بیماری های مشابه

میوزیت ویروسی (Viral myositis) حالتی است که با التهاب عضلات ناشی از عفونت ویروسی مشخص می‌شود. بیماران با علائمی مانند درد عضلانی، حساسیت، تورم و اغلب ضعف عضلانی مراجعه می‌کنند. شایع‌ترین ویروس‌های عامل میوزیت، ویروس‌های آنفلوانزا و انتروویروس‌ها هستند که علائم میوزیت معمولاً چند روز پس از شروع تب ظاهر می‌شود. این علائم بیشتر در عضلات پروگزیمال (نزدیک به مرکز بدن مانند بازوها و پاها) مشهود هستند و درد اغلب با حرکت تشدید می‌شود.

میاستیت با اجسام انکلوزیونی (Inclusion Body Myositis) یک اختلال التهابی و دژنراتیو ماهیچه‌ای است که به‌طور تدریجی و پیشرونده باعث ضعف ماهیچه‌های اسکلتی می‌شود. از نظر بافت‌شناسی، این بیماری با هجوم سلول‌های التهابی به رشته‌های ماهیچه‌ای بدون نکروز، وجود واکوئل‌های حاشیه‌دار غیرطبیعی، رسوبات پروتئینی انکلوزیونی کنگوفیلیک درون یا بیرون واکوئل‌ها، و افزایش تعداد رشته‌های ماهیچه‌ای منفی نسبت به آنزیم سیتوکروم سی اکسیداز میتوکندریال مشخص می‌شود.

بیماران مبتلا به اختلال مصرف الکل اغلب برای ارزیابی پزشکی مراجعه می‌کنند و بسیاری از آنها به مراقبت فوری و/یا تثبیت نیاز دارند. نیاز به مراقبت فوری در تمام طیف اختلال مصرف الکل وجود دارد، از جمله بیمارانی که به دنبال کمک و مراقبت‌های پیشگیرانه هستند، مدیریت حاد مسمومیت با الکل، عوارض مسمومیت حاد (مانند تروما، اختلالات شدید الکترولیتی، کتواسیدوز الکلی/گرسنگی) و سندرم ترک الکل.

اسکلروز جانبی آمیوتروفیک (ALS) که همچنین به عنوان بیماری لو گهریگ شناخته می‌شود، یک بیماری تحلیل‌برنده سریع‌الپیشرفت است که با از دست دادن نورون‌های حرکتی مشخص می‌شود. ALS به فلج و نارسایی تنفسی منجر شده و نهایتاً به مرگ ختم می‌شود. یافته‌های مشخصه شامل آتروفی عضلانی، فاسیکولاسیون‌ها (fasciculations)، ضعف نامتقارن اندام‌ها، دیس‌آرتری (dysarthria)، دیس‌فاژی (dysphagia)، افتادگی پا (foot drop)، تنگی نفس (dyspnea)، و آب‌ریزش دهان (drooling) است. علائم بیماری می‌تواند متنوع باشد و ممکن است شامل خستگی، گرفتگی عضلات، اسپاستیسیتی (spasticity)، درد گردن، کاهش وزن، تریسموس (trismus)، فلج، گرفتگی صدا (hoarseness)، سرفه، اختلال در شناخت، تغییرات خلقی، از دست دادن حس، برادی‌پنه (bradypnea)، افت فشار خون وضعیتی (orthostatic hypotension)، هیپوونتیلاسیون (hypoventilation)، هیپورفلکسی (hyporeflexia)، و هیپرفلکسی (hyperreflexia) باشد. علائم معمولاً در اندام‌ها شروع می‌شوند، اما در حدود ۳۰ درصد از موارد، علائم در عضلاتی که توسط اعصاب جمجمه‌ای تحتانی کنترل می‌شوند و مسئول گفتار و بلع هستند (ALS با شروع بولبار) آغاز می‌شوند.

دیستروفی عضلانی دوشن یک اختلال وابسته به کروموزوم X و مغلوب است که به دلیل جهش در ژن دیستروفین (dystrophin) واقع بر کروموزوم X ایجاد می‌شود. این جهش منجر به عدم وجود پروتئین دیستروفین می‌شود که برای پایداری ساختاری سلول‌های عضلانی اهمیت دارد. این بیماری عمدتاً در مردان مشاهده می‌شود، هرچند که تعداد کمی از زنان حامل نیز ممکن است تحت تأثیر قرار گیرند.

