریچه است و نارسایی ثانویه (یا عملکردی) دریچه میترال که به دلیل عدم بسته شدن کامل لت‌ها به علت بیماری‌های دهلیز یا بطن چپ ایجاد می‌شود.

تنگی دهانه دریچه میترال معمولاً به دلیل بیماری قلبی روماتیسمی (Rheumatic Heart Disease) ایجاد می‌شود. سایر علل احتمالی شامل کلسیفیکاسیون سنگین حلقه میترال (Mitral Annular Calcification) و تنگی مادرزادی دریچه میترال (Congenital Mitral Stenosis) هستند. بیماران معمولاً با فیبریلاسیون دهلیزی (Atrial Fibrillation) و/یا نارسایی قلبی احتقانی (Congestive Heart Failure) مراجعه می‌کنند. سایر علائم و نشانه‌های شایع شامل سرفه، عفونت‌های مکرر تنفسی، تنگی نفس در اثر فعالیت (Exertional Dyspnea)، هموپتیزی (Hemoptysis)، خس‌خس سینه (Wheezing)، اورتوپنه (Orthopnea)، ادم (Edema)، تاکی‌کاردی (Tachycardia) و سوفل قلبی (Heart Murmur) هستند. این بیماری می‌تواند به‌تدریج به حوادث ترومبوآمبولیک (Thromboembolic Events)، فشار خون ریوی (Pulmonary Hypertension)، هیپرتروفی بطن راست (Right Ventricular Hypertrophy)، نارسایی قلبی سمت راست (Right-Sided Heart Failure)، درد قفسه سینه (Chest Pain) و اندوکاردیت عفونی (Infective Endocarditis) منجر شود. بزرگسالان ممکن است بدون علائم باشند، اما شروع علائم در بزرگسالان معمولاً بین ۲۰ تا ۵۰ سالگی رخ می‌دهد. نوزادان ممکن است در زمان تولد یا در دو سال اول زندگی علائم را تجربه کنند.

آمبولی ریوی (PE) لخته خونی است که معمولاً از ترومبوزهای سیستم وریدی عمقی (deep venous system) در پاها منشأ می‌گیرد و به ریه‌ها منتقل می‌شود. سایر منابع می‌توانند شامل وریدهای عمقی لگنی، وریدهای رکتال، ورید اجوف تحتانی (inferior vena cava)، قلب راست، و وریدهای آگزیلاری باشند. تقریباً 10٪ از موارد مرگبار هستند.

پنوماوتوراکس (Pneumothorax) به جمع شدن غیرطبیعی هوا در حفره پلور (pleural cavity) اطلاق می‌شود. این وضعیت می‌تواند منجر به فروپاشی جزئی یا کامل ریه شود. علت آن ممکن است تروما (trauma) یا یک رویه پزشکی باشد، یا به صورت خودبه‌خودی رخ دهد. در برخی موارد، پنوماوتوراکس ممکن است به عنوان یک وضعیت اضطراری تهدیدکننده زندگی باشد، به دلیل نارسایی تنفسی یا فروپاشی قلبی‌عروقی. بیماران با پنوماوتوراکس کوچک ممکن است گاهی بدون علامت باشند. علائم شایع پنوماوتوراکس شامل درد قفسه سینه یا شانه، تنگی نفس (dyspnea)، تندتپشی (tachycardia) و تندنفسی (tachypnea) می‌باشد.

استرپتوکوکوس پنومونیه (Streptococcus pneumoniae)، یک دیپلوی کوکسی هوازی گرم مثبت و دارای کپسول است که شایع‌ترین عامل پنومونی اکتسابی از جامعه (community-acquired pneumonia) در بزرگسالان می‌باشد. نود سروتیپ مختلف بر اساس تفاوت‌های آنتی‌ژنی در پلی‌ساکاریدهای کپسولی آن‌ها شناسایی شده‌اند.

التهاب پرده جنب (Pleuritis) به صورت دردی تیز در ناحیه قفسه سینه بروز می‌کند که هنگام تنفس عمیق، سرفه یا عطسه تشدید می‌شود. علل این بیماری شامل عفونت‌های ویروسی، آمبولی ریه (Pulmonary embolism)، سل (Tuberculosis)، التهاب پرده قلب (Pericarditis)، افیوژن‌های پلورال ترشحی (Exudative pleural effusions)، پنوموتوراکس (Pneumothorax) و صدمات شامل شکستگی دنده‌ها است. یافته‌های شایع شامل تب، سرفه، تنگی نفس (Dyspnea)، صدای سایش پلورال (Pleural rub) و کبودی (Cyanosis) است. یافته‌ها و درمان بر اساس علت بیماری متفاوت خواهد بود.

