بیماری های مشابه

آمیلوئیدوز AA (که پیش‌تر به‌عنوان آمیلوئیدوز ثانویه شناخته می‌شد) با رسوب خارج‌سلولی فیبریل‌های حاوی سرم آمیلوئید A مشخص می‌شود که در کبد سنتز می‌شود. سرم آمیلوئید A یک واکنشگر فاز حاد است و به‌طور قوی با بیماری‌های التهابی مزمن مانند آرتریت روماتوئید (rheumatoid arthritis)، اسپوندیلیت آنکیلوزان (ankylosing spondylitis)، آرتریت ایدیوپاتیک جوانان (juvenile idiopathic arthritis)، بیماری التهابی روده (inflammatory bowel disease)، آرتریت پسوریاتیک (psoriatic arthritis)، تب مدیترانه‌ای خانوادگی (familial Mediterranean fever)، بدخیمی‌ها، عفونت‌های مزمن و سوءمصرف داروهای تزریقی مرتبط است. در قرن گذشته، به دلیل بهبود در تشخیص و درمان بیماری‌های التهابی مزمن و عفونت‌ها، شیوع آمیلوئیدوز AA کاهش یافته است.

بیماری رسوب زنجیره سبک (Light Chain Deposition Disease - LCDD) یک اختلال نادر است که به دلیل رسوب زنجیره‌های سبک کاپا (kappa) یا لامبدا (lambda) غیرآمیلوئیدی در بخش‌های مختلف بدن ایجاد می‌شود. در ۸۰ درصد موارد، زنجیره‌های سبک کاپا درگیر هستند. کلیه‌ها همیشه تحت تأثیر قرار می‌گیرند و قلب در ۸۰ درصد موارد آسیب می‌بیند. رسوب زنجیره سبک می‌تواند در سایر اندام‌ها از جمله کبد، طحال، دستگاه گوارش، اعصاب محیطی و مغز نیز رخ دهد.

آمیلوئیدوز ندولار، شکلی کمتر شایع از آمیلوئیدوز پوستی اولیه (primary cutaneous amyloidosis) است. این دسته شامل انواع دیگری مانند آمیلوئیدوز لیکنی (lichen amyloidosis)، آمیلوئیدوز ماکولار (macular amyloidosis)، آمیلوئیدوز پویکیلودرما مانند (poikiloderma-like cutaneous amyloidosis)، آمیلوئیدوز پوستی اولیه صدف گوش (primary cutaneous amyloidosis of the auricular concha) و حالت بسیار نادر آمیلوئیدوز پوستی دیسکرومیکا (amyloidosis cutis dyschromica) نیز می‌شود.

آمیلوئیدوزیس لیکن (Lichen amyloidosis) شایع‌ترین نوع آمیلوئیدوزیس پوستی اولیه (primary cutaneous amyloidosis) است. این دسته شامل آمیلوئیدوزیس ماکولار (macular amyloidosis)، آمیلوئیدوزیس ندولار (nodular amyloidosis)، آمیلوئیدوزیس پوستی مشابه پویکیلودرما (poikiloderma-like cutaneous amyloidosis)، آمیلوئیدوزیس پوستی اولیه ناحیه کونچا (primary cutaneous amyloidosis of the auricular concha)، و مورد بسیار نادر آمیلوئیدوزیس کوتیس دیسکرومیکا (amyloidosis cutis dyschromica) نیز می‌شود. در آمیلوئیدوزیس لیکن، ماده‌ای پروتئینی به نام آمیلوئید که از کراتینوسیت‌ها (keratinocytes) مشتق می‌شود، در درم سطحی (superficial dermis) رسوب می‌کند بدون اینکه بافت‌های دیگر درگیر شوند.

اسکلرودرما، که قبلاً به عنوان اسکلرودرمای بوشکه شناخته می‌شد، با سفتی، ضخیم شدن و سختی پوست مشخص می‌شود و اغلب نواحی بالای پشت، گردن و شانه‌ها را درگیر می‌کند. درم (dermis) به دلیل نفوذ اسید هیالورونیک (hyaluronic acid) ضخیم می‌شود. صورت نیز می‌تواند تحت تأثیر قرار گیرد که منجر به حالتی مانند "صورت ماسک‌گونه" با کاهش باز شدن دهان می‌شود. اسکلرودرما ممکن است قلب، استخوان‌ها، مفاصل، کبد، طحال، چشم‌ها، مغز استخوان، غدد بزاقی، بافت عصبی و زبان را نیز تحت تأثیر قرار دهد.