دیستروفی عضلانی لیمب‌گردل (Limb-girdle muscular dystrophy یا LGMD) شامل گروهی از بیش از ۲۰ اختلال ارثی است که همگی با ضعف متقارن در عضلات پروگزیمال بازوها و پاها مشخص می‌شوند. بیشتر این اختلالات به صورت اتوزومال مغلوب (autosomal recessive) هستند، اما برخی زیرگونه‌های اتوزومال غالب (autosomal dominant) نیز وجود دارند و جهش‌های خودبه‌خودی نیز رخ می‌دهند. سن شروع بیماری معمولاً در دوران کودکی یا اوایل بزرگسالی است، اگرچه ممکن است این بیماری در مراحل بعدی زندگی نیز بروز کند.

دیستروفی عضلانی اکولوفرینژیال (Oculopharyngeal muscular dystrophy یا OPMD) یک بیماری وراثتی اتوزومال غالب است که معمولاً در بیماران بین سنین ۳۰ تا ۷۰ سال بروز می‌کند و با ضعف بسیار آهسته پیشرونده عضلات کرانیوفرینژیال مشخص می‌شود. این اختلال نادر است و در حدود ۱ نفر از هر ۱۰۰,۰۰۰ نفر را تحت تأثیر قرار می‌دهد. با این حال، شیوع آن در میان افراد با تبار فرانسوی کانادایی و یهودی بخارایی افزایش یافته و تا ۱ نفر از هر ۷۰۰ نفر مبتلا مشاهده می‌شود.

دیستروفی میوتونیک (Myotonic Dystrophy) یک اختلال پیشرونده و ارثی با الگوی اتوزومال غالب است که عضلات را تحت تأثیر قرار می‌دهد. این بیماری با تحلیل رفتن عضلات، ضعف و میوتونیا (Myotonia) که به معنی تأخیر در شل شدن عضله است، مشخص می‌شود. تحلیل رفتن عضلات تمپورالیس (Temporalis) و ماستر (Masseter) به همراه ریزش مو در ناحیه پیشانی، ظاهر خاصی به بیمار می‌دهد. بیماران دچار دیگر ناهنجاری‌ها از جمله آب مروارید (Cataracts)، نقص در هدایت قلبی، دیسفاژی (Dysphagia)، خواب‌آلودگی بیش از حد در طول روز و نقص خفیف شناختی هستند.

بیماری ذخیره گلیکوژن نوع ۲ (بیماری پمپ) یک اختلال اتوزومال مغلوب است که منجر به کمبود آنزیم اسید آلفا-گلوکوزیداز (acid alpha-glucosidase) می‌شود. این کمبود باعث تجمع گلیکوژن در داخل لیزوزوم‌های تمامی بافت‌ها، به ویژه بافت عضلانی، می‌شود. این بیماری به عنوان هم یک بیماری ذخیره گلیکوژن (glycogen storage disease) و هم یک بیماری ذخیره لیزوزومی (lysosomal storage disease) طبقه‌بندی می‌شود. جهش مسبب این بیماری در ژن GAA یافت می‌شود. این بیماری ممکن است در دوران نوزادی یا در مراحل بعدی زندگی ظاهر شود. شروع در دوران نوزادی در طی چند ماه اول زندگی رخ می‌دهد و یافته‌های شایع شامل هیپوتونی (hypotonia)، کاردیومیوپاتی (cardiomyopathy)، کاردیومگالی (cardiomegaly)، تغذیه ضعیف، عدم رشد و هپاتومگالی (hepatomegaly) است. بیمارانی که در سنین بالاتر به این بیماری مبتلا می‌شوند عمدتاً با میوپاتی اسکلتی (skeletal myopathy)، ضعف، دیسپنه (dyspnea)، ارتوپنه (orthopnea) و نارسایی تنفسی (respiratory failure) خود را نشان می‌دهند.

بیماری ذخیره گلیکوژن نوع ۵ (بیماری مک‌آردل) یک بیماری اتوزومال مغلوب است که عملکرد عضلات را تحت تأثیر قرار می‌دهد. جهشی در ژن گلیکوژن فسفوریلاز عضله (PYGM) باعث کمبود میوفسفوریلاز می‌شود، به طوری که گلیکوژن عضله نمی‌تواند به طور مناسب تجزیه شود. بیماران معمولاً با علائمی همچون خستگی، میالژی (درد عضلانی)، گرفتگی یا ضعف عضلانی، تحمل پایین، میوگلوبینوری (وجود میوگلوبین در ادرار) و سطح بالای کراتینین کیناز (creatinine kinase) مراجعه می‌کنند. تشخیص معمولاً تا اوایل بزرگسالی انجام می‌شود، اما ممکن است در بزرگسالان مسن‌تر با ضعف پیشرونده ظاهر شود. برخی از بیماران ممکن است دچار عوارضی مانند رابدومیولیز (rhabdomyolysis) یا نارسایی حاد کلیوی شوند.