سارکوئیدوز یک اختلال سیستمیک است که به‌وسیلۀ سیستم ایمنی واسطه‌گری شده و با تشکیل گرانولوم در اندام‌های درگیر، به‌ویژه پارانشیم ریه و پوست مشخص می‌شود. عامل محرک سیستم ایمنی ناشناخته باقی مانده است و فرضیات مختلفی از جمله عوامل خودایمنی، عفونی و محیطی را شامل می‌شود. استعدادهای ژنتیکی مرتبط با اجزای پاسخ التهابی وجود دارد و سابقه خانوادگی این بیماری خطر ابتلا را افزایش می‌دهد. این بیماری در تمامی سنین، نژادها و قومیت‌ها مشاهده می‌شود، اما بیشترین شیوع آن در مردان بین 30 تا 50 سال و در زنان بین 50 تا 60 سال است و در زنان اندکی شایع‌تر است. بیماری پوستی اغلب اولین علامت سارکوئیدوز سیستمیک است.

سندرم حاد قفسه سینه (Acute Chest Syndrome) یکی از عوارض بالقوه خطرناک بیماری کم‌خونی داسی‌شکل (sickle cell disease) است که با نفوذ در ریه‌ها، تب و علائم تنفسی از جمله سرفه، تندنفسی (tachypnea)، خس‌خس (wheeze)، افزایش کار تنفسی / تنگی نفس (shortness of breath) و کاهش اشباع اکسیژن مشخص می‌شود. ACS دومین علت شایع بستری در کودکان و بزرگسالان مبتلا به بیماری داسی‌شکل است و همچنین اصلی‌ترین علت مرگ و میر در این بیماران محسوب می‌شود. مدیریت ACS در کودکان و بزرگسالان مشابه است، هرچند که بیماری در بزرگسالان اغلب شدیدتر است و با آمبولی مغز استخوان و چربی همراه است. ACS می‌تواند توسط عفونت زمینه‌ای یا بحران انسدادی عروقی (vaso-occlusive crisis) تحریک شود، هرچند که در اکثر موارد، عامل تحریک‌کننده مشخصی شناسایی نمی‌شود.

فشار خون ریوی یک بیماری پیچیده و چندوجهی است که یا ناشی از واسکولوپاتی اولیه شریان ریوی (primary pulmonary arterial vasculopathy) است یا به‌صورت ثانویه به دلیل بیماری‌های متابولیک، ترومبوتیک یا همودینامیک ایجاد می‌شود. این وضعیت با فشار میانگین شریان ریوی بیش از ۲۵ میلی‌متر جیوه در حالت استراحت که با کاتتریزاسیون قلب راست اندازه‌گیری می‌شود، مشخص می‌گردد. این بیماری به پنج گروه زیر تقسیم می‌شود:

بیماری رفلاکس معده به مری (Gastroesophageal Reflux Disease یا GERD) به ارتباط علائم یا عوارض ناشی از بازگشت محتویات معده به داخل مجرای مری اشاره دارد. این وضعیت باید از رفلاکس معده به مری (Gastroesophageal Reflux یا GER) که به بازگشت محتویات غذایی به مری و حلق اشاره دارد، متمایز شود. رفلاکس معده به مری (GER) در نوزادان شایع است و برآورد می‌شود که شیوع آن تقریباً 50 درصد باشد. این وضعیت بیشتر در نوزادان تازه متولد شده دیده می‌شود و با افزایش سن کاهش می‌یابد و اغلب تا 12 ماهگی از بین می‌رود. رفلاکس معده به مری در نوزادان پس از 18 ماهگی نادر است.

بیماری زخم پپتیک به تشکیل زخم در مخاط معده یا دوازدهه (duodenum) اشاره دارد. این بیماری معمولاً به دلیل استفاده بیش از حد از داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی (NSAID) یا عفونت باکتری هلیکوباکتر پیلوری (Helicobacter pylori) ایجاد می‌شود. شیوع زخم‌های پپتیک که به هلیکوباکتر پیلوری مثبت هستند، در چند دهه اخیر کاهش یافته است.

