بیماری لیکن پلان (Lichen Planus) لیکن پلان (LP) یک بیماری پوستی پاپولواسکواموس همراه با خارش است که در آن لنفوسیت‌های T خود واکنش‌گر به کراتینوسیت‌های قاعده‌ای در پوست، غشاهای مخاطی، فولیکول‌های مو و یا واحدهای ناخن حمله می‌کنند. علت این بیماری به طور دقیق مشخص نیست، اما ویروس‌ها، داروها و آلرژن‌های تماسی به عنوان عوامل احتمالی مطرح شده‌اند. لیکن پلان در کودکان لیکن پلان در کودکان پس از واکسیناسیون هپاتیت B گزارش شده است. داروهایی که ممکن است باعث بروز ضایعات مشابه لیکن پلان شوند (واکنش‌های دارویی لیکنوئید) شامل داروهای ضد فشار خون (مهارکننده‌های ACE مانند کاپتوپریل و انالاپریل؛ بتابلوکرها مانند پروپرانولول و لابتالول)، دیورتیک‌های تیازیدی، داروهای ضد مالاریا (کینیدین و هیدروکسی‌کلروکین)، پنی‌