سندرم کوشینگ به دلیل افزایش بیش از حد گلوکوکورتیکوئیدها (glucocorticoids) در گردش خون طی یک دوره زمانی رخ می‌دهد. شایع‌ترین علت آن، علت یاتروژنیک (iatrogenic) است که شامل استفاده از گلوکوکورتیکوئیدهای موضعی و استنشاقی می‌شود. علل درونی سندرم کوشینگ به دو دسته وابسته به آدرنوکورتیکوتروپین (ACTH-dependent) و غیر وابسته به ACTH (non-ACTH-dependent) تقسیم می‌شوند. بیماری وابسته به ACTH زمانی ایجاد می‌شود که ACTH از هیپوفیز (بیماری کوشینگ) یا از یک تومور تولیدکننده ACTH نابجا افزایش یابد. بیماری غیر وابسته به ACTH به دلیل آدنوم‌های آدرنال یا کارسینوم‌های آدرنال رخ می‌دهد.

درماتیت پرتوی (Radiation Dermatitis) معمولاً به دلیل پرتودرمانی برای بدخیمی‌های زیرین ایجاد می‌شود. قرار گرفتن در معرض تابش در طی آنژیوگرافی کرونری، روش‌های آمبولیزاسیون و جای‌گذاری کاتترهای درون‌بدنی نیز از علل نادرتر درماتیت پرتوی هستند. آسیب پوستی ناشی از تابش می‌تواند بلافاصله پس از قرار گرفتن در معرض تابش یا دهه‌ها بعد رخ دهد. این آسیب به دلیل اختلال در سلول‌های بنیادی عملکردی، تغییرات سلول‌های اندوتلیال، التهاب، پاسخ سیتوکین‌ها، و آپوپتوز و نکروز سلول‌های اپیدرمی رخ می‌دهد. دو شکل بر اساس زمان‌بندی درماتیت مشاهده می‌شود: حاد و مزمن.

هیپوتیروئیدیسم به کاهش هورمون تیروئید ناشی از نقصی در هر بخشی از محور هیپوتالاموس-هیپوفیز-تیروئید (Hypothalamic-Pituitary Axis یا HPA) گفته می‌شود.

میاستنی گراویس (MG) یک بیماری خودایمنی عصبی-عضلانی است که با ضعف متغیر و بدون درد در عضلات ارادی مشخص می‌شود. میاستنی گراویس خودایمنی می‌تواند به صورت چشمی یا عمومی ظاهر شود.

سیفلیس یک عفونت مقاربتی (sexually transmitted infection-STI) است که توسط باکتری ترپونما پالیدوم ایجاد می شود. سیفلیس ثانویه دومین مرحله از 3 مرحله عفونت سیفلیس است و معمولاً 1 تا 3 ماه پس از مرحله اول سیفلیس یعنی سیفلیس اولیه رخ می دهد. تمام افرادی که به سیفلیس مبتلا می شوند، اگر عفونت آنها با آنتی بیوتیک مناسب درمان نشود، به سیفلیس ثانویه مبتلا می شوند. عفونت التیام یافته هیچ ایمنی باقی نمی گذارد، به این معنی که می توانید دوباره آلوده شوید.

سل (TB) به عفونت با ارگانیسم‌های کمپلکس مایکوباکتریوم توبرکلوزیس (Mycobacterium tuberculosis complex) اشاره دارد که شامل مایکوباکتریوم توبرکلوزیس (Mycobacterium tuberculosis)، مایکوباکتریوم آفریکانوم (Mycobacterium africanum) و مایکوباکتریوم بویس (Mycobacterium bovis) می‌شود. سل همچنان یک نگرانی عمده در حوزه بهداشت جهانی است و به همراه اچ‌آی‌وی (HIV) یکی از علل اصلی مرگ و میر ناشی از بیماری‌های عفونی است. این خلاصه بیشتر به سل ریوی می‌پردازد. سل گوارشی و سل پوستی به‌طور جداگانه مورد بررسی قرار می‌گیرند.

ویروس سیتومگالو (Cytomegalovirus یا CMV) که به عنوان ویروس هرپس انسانی نوع ۵ نیز شناخته می‌شود، عضوی از خانواده ویروس‌های DNA هرپس است. عفونت CMV شایع است و تا بزرگسالی، ۸۰٪ از جمعیت جهان آنتی‌بادی‌هایی را توسعه می‌دهند که نشان‌دهنده عفونت اولیه گذشته است. عفونت‌های CMV از طریق مواجهه با مایعات و ترشحات بدن (مانند ادرار، بزاق، خون، ترشحات واژن، مایع منی و شیر مادر) به دست می‌آیند.