اسکلرومیکزدم (Scleromyxedema)، که به عنوان موکینوز پاپولار (papular mucinosis) نیز شناخته می‌شود، یک موکینوز اولیه پوستی است. اگرچه قبلاً این اصطلاح شامل دو زیرمجموعه از بیماری (یک شکل عمومی و یک شکل محلی) بود، اکنون اسکلرومیکزدم از واریانت‌های محلی لیکن میکسدوماتوز (lichen myxedematosus) بر اساس یافته‌های بالینی و پاتولوژیک متفاوت این موجودیت‌ها متمایز می‌شود.

بیماری لیپوئید پروتئینوزیس (Lipoid Proteinosis) یک اختلال نادر و اتوزومال مغلوب است که به دلیل جهش از دست‌دهنده عملکرد ژن کدکننده پروتئین ماتریکس خارج‌سلولی ۱ (Extracellular Matrix Protein 1 یا ECM1) رخ می‌دهد. تصور می‌شود که جهش‌های ECM1 باعث تجمع گسترده پروتئین‌های غیرکلاژنی و گلیکوپروتئین‌ها در پوست، مخاط دهان، حنجره و مغز می‌شود. این بیماری بیشتر در افرادی با تبار اروپایی دیده می‌شود و تفاوتی در میزان ابتلا بین دو جنس وجود ندارد.

جذام، که به نام بیماری هانسن نیز شناخته می‌شود، یک عفونت مزمن است که توسط مایکوباکتریوم لپره (Hansen's bacillus)، یک مایکوباکتریوم مقاوم به اسید ایجاد می‌شود. جذام به عنوان یک بیماری نادیده‌گرفته شده گرمسیری (NTD) شناخته می‌شود و همچنان در حدود 120 کشور در سراسر جهان گزارش می‌شود، با بیش از 200,000 مورد گزارش سالانه. برزیل، هند و اندونزی بیشترین تعداد موارد جدید (بیش از 10,000 در سال) را گزارش می‌دهند، و به دنبال آنها 13 کشور از جمله بنگلادش، جمهوری دموکراتیک کنگو، اتیوپی، ماداگاسکار، موزامبیک، میانمار، نپال، نیجریه، فیلیپین، سومالی، سودان جنوبی، سریلانکا و تانزانیا به طور جمعی 1000-10,000 مورد سالانه گزارش می‌دهند. موارد جذام در گردشگران یا مسافران برگشتی بسیار نادر است. موارد پراکنده در جنوب ایالات متحده، اسپانیا و پرتغال گزارش شده است.

ماستوسیتوز پوستی منتشر (Diffuse Cutaneous Mastocytosis - DCM) یک نوع نادر از ماستوسیتوز پوستی است که در جمعیت کودکان رخ می‌دهد و با تجمع غیرطبیعی سلول‌های ماست (mast cells) در درم (dermis) مشخص می‌شود. برخلاف سایر اشکال ماستوسیتوز پوستی، DCM معمولاً کل پوست را درگیر می‌کند و اغلب منجر به بروز فنوتیپ‌های شدیدتری از بیماری می‌شود. DCM معمولاً در ۲ تا ۶ ماه اول زندگی بروز می‌کند، اما ممکن است در بدو تولد نیز وجود داشته باشد.

پورپورای خورشیدی (Solar purpura) که به نام‌های پورپورای سالمندی (senile purpura) و پورپورای آکتینیک (actinic purpura) نیز شناخته می‌شود، نوعی پورپورای خوش‌خیم است که به دلیل قرار گرفتن در معرض آفتاب ایجاد می‌شود. تابش فرابنفش (Ultraviolet radiation) باعث تحلیل رفتن لایه درم (atrophy of the dermis) می‌شود و رگ‌های خونی درم را نسبت به آسیب‌های جزئی آسیب‌پذیر می‌کند. این آسیب‌ها معمولاً به‌خودی‌خود قابل تشخیص نیستند، اما باعث نشت گلبول‌های قرمز به داخل درم می‌شوند. این وضعیت به‌صورت بالینی با لکه‌ها و پلاک‌های بنفش رنگ بر روی دست‌ها و سطوح خارجی بازوها ظاهر می‌شود که برای چندین هفته باقی می‌ماند. پورپورای خورشیدی تقریباً منحصراً در افراد مسن رخ می‌دهد و اثرات آن در افرادی که نوع پوستی روشن‌تر دارند، بیشتر مشهود است.

