بیماری های مشابه

اضطراب به‌عنوان ترس، بیم یا نگرانی از خطر یا فاجعه، با یا بدون تحریک منطقی، تعریف می‌شود. اضطراب یک عارضه جانبی شایع بسیاری از انواع داروها مانند استروئیدها (steroids)، داروهای ضد روان‌پریشی (antipsychotics)، آنتی‌کولینرژیک‌ها (anticholinergics)، آنتی‌هیستامین‌ها (antihistamines)، قرص‌های لاغری، سمپاتومیمتیک‌ها (sympathomimetics)، مهارکننده‌های بازجذب سروتونین انتخابی (SSRIs)، و داروهای آسم و سرماخوردگی است. همچنین، مواد مختلفی مانند کافئین، الکل و مسمومیت با سرب نیز می‌توانند موجب اضطراب شوند. تداخلات دارویی نیز می‌تواند علت اضطراب باشد.

اختلال اضطراب فراگیر با نگرانی مفرط و پایدار در مورد مسائل مختلف زندگی روزمره مشخص می‌شود که بر عملکرد روزانه تأثیر منفی می‌گذارد. این اختلال معمولاً با اضطرابی که کنترل آن دشوار است و باعث ناراحتی یا اختلال قابل‌توجهی می‌شود، همراه است. بیماران اغلب با شکایت از نگرانی مداوم، تحریک‌پذیری (irritability)، تنش عضلانی (muscle tension)، بی‌خوابی (sleeplessness) و خستگی (fatigue) مراجعه می‌کنند.

انسفالوپاتی حاد ورنیکه (Acute Wernicke Encephalopathy) یک تشخیص بالینی است و درمان سریع می‌تواند منجر به بهبودی شود. درمان شامل جایگزینی دوز بالای تیامین (Thiamine) برای جلوگیری از پیشرفت به سندرم کورساکوف (Korsakoff Syndrome) است.

بیماران مبتلا به اختلال مصرف الکل اغلب برای ارزیابی پزشکی مراجعه می‌کنند و بسیاری از آنها به مراقبت فوری و/یا تثبیت نیاز دارند. نیاز به مراقبت فوری در تمام طیف اختلال مصرف الکل وجود دارد، از جمله بیمارانی که به دنبال کمک و مراقبت‌های پیشگیرانه هستند، مدیریت حاد مسمومیت با الکل، عوارض مسمومیت حاد (مانند تروما، اختلالات شدید الکترولیتی، کتواسیدوز الکلی/گرسنگی) و سندرم ترک الکل.

بیماری آلزایمر یک اختلال عصبی‌تخریبی (neurodegenerative) پیش‌رونده و غیرقابل‌برگشت است که با نقص در چندین حوزه شناختی مشخص می‌شود. علائم اولیه معمولاً شامل اختلال در حافظه اظهارکننده (declarative memory) برای حقایق و رویدادهای اخیر، زبان و مهارت‌های دیداری-فضایی (visuospatial) است. در ادامه، کاهش در عملکرد اجرایی و تغییرات رفتاری مشاهده می‌شود که با انزوای اجتماعی و عدم بازداری (disinhibition) در مراحل بعدی بیماری همراه است. حافظه رویه‌ای (procedural memory)، حافظه معنایی (semantic memory) و حافظه رویدادهای دور معمولاً تا مراحل پیشرفته بیماری حفظ می‌شوند. چندین زیرگونه کمتر شایع از بیماری آلزایمر وجود دارد که در ابتدا با نقص در یافتن کلمات یا تشخیص دیداری-فضایی به جای از دست دادن حافظه ظاهر می‌شوند.