اختلالات حرکتی مری با عملکرد غیرطبیعی اسفنکتر فوقانی مری، اسفنکتر تحتانی مری (LES) یا بدن مری مشخص می‌شوند. این اختلالات می‌توانند منجر به بروز علائم بالینی مختلفی از جمله دیسفاژی (دشواری در بلع)، درد قفسه سینه، بیماری ریفلاکس معده به مری مقاوم به درمان (GERD)، و گیر کردن غذا شوند. اختلالات حرکتی ممکن است به صورت مجزا یا به عنوان نشانه‌ای از یک بیماری سیستمیک ظاهر شوند. چندین نوع از اختلالات حرکتی وجود دارد:

ازوفاژیت (Esophagitis) یک فرآیند التهابی حاد یا مزمن است که دیواره مری (esophageal wall) را تحت تأثیر قرار می‌دهد و می‌تواند باعث درد قفسه سینه، سوءهاضمه (dyspepsia)، بلع دردناک (odynophagia) یا دیسفاژی (dysphagia) شود و به عوارضی مانند تنگی مری (strictures)، گیر کردن غذا (food impactions)، خونریزی گوارشی (gastrointestinal bleeding) و حتی سوراخ شدن مری (esophageal perforation) منجر شود. علل مختلفی برای ازوفاژیت وجود دارد که شامل موارد زیر می‌شود:

ازوفاژیت ائوزینوفیلیک (EoE) یک بیماری مزمن است که توسط سیستم ایمنی یا آنتی‌ژن‌ها تحریک می‌شود و با علائم معمول بیماری رفلاکس معده به مری (GERD) شناخته می‌شود. در نمونه‌برداری از مخاط مری، التهاب با غلبه ائوزینوفیل‌ها در اپیتلیوم سنگفرشی مشاهده می‌شود. EoE یک بیماری نسبتاً جدید است که به دلیل وجود گروه‌های بزرگی از کودکان، نوجوانان و جوانانی که به رفلاکس مقاوم به داروهای سرکوب‌کننده اسید مبتلا هستند، شناخته شده است. این بیماری در مردان بیش از زنان شایع است. شیوع تخمینی EoE در جمعیت‌های بالغ و کودکان در دنیای غرب ۰.۴٪ است و بروز جهانی آن در دهه‌های اخیر به‌طور قابل توجهی افزایش یافته است.

فتق هیاتال (hiatal hernia) زمانی رخ می‌دهد که سوراخ مری (esophageal hiatus) در دیافراگم گشاد شده و حفره‌ای ایجاد می‌کند که می‌تواند محتویات حفره شکمی را، به ویژه معده، در خود جای دهد. در فتق‌های بزرگتر، بخش‌هایی از روده بزرگ و کوچک نیز ممکن است از طریق سوراخ مری فتق پیدا کنند.

پارگی مری (Rupture of esophagus) پدیده‌ای نادر است که باعث نشت محتویات مری به داخل مدیاستن (mediastinum) می‌شود و می‌تواند به التهاب سیستمیک و افیوژن پلور (pleural effusion) واکنشی منجر شود. پارگی مری ممکن است به علت عوامل یاتروژنیک (iatrogenic) ناشی از ابزارآلات پزشکی اخیر، به‌ویژه آندوسکوپی فوقانی (upper endoscopy) و روش‌های درمانی مانند قرار دادن استنت (stent) یا اتساع تنگی (stricture dilation) باشد.

کوله‌سیستیت حاد التهاب دیواره کیسه صفرا است و بیماران به طور کلاسیک با علائم زیر مراجعه می‌کنند: درد شکمی در ربع فوقانی راست (Right Upper Quadrant یا RUQ)& تب، لکوسیتوز

پانکراتیت می‌تواند یک پاسخ التهابی سیستمیک شدید را القا کند، بنابراین استفاده زودهنگام و تهاجمی از مایعات وریدی (IV)، کنترل درد (اغلب با داروهای مخدر وریدی)، ضد تهوع‌ها و استراحت اولیه روده‌ای، برای درمان اولیه حیاتی است.

بیماری سلول داسی شکل یک بیماری ژنتیکی خطرناک و اتوزومال مغلوب است. جهش ژنتیکی منجر به ایجاد زنجیره β-گلوبین غیرطبیعی در هموگلوبین A می‌شود که به عنوان هموگلوبین S شناخته می‌شود. جهش‌های هموزیگوت برای هموگلوبین S منجر به بروز بیماری سلول داسی شکل می‌شود که یک بیماری مزمن و ناتوان‌کننده است. این بیماری معمولاً در دوران نوزادی، در سنین ۴ تا ۵ ماهگی، ظاهر می‌شود.