عفونت ناشی از ویروس اپشتین-بار (Epstein-Barr virus یا EBV)، که به عنوان ویروس هرپس انسانی ۴ نیز شناخته می‌شود، موجب بروز طیف وسیعی از سندرم‌های بالینی از جمله مونونوکلئوز عفونی (infectious mononucleosis) می‌گردد. بسیاری از افراد در دوران کودکی به EBV مبتلا می‌شوند و عفونت اولیه معمولاً به صورت یک بیماری تب‌دار غیرمتمایز بروز می‌کند. این ویروس سپس در لنفوسیت‌های B به حالت نهفته درمی‌آید.

عفونت ناشی از آدنوویروس‌ها (adenoviruses) شایع است و بیشتر افراد در دوران کودکی در معرض آدنوویروس‌ها قرار می‌گیرند. این عفونت از طریق قطرات تنفسی یا مسیر مدفوعی-دهانی منتقل می‌شود. انواع مختلفی از آدنوویروس‌ها وجود دارد و علائم بالینی آن‌ها متغیر است. عفونت‌های آدنوویروسی می‌توانند طیف گسترده‌ای از اختلالات را ایجاد کنند، از جمله سیستیت (cystitis)، ذات‌الریه (pneumonia)، التهاب ملتحمه (conjunctivitis)، گاستروانتریت (gastroenteritis)، برونشیت (bronchitis)، کروپ (croup)، فارنژیت (pharyngitis)، مننژیت/آنسفالیت (meningitis/encephalitis)، سرماخوردگی (common cold)، و بیماری‌های تب‌دار نامشخص.

پلی‌میالژیا روماتیکا (Polymyalgia Rheumatica یا PMR) یک بیماری نسبتاً شایع روماتولوژیک است که عمدتاً افراد بالای ۵۰ سال را تحت تأثیر قرار می‌دهد. این بیماری با سفتی و درد در ناحیه گردن و شانه‌های دوطرفه مشخص می‌شود و ممکن است بازوهای فوقانی، ران‌ها و لگن را نیز درگیر کند. زنان دو برابر بیشتر از مردان به این بیماری مبتلا می‌شوند.

فیبرومیالژیا یک بیماری مزمن و غیرپیش‌رونده است که با درد گسترده در بافت‌های نرم بدن همراه است و بدون التهاب می‌باشد. این بیماری می‌تواند با خستگی، اختلالات شناختی، علائم روان‌پزشکی و علائم جسمی متعدد مرتبط باشد. گزارش‌ها نشان می‌دهند که فیبرومیالژیا در زنان (از جوانان تا میانسالان) بیش از مردان رخ می‌دهد، اما در کودکان نیز ممکن است مشاهده شود. این بیماری ممکن است توسط عفونت، ضربه، استرس یا جراحی تحریک شود، یا به‌تدریج و بدون رویداد تحریک‌کننده شناخته‌شده‌ای آغاز شود. همچنین ممکن است ارتباط خانوادگی وجود داشته باشد. با اتیولوژی نامشخص، ممکن است به اختلال در تنظیم درد مرتبط باشد.

در مواردی که بیمار در حال مصرف یا قبلاً از داروهایی استفاده کرده است که شناخته شده‌اند باعث ایجاد درد مفاصل (arthralgia)، استئوآرتریت (osteoarthritis)، نقرس (gout) یا بیماری‌های روماتیسمی (rheumatic disease) می‌شوند، باید واکنش‌های نامطلوب دارویی یا تداخلات دارویی را به‌عنوان علتی برای درد مفاصل در نظر گرفت. علائم و نشانه‌های شایع شامل درد و ناراحتی در مفاصل، سفتی، قرمزی و محدودیت در دامنه حرکتی هستند که معمولاً با التهاب همراه نیستند.

سارکوئیدوز یک اختلال سیستمیک است که به‌وسیلۀ سیستم ایمنی واسطه‌گری شده و با تشکیل گرانولوم در اندام‌های درگیر، به‌ویژه پارانشیم ریه و پوست مشخص می‌شود. عامل محرک سیستم ایمنی ناشناخته باقی مانده است و فرضیات مختلفی از جمله عوامل خودایمنی، عفونی و محیطی را شامل می‌شود. استعدادهای ژنتیکی مرتبط با اجزای پاسخ التهابی وجود دارد و سابقه خانوادگی این بیماری خطر ابتلا را افزایش می‌دهد. این بیماری در تمامی سنین، نژادها و قومیت‌ها مشاهده می‌شود، اما بیشترین شیوع آن در مردان بین 30 تا 50 سال و در زنان بین 50 تا 60 سال است و در زنان اندکی شایع‌تر است. بیماری پوستی اغلب اولین علامت سارکوئیدوز سیستمیک است.

این خلاصه به بررسی لوپوس اریتماتوز سیستمیک در کودکان می‌پردازد. لوپوس نوزادی به صورت جداگانه مورد بررسی قرار گرفته است.