توجه به این نکته مهم است که برخی از انواع پورپورا ممکن است نشانه‌ای از وضعیت اورژانسی باشند. انواعی که در اینجا مورد بحث قرار گرفته‌اند، ممکن است در شرایطی که تعداد پلاکت‌ها کم است یا استعداد خونریزی (bleeding diathesis) وجود دارد، بیشتر رخ دهند.

هایپرپلازی سباسه (Sebaceous Hyperplasia) یک بیماری شایع و بی ضرر است که در آن غدد چربی بزرگ شده و با ماده روغنی ای به نام سبوم پر می شوند. این غدد بزرگ شده اغلب در نواحی روی صورت مانند پیشانی ظاهر می شوند. ممکن است فقط یک ضایعه وجود داشته باشد، اما اغلب ضایعات متعددی وجود خواهد داشت. به طور معمول، ضایعات هایپرپلازی سباسه کوچک هستند و هیچ گونه نگرانی ای برای سلامتی ایجاد نمی‌کنند، اما در موارد نادری می‌توانند بزرگ شوند و تغییر شکل دهند.

پتشی (Petechiae) و پورپورای غیرقابل لمس (ecchymoses) ناشی از داروها به دلیل خونریزی در پوست رخ می‌دهند. داروهایی که باعث ترومبوسیتوپنی (thrombocytopenia) یا تغییر در عملکرد پلاکت‌ها می‌شوند، با پتشی و اکیموز بروز می‌کنند. عوامل شیمی‌درمانی ممکن است باعث سرکوب عمومی مغز استخوان شده و منجر به ترومبوسیتوپنی شوند. گزارش شده است که بلئومایسین (Bleomycin) باعث آسیب به اندوتلیوم و نشت خون شده و در نتیجه پورپورا ایجاد می‌کند.

توجه به این نکته مهم است که برخی از انواع پورپورا ممکن است نشانه‌ای از وضعیت اورژانسی باشند. انواعی که در اینجا مورد بحث قرار گرفته‌اند، ممکن است در شرایطی که تعداد پلاکت‌ها کم است یا استعداد خونریزی (bleeding diathesis) وجود دارد، بیشتر رخ دهند.

واسکولیت لکوسیتوکلاستیک (Leukocytoclastic vasculitis یا LCV) نوعی واسکولیت رگ‌های کوچک است که عمدتاً وریدهای پس‌مویرگی در درم را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

روزاسه که گاهی آکنه بزرگسالان نیز نامیده می شود، التهاب مزمن صورت با علت ناشناخته و بدون درمان دائمی است. چهار نوع مختلف روزاسه شرح داده شده است:

سارکوئیدوز یک اختلال سیستمیک است که به‌وسیلۀ سیستم ایمنی واسطه‌گری شده و با تشکیل گرانولوم در اندام‌های درگیر، به‌ویژه پارانشیم ریه و پوست مشخص می‌شود. عامل محرک سیستم ایمنی ناشناخته باقی مانده است و فرضیات مختلفی از جمله عوامل خودایمنی، عفونی و محیطی را شامل می‌شود. استعدادهای ژنتیکی مرتبط با اجزای پاسخ التهابی وجود دارد و سابقه خانوادگی این بیماری خطر ابتلا را افزایش می‌دهد. این بیماری در تمامی سنین، نژادها و قومیت‌ها مشاهده می‌شود، اما بیشترین شیوع آن در مردان بین 30 تا 50 سال و در زنان بین 50 تا 60 سال است و در زنان اندکی شایع‌تر است. بیماری پوستی اغلب اولین علامت سارکوئیدوز سیستمیک است.

بیماری لیپوئید پروتئینوزیس (Lipoid Proteinosis) یک اختلال نادر و اتوزومال مغلوب است که به دلیل جهش از دست‌دهنده عملکرد ژن کدکننده پروتئین ماتریکس خارج‌سلولی ۱ (Extracellular Matrix Protein 1 یا ECM1) رخ می‌دهد. تصور می‌شود که جهش‌های ECM1 باعث تجمع گسترده پروتئین‌های غیرکلاژنی و گلیکوپروتئین‌ها در پوست، مخاط دهان، حنجره و مغز می‌شود. این بیماری بیشتر در افرادی با تبار اروپایی دیده می‌شود و تفاوتی در میزان ابتلا بین دو جنس وجود ندارد.