کوستوکندریت یک علت شایع و خوش‌خیم برای درد قفسه سینه است. شروع این بیماری می‌تواند به صورت حاد یا نیمه‌حاد باشد. درد معمولاً به صورت مبهم احساس می‌شود و با حرکت، لمس و نفس‌کشیدن تشدید می‌گردد. این وضعیت اغلب به دلیل ضربات خفیف مکرر یا استفاده بیش از حد ایجاد می‌شود، هرچند که همیشه یک حادثه مشخص به عنوان عامل ایجادکننده شناخته نمی‌شود. پاتولوژی زمینه‌ای در کوستوکندریت التهاب مفاصل کوستواسترنال (costosternal joints) است. درمان بر کنترل دردهای علامتی متمرکز است، زیرا کوستوکندریت به‌طور خودبه‌خودی محدود می‌شود.

آرتریت روماتوئید (Rheumatoid arthritis یا RA) یک بیماری سیستمیک است که در حدود ۱٪ از جمعیت بالغ را تحت تأثیر قرار می‌دهد. این بیماری می‌تواند در بزرگسالان در هر سنی رخ دهد، اما اوج شروع آن در سنین ۵۰ تا ۷۵ سالگی است و در زنان سه برابر شایع‌تر از مردان است. RA می‌تواند در کودکان نیز رخ دهد (همچنین به آرتریت ایدیوپاتیک جوانان (juvenile idiopathic arthritis) مراجعه کنید). علت RA ناشناخته است، اما ژن‌های متعدد و عوامل محیطی در خطر ژنتیکی آن نقش دارند. سیگار کشیدن یک عامل خطر مهم است.

فیبرومیالژیا یک بیماری مزمن و غیرپیش‌رونده است که با درد گسترده در بافت‌های نرم بدن همراه است و بدون التهاب می‌باشد. این بیماری می‌تواند با خستگی، اختلالات شناختی، علائم روان‌پزشکی و علائم جسمی متعدد مرتبط باشد. گزارش‌ها نشان می‌دهند که فیبرومیالژیا در زنان (از جوانان تا میانسالان) بیش از مردان رخ می‌دهد، اما در کودکان نیز ممکن است مشاهده شود. این بیماری ممکن است توسط عفونت، ضربه، استرس یا جراحی تحریک شود، یا به‌تدریج و بدون رویداد تحریک‌کننده شناخته‌شده‌ای آغاز شود. همچنین ممکن است ارتباط خانوادگی وجود داشته باشد. با اتیولوژی نامشخص، ممکن است به اختلال در تنظیم درد مرتبط باشد.

اختلال پانیک (Panic Disorder) با حملات پانیک خودبه‌خودی مشخص می‌شود. این حملات دوره‌های ترس شدید هستند که معمولاً ظرف 10 دقیقه به اوج می‌رسند و 20-30 دقیقه ادامه می‌یابند. حملات بدون محرک قابل تشخیص رخ می‌دهند.

اختلال اضطراب فراگیر با نگرانی مفرط و پایدار در مورد مسائل مختلف زندگی روزمره مشخص می‌شود که بر عملکرد روزانه تأثیر منفی می‌گذارد. این اختلال معمولاً با اضطرابی که کنترل آن دشوار است و باعث ناراحتی یا اختلال قابل‌توجهی می‌شود، همراه است. بیماران اغلب با شکایت از نگرانی مداوم، تحریک‌پذیری (irritability)، تنش عضلانی (muscle tension)، بی‌خوابی (sleeplessness) و خستگی (fatigue) مراجعه می‌کنند.

زونا (زوستر) (Shingles (Zoster)) یک راش دردناک است که توسط ویروس واریسلا زوستر، همان ویروسی که باعث آبله مرغان می‌شود، به وجود می آید. پس از بهبودی فرد از آبله مرغان، ویروس در اعصاب خاصی در بدن غیر فعال (خفته) باقی می ماند. با افزایش سن، سیستم ایمنی بدن شما ضعیف تر می شود و ممکن است به اندازه کافی برای کنترل ویروس قوی نباشد. زونا زمانی اتفاق می‌افتد که ویروس دوباره فعال می‌شود، روی اعصاب رشد می‌کند تا به پوست برسد و به صورت برآمدگی‌های کوچک، دردناک و پر از مایع (تاول) ظاهر می‌شود.