میوزیت ویروسی (Viral myositis) حالتی است که با التهاب عضلات ناشی از عفونت ویروسی مشخص می‌شود. بیماران با علائمی مانند درد عضلانی، حساسیت، تورم و اغلب ضعف عضلانی مراجعه می‌کنند. شایع‌ترین ویروس‌های عامل میوزیت، ویروس‌های آنفلوانزا و انتروویروس‌ها هستند که علائم میوزیت معمولاً چند روز پس از شروع تب ظاهر می‌شود. این علائم بیشتر در عضلات پروگزیمال (نزدیک به مرکز بدن مانند بازوها و پاها) مشهود هستند و درد اغلب با حرکت تشدید می‌شود.
ویروس‌های دیگری که باعث میوزیت می‌شوند
گاهی اوقات ویروس اچ‌آی‌وی (HIV) می‌تواند باعث میوزیت شود. ویروس‌های دیگری مانند ویروس اپشتین-بار (Epstein-Barr virus)، سیتومگالوویروس (cytomegalovirus) و آدنوویروس (adenovirus) نیز گزارش شده‌اند که می‌توانند باعث میوزیت شوند. مکانیزم دقیق ایجاد میوزیت توسط ویروس‌ها متفاوت است و شامل عفونت مستقیم ویروسی میوسیت‌ها، کمپلکس‌های ایمنی‌واسطه و یا از طریق ناهماهنگی سیستم ایمنی مانند آزادسازی سایتوکاین‌ها (cytokine release) می‌شود.
تشخیص و درمان
ویروس آنفلوانزا ممکن است از بافت عضلانی در نمونه‌برداری (بیوپسی) جدا شود. برای ویروس‌های دیگر، ممکن است ویروس در بافت عضلانی یافت نشود و در این موارد، میوزیت به عنوان یک حالت ایمنی‌واسطه یا سایتوکاین‌واسطه تلقی می‌شود.
آزمایشات آزمایشگاهی افزایش سطح کراتینین کیناز (creatinine kinase یا CK) را نشان می‌دهند. درمان به صورت علامتی است و شامل حفظ وضعیت هیدراتاسیون مناسب می‌باشد. رابدومیولیز (Rhabdomyolysis) یکی از عوارض احتمالی میوزیت ویروسی است که می‌تواند در صورت عدم مدیریت صحیح، منجر به آسیب شدید کلیوی و/یا انعقاد منتشر درون‌رگی (disseminated intravascular coagulation یا DIC) شود.