سیرینگوما پاپول های ریز معمولی (برآمدگی های کوچک و توپر) هستند که معمولاً در پلک های پایینی بزرگسالان جوان یافت می شوند، اما می توانند در هر نقطه از بدن و در هر سنی ایجاد شوند. سیرینگوما بی ضرر هستند و به دلیل رشد بیش از حد سلول های غدد عرق (غدد اکرین) ایجاد می شوند. راه های تشخیص سیرینگوما، راه های درمان سیرینگوما، راه های مراقبت سیرینگوما

هیدروسیستوم‌های اکرین (Eccrine hidrocystomas) ضایعات کیستیک نادری هستند که به صورت منفرد یا متعدد در پلک‌ها و صورت ظاهر می‌شوند و بیشتر در زنان میانسال مشاهده می‌شوند. تصور می‌شود که این ضایعات به دلیل اتساع کیستیک مجاری اکرین به علت احتباس ترشحات ایجاد می‌شوند. قرار گرفتن مکرر در معرض گرما به عنوان یک عامل مؤثر در ایجاد این ضایعات مطرح شده است.

تریکو اپیتلیوماها تومورهای خوش‌خیم هستند که از فولیکول‌های مو منشاء می‌گیرند. این تومورها معمولاً به صورت پاپول‌ها یا ندول‌های صاف و بدون علامت به رنگ پوست بر روی صورت مرکزی و پوست سر ظاهر می‌شوند.

تریکیلوموما یک تومور خوش‌خیم فولیکولی است که به سمت غلاف خارجی ریشه فولیکول مو تمایز می‌یابد. بیماران ممکن است با یک پاپول منفرد یا چندین پاپول به رنگ پوست که تمایل به تمرکز در ناحیه مرکزی صورت دارند، مراجعه کنند. اگرچه این تومور بیشتر در این ناحیه یافت می‌شود، اما ممکن است هر ناحیه غیرگلابروس را نیز تحت تأثیر قرار دهد. ضایعات تناسلی نیز ممکن است رخ دهند و می‌توانند شبیه کندیلوماتا باشند.

گزش یا نیش حشرات (بندپایان) بسیار شایع است. بیشتر واکنش ها خفیف هستند و ناشی از واکنش آلرژیک به حشره یا سموم تزریق شده با گزش یا نیش هستند. برخی از افراد واکنش های شدیدی به نیش های زیر نشان می دهند: زنبورها، هورنت (زنبور سرخ). زنبور های وحشی. این نیش ها ممکن است نیاز به کمک اضطراری داشته باشند. نیش اکثر حشرات مانند مورچه ها، پشه ها، مگس ها، عنکبوت ها، کنه ها چنین واکنش شدیدی ایجاد نمی کند. راه ها درمان نیش حشرات، راه های تشخیص نیش حشرات، راه های خودمراقبتی نیش حشرات

اینترتریگو (Intertrigo) به التهاب سطوح پوستی نزدیک به هم اشاره دارد که عمدتاً در ناحیه پرینه (Perineum) و چین‌های گردن دیده می‌شود، هرچند هر ناحیه‌ای که سطح پوستی با هم در تماس باشد نیز ممکن است درگیر شود. اینترتریگو به وسیله هر شرایطی که گرما، رطوبت و اصطکاک سطوح پوستی مقابل را افزایش دهد، تشدید می‌شود. اینترتریگو اغلب با عفونت سطحی پوست به وسیله مخمر (Yeast) یا باکتری پیچیده‌تر می‌شود. اینترتریگو ناشی از عفونت پوستی با استرپتوکوک (Streptococcus) می‌تواند در ناحیه گردن، زیربغل (Axillae)، چین اینگوینال (Inguinal fold) یا نواحی اطراف مقعد (Perianal) مشاهده شود.