بیماری کورتسفلد-یاکوب (Creutzfeldt-Jakob disease یا CJD) نوعی از انسفالوپاتی اسفنجی شکل قابل انتقال (transmissible spongiform encephalopathy یا TSE) است که به نام‌های دیگری همچون پسودواسکلروز اسپاستیک یاکوب و تحلیل نخاعی کورتیکواستریاتواسپاینال نیز شناخته می‌شود. TSEهایی که انسان را تحت تأثیر قرار می‌دهند شامل دو اختلال بسیار نادر ارثی به نام‌های سندرم گرسمن-اشتراوسلر-شینکر (Gerstmann-Straüssler-Scheinker syndrome) و بی‌خوابی خانوادگی کشنده (fatal familial insomnia)، همچنین نوع متغیر CJD و بیماری کورو (kuru) می‌باشند. بیماری کورو به طور خاص در قبیله فور در پاپوآ گینه نو دیده می‌شود و از طریق تماس با بافت مغزی آلوده انسان از طریق آدم‌خواری منتقل می‌شود. ممنوعیت این عمل در سال ۱۹۵۰ باعث کاهش تدریجی این بیماری شده است. TSEهای انسانی با TSEهای حیوانی مانند اسکریپی گوسفند (sheep scrapie)، انسفالوپاتی اسفنجی شکل گاوی (bovine spongiform encephalopathy)، و بیماری زوال مزمن گوزن و آهو (chronic wasting disease) مرتبط هستند.

دلیریوم (Delirium) که به آن انسفالوپاتی (encephalopathy) نیز گفته می‌شود، یک حالت حاد گیجی است که با نوسانات در سطح هوشیاری، عدم توجه، یا تغییر در سطح هوشیاری و تفکر نامنظم همراه است. دلیریوم به طور تدریجی طی چند ساعت تا چند روز توسعه می‌یابد و می‌تواند برای روزها تا هفته‌ها ادامه یابد. بیمارانی که دارای نقایص شناختی زمینه‌ای هستند، افراد مسن‌تر و کسانی که ناتوانی‌های عملکردی دارند به دلیل کاهش ذخیره شناختی در معرض خطر بیشتری برای توسعه دلیریوم قرار دارند.

دمانس (Dementia) به عنوان یک از دست دادن تدریجی و پیشرونده توانایی‌های شناختی مانند یادگیری، حافظه، مهارت‌های زبانی، عملکرد اجتماعی، توجه پیچیده، عملکرد اجرایی و مهارت‌های حرکتی ادراکی تعریف می‌شود. این وضعیت با عملکرد روزانه معمولی تداخل پیدا می‌کند و نشان‌دهنده از دست دادن قابل توجه توانایی‌های عملکردی است، اما باعث اختلال عمده در هوشیاری نمی‌شود.

اختلالات تجزیه‌ای با تغییراتی در هوشیاری، حافظه، هویت یا ادراک از محیط یا خود مشخص می‌شوند که از طریق آن‌ها بیمار به‌طور غیرارادی از واقعیت فرار می‌کند (یا "تجزیه می‌شود"). اختلالات تجزیه‌ای بسته به علائم غالبی که تجربه می‌شوند طبقه‌بندی می‌گردند و شامل فراموشی تجزیه‌ای (dissociative amnesia)، اختلال هویت تجزیه‌ای (dissociative identity disorder) و اختلال مسخ شخصیت (depersonalization disorder) می‌شوند.

اسید دوموئیک (Domoic acid) عامل مسمومیت فراموشی‌زا (amnestic shellfish poisoning) است. علائم شدید این نوع مسمومیت شامل تغییر وضعیت ذهنی، از دست دادن حافظه، آریتمی (arrhythmias)، افت فشار خون (hypotension) و تشنج (seizure) می‌باشد. سایر علائم مرتبط شامل اختلالات گوارشی و نشانه‌های عصبی موضعی مانند همی‌پارزیس (hemiparesis) و افتالموپلژی (ophthalmoplegia) هستند. علائم معمولاً حدود ۶ ساعت پس از مصرف ظاهر می‌شوند، اما ممکن است تا ۲ روز پس از مصرف نیز بروز کنند. علائم عصبی و حافظه اغلب حتی پس از بهبود سایر علائم مسمومیت ادامه دارند و در برخی موارد می‌توانند مزمن شوند.

روان‌پریشی ناشی از دارو (Drug-induced psychosis) به رفتارهای روان‌پریشانه‌ای اطلاق می‌شود که به دلیل مصرف یا قطع مصرف برخی مواد ایجاد می‌شود. این وضعیت با رفتارهای مختل‌شده‌ای مانند توهم (hallucinations)، هذیان (delusions)، پارانویا (paranoia)، هذیان‌گویی (delirium) یا تغییرات دیگر در وضعیت روانی مشخص می‌شود. مواد مؤثر در این اختلال شامل محرک‌ها (stimulants)، توهم‌زاها (hallucinogens)، آمفتامین‌ها (amphetamines)، کانابیس (cannabis)، داروهای ضداضطراب (anxiolytics)، آنتی‌بیوتیک‌ها (antibiotics)، ضدتشنج‌ها (anticonvulsants)، ضدفشارخون‌ها (antihypertensives)، ضدقارچ‌ها (antifungals)، ضدویروس‌ها (antivirals) و مسکن‌ها (analgesics) می‌باشند. روان‌پریشی ناشی از دارو ممکن است در کودکان، نوجوانان و بزرگسالان که در معرض توهم‌زاها، مواد مخدر غیرقانونی و استروئیدها (glucocorticoids) قرار می‌گیرند، مشاهده شود. وقایع روان‌پریشانه و تغییر وضعیت روانی باید به‌عنوان شرایط اضطراری در نظر گرفته شوند.

سکته مغزی یک آسیب عصبی حاد است که می‌تواند منجر به ناتوانی طولانی‌مدت یا مرگ شود. برخی داروها به‌عنوان عوامل خطر برای سکته مغزی شناخته شده‌اند، به‌ویژه زمانی که همراه با دیگر عوامل خطر سکته مغزی استفاده شوند.

انسفالیت به معنای التهاب مستقیم بافت مغزی است. بیماران مبتلا به انسفالیت ممکن است با ناهنجاری‌هایی در عملکرد مغز، تغییرات در وضعیت ذهنی، تغییرات شخصیتی، تغییرات رفتاری، نقص‌های حسی، نقص‌های حرکتی و اختلالات گفتاری روبرو شوند. دیگر علائم شامل همی‌پارزی (hemiparesis)، فلج شل (flaccid paralysis)، تشنج (seizures) و پارستزی (paresthesias) است.

بیماری هانتینگتون (Huntington disease یا HD) یک اختلال نوروژنراتیو اتوزومال غالب است که ناشی از گسترش غیرطبیعی تکرار سه‌گانه CAG در ژن هانتینگتین (huntingtin یا HTT) روی کروموزوم ۴ می‌باشد. شیوع این بیماری در جمعیت‌های دارای نژاد اروپایی بیشتر و در کشورهای ژاپن، چین، کره و فنلاند کمتر است. علائم بالینی می‌توانند در هر سنی آغاز شوند، اما معمولاً شروع آن قبل از ۵۰ سالگی است و ممکن است با تغییرات جزئی در حرکات، شناخت یا رفتار آغاز شود. با پیشرفت بیماری، علائم و نشانه‌ها شامل کوریا (chorea)، دیستونی (dystonia)، برادیکینزی (bradykinesia)، سفتی عضلانی (rigidity)، اختلالات حرکات چشمی، دیزآرتری (dysarthria)، دیسفاژی (dysphagia)، آتاکسی (ataxia)، دمانس (dementia)، تحریک‌پذیری و اختلالات روان‌پزشکی می‌شود. بیماران حدود ۱۵ تا ۲۰ سال پس از شروع علائم زنده می‌مانند.

هیپوگلیسمی شرایطی است که در آن غلظت گلوکز خون کاهش یافته و به مقادیر زیر می‌رسد: کمتر از 3.9 mmol/L یا کمتر از 70 mg/dL (طبق انجمن دیابت آمریکا و انجمن غدد درون‌ریز).