اپیدرمولیز بولوزا اکتسابی (Epidermolysis bullosa acquisita - EBA) یک بیماری نادر، مزمن و اکتسابی خودایمنی پوستی و مخاطی است که با تاول‌های زیر اپیدرمی سفت و حباب‌های بزرگ مشخص می‌شود. این بیماری عمدتاً در بزرگسالان در دهه‌های چهارم و پنجم زندگی رخ می‌دهد، اگرچه در جمعیت کودکان نیز از سن ۲ هفتگی تا ۱۷ سالگی گزارش شده است. بر اساس یک متاآنالیز، حدود ۴.۶ درصد از بیماران مبتلا به EBA زیر ۱۷ سال سن دارند و هیچ تمایل جنسیتی خاصی در این بیماری دیده نمی‌شود. مواردی از EBA نوزادی به دلیل انتقال غیرمستقیم آنتی‌بادی‌های مادری نیز گزارش شده است.

پورفیریاها (Porphyrias) گروهی از بیماری‌ها هستند که از نقص یا اختلال در آنزیم‌های درگیر در ساخت هم (heme) ناشی می‌شوند. چندین نوع پورفیریا دارای ویژگی‌های پوستی هستند. پورفیریاهای با ویژگی‌های پوستی تاولی شامل پورفیریای پوستی تأخیری (Porphyria Cutanea Tarda - PCT) و پورفیریای هپاتواریتروپوئتیک می‌شوند. پورفیریاهای با ویژگی‌های پوستی غیرتاولی شامل پروتوپورفیریای اریتروپوئتیک و پروتوپورفیریای وابسته به X می‌باشند. پورفیریاهایی که می‌توانند هم ویژگی‌های پوستی تاولی و هم حملات حاد نوروویسرال داشته باشند شامل پورفیریای کوپروارثی (Hereditary Coproporphyria) و پورفیریای واریگیت (Variegate Porphyria - VP) هستند. پورفیریاهایی که فقط علائم نوروویسرال بدون یافته‌های پوستی دارند شامل پورفیریای حاد متناوب (Acute Intermittent Porphyria) و پورفیریای نقص دلتاآمینولولینیک اسید دهیدراتاز (Delta-Aminolevulinic Acid Dehydratase Deficiency Porphyria) می‌شوند.

پسوپورفیریا (Pseudoporphyria) یک بیماری پوستی تاولی است که به صورت انتشار یافته در نقاطی از پوست که در معرض نور قرار دارند، ظاهر می‌شود و ویژگی‌های بالینی و بافت‌شناسی مشابه پورفیریا کوتانئا تارد (porphyria cutanea tarda یا PCT) دارد، اما هیچ‌گونه ناهنجاری در پورفیرین‌های پلاسما، ادرار یا مدفوع مشاهده نمی‌شود.

لیکن پلان (LP) یک بیماری پوستی پاپولواسکواموس همراه با خارش است که در آن لنفوسیت‌های T خود واکنش‌گر به کراتینوسیت‌های قاعده‌ای در پوست، غشاهای مخاطی، فولیکول‌های مو و یا واحدهای ناخن حمله می‌کنند. علت این بیماری به طور دقیق مشخص نیست، اما ویروس‌ها، داروها و آلرژن‌های تماسی به عنوان عوامل احتمالی مطرح شده‌اند.

پیتریازیس روبرا ​​پیلاریس (PRP) نامی است که به گروهی از اختلالات پوستی نادر که با لکه های پوسته پوسته شدن قرمز مایل به نارنجی با مرزهای کاملا مشخص تظاهر می کنند داده شده است. آنها ممکن است کل بدن یا فقط قسمت هایی از بدن مانند آرنج و زانو، کف دست و پا را بپوشانند. اغلب مناطقی از پوست درگیر، به ویژه در تنه و اندام ها وجود دارد که به عنوان جزایر پرهیز از آن یاد می شود. کف دست ها و پاها معمولاً درگیر می شوند و به طور منتشر ضخیم و زرد می شوند (کراتودرمی پالموپلانتار). PRP اغلب در ابتدا با یک بیماری پوستی دیگر، معمولا پسوریازیس اشتباه گرفته می شود.

پسوریازیس یک بیماری مزمن پوستی است که با تکثیر بیش از حد سلول‌های اپیدرمی و التهاب مشخص می‌شود و منجر به ایجاد پلاک‌های ضخیم، پوسته‌پوسته و اریتماتوز می‌گردد. علت پسوریازیس به طور کامل درک نشده و به نظر می‌رسد که چندعاملی باشد، با اجزای ژنتیکی و محیطی.