مننژیت با پلئوسیتوز مایع مغزی نخاعی (CSF) و مجموعه‌ای از علائم بالینی شامل تب، سردرد، و مننژیسم مشخص می‌شود. این بیماری عفونت چرکی حاد فضای زیر عنکبوتیه است و علل مختلفی از جمله باکتری‌ها، ویروس‌ها، قارچ‌ها، انگل‌ها و عوامل غیرعفونی می‌توانند در ایجاد آن نقش داشته باشند. علاوه بر عفونت‌های اکتسابی از جامعه، مننژیت باکتریایی بیمارستانی باید در بیمارانی با اقدامات تهاجمی، تروماهای پیچیده سر یا باکتریمی سیستمیک مدنظر قرار گیرد.

مننژیت قارچی (Fungal Meningitis) معمولاً ماهیتی تحت‌حاد (subacute) دارد و می‌تواند در افراد با سیستم ایمنی سالم (immunocompetent) و دچار نقص ایمنی (immunocompromised) رخ دهد. عفونت‌های قارچی ابتدا از طریق استنشاق اسپورهای قارچی ایجاد می‌شوند و به دنبال آن عفونت ریوی شکل می‌گیرد. در برخی موارد، این عفونت اولیه بدون علامت و خودمحدودشونده است، اما عفونت نهفته (dormant infection) همراه با نقص ایمنی سلولی (cell-mediated immunity) ممکن است منجر به فعال شدن مجدد قارچ و گسترش آن به سیستم عصبی مرکزی (CNS) شود.

مننژیت ائوزینوفیلیک می‌تواند ناشی از عفونت‌های انگلی، برخی عفونت‌های غیرانگلی، و تعدادی از علل غیرعفونی باشد. شایع‌ترین علل انگلی مننژیت ائوزینوفیلیک شامل **آنگیواسترونژیلوس کانتوننسیس** (Angiostrongylus cantonensis)، **گناتوستوما** (Gnathostoma)، و **بیلیس اسکاریس** (Baylisascaris) است. علل غیرانگلی شامل **مننژیت کوکسیدیوئیدی** (coccidioidal meningitis) و تهاجم به سیستم عصبی مرکزی (CNS) در شرایط **ماییاز احشایی** (visceral myiasis) می‌باشد. علل غیرعفونی شامل اختلالات خونی، واکنش‌های دارویی نامطلوب، و اختلالات شانت (shunt malfunctions) است.

مننژیت لنفوماتوز (Lymphomatous meningitis) به انتشار لنفوم (lymphoma) به لایه‌های نرم‌مننژ (leptomeninges) در اطراف مغز، نخاع یا ریشه‌های عصبی گفته می‌شود. این وضعیت ممکن است به‌صورت متمرکز یا پراکنده در طول مننژها رخ دهد. علائم شامل سردرد، درد رادیکولار (radicular pain)، اختلال در عملکرد اعصاب جمجمه‌ای و علائم اختلال در عملکرد نخاع هستند. تشنج‌ها به‌ندرت مشاهده می‌شوند. هیدروسفالی ارتباطی (communicating hydrocephalus) و افزایش فشار داخل‌جمجمه‌ای که به دنبال آن ممکن است رخ دهد، از جمله عوارض بالقوه مننژیت لنفوماتوز است که می‌تواند به‌طور قابل‌توجهی باعث افزایش موربیدیتی شود.

فراموشی کامل زودگذر (Transient Global Amnesia) یک اختلال است که با نقص موقت در حافظه کوتاه‌مدت مشخص می‌شود. علت این اختلال ناشناخته است. در این وضعیت، حافظه اخیر از دست می‌رود و توانایی ایجاد خاطرات جدید مختل می‌شود، در حالی که معمولاً حافظه بلندمدت سالم باقی می‌ماند. بیماران ممکن است مضطرب یا بی‌قرار به نظر برسند و سوالات را تکرار کنند. در این حالت، هیچ گونه از دست دادن هوشیاری، نقص در توجه، فعالیت تشنجی، اختلال زبانی یا نقص عصبی موضعی وجود ندارد. علائم در عرض ۲۴ ساعت برطرف می‌شوند، هرچند ممکن است همچنان فقدان حافظه از خود رویداد باقی بماند. بروز مجدد این اختلال نادر است.

حمله ایسکمیک گذرا (Transient Ischemic Attack یا TIA) به اپیزود موقتی از بروز ناگهانی علائم عصبی اطلاق می‌شود که به یک ناحیه عروقی خاص مربوط می‌شود یا با سندروم سکته مغزی (stroke syndrome) توصیف شده هم‌خوانی دارد. TIAs معمولاً کوتاه‌مدت هستند و در حد چند دقیقه تا چند ساعت طول می‌کشند. بیمارانی که علائم گذرای آنان چند ساعت طول می‌کشید و قبلاً به عنوان TIA تشخیص داده می‌شدند، اکنون شواهدی از ایسکمی مغزی (cerebral ischemia) در MRI مشاهده می‌شود. هنگامی که بیمار علائم عصبی موضعی ناگهانی را تجربه می‌کند که می‌تواند ناشی از TIA یا سکته مغزی باشد، *توجه پزشکی فوری مورد نیاز است*، زیرا نمی‌توان پیش‌بینی کرد که آیا علائم برطرف خواهند شد یا خیر و درمان‌های حاد نجات‌بخش ممکن است تحت شرایط خاصی (مانند ترومبولیتیک‌ها یا ترومبکتومی) ارائه شوند.

سکته مغزی (Cerebral Stroke) یک آسیب حاد عصبی است که نیمکره‌های مغزی را درگیر می‌کند. علائم معمولاً به‌صورت ناگهانی ظاهر می‌شوند و به محل سکته بستگی دارند؛ این علائم شامل ضعف یک‌طرفه در صورت، بازو و/یا پا، بی‌حسی، آفازی (Aphasia)، آپراکسی (Apraxia)، از دست دادن بینایی، انحراف نگاه (Gaze Deviation)، نادیده‌انگاری (Neglect)، سردرد، تهوع/استفراغ، تغییر وضعیت ذهنی و نقایص عصبی موضعی هستند. کاهش سطح هوشیاری ممکن است در مواردی که هر دو نیمکره مغزی درگیر یا سکته‌های بزرگ با تورم یا فتق (Herniation) رخ می‌دهند، دیده شود. پیش‌آگهی به محل و اندازه سکته و همچنین ارزیابی و درمان به‌موقع بستگی دارد.

تشنج (Seizure) به‌عنوان یک رویداد پاروکسیسمال (Paroxysmal Event) به دلیل اختلال در عملکرد الکتریکی قشر مغز (Cerebral Cortex) تعریف می‌شود. این حالت با حرکات غیرارادی عضلانی-عصبی (Neuromuscular Movements)، تشنجات (Convulsions)، و/یا تغییر در سطح هوشیاری (Altered Sensorium) مشخص می‌شود و معمولاً فقط چند ثانیه یا دقیقه طول می‌کشد.

آسیب مغزی تروماتیک (TBI) شامل آسیب به مغز به دلیل نیروی خارجی مانند ضربه مستقیم، شتاب یا کاهش سرعت سریع، یا آسیب نفوذی به سر است. ممکن است کبودی‌های مغزی (cerebral contusions)، هماتوم‌ها (hematomas) یا آسیب آکسونی منتشر (diffuse axonal injury) در تصویربرداری یا آسیب‌شناسی تشخیص داده شود. نشانه‌ها و علائم بالینی به شدت و محل آسیب مغزی بستگی دارد. شدت آسیب می‌تواند از یک ضربه‌مغزی خفیف بدون از دست دادن هوشیاری تا آسیب شدید منجر به کما یا مرگ متغیر باشد. این نوع آسیب، علت اصلی مرگ در ایالات متحده در افراد 1 تا 45 ساله است.

سندرم پس از ضربه مغزی (Postconcussion Syndrome)، که به عنوان سندرم پس از آسیب مغزی نیز شناخته می‌شود، با اختلالات جسمی و عاطفی که پس از آسیب خفیف به مغز رخ می‌دهند، مشخص می‌شود. این وضعیت ممکن است با یا بدون از دست دادن هوشیاری همراه باشد. برخی از علائم بلافاصله پس از آسیب به سر آغاز می‌شوند، در حالی که برخی دیگر ممکن است روزها یا هفته‌ها بعد شروع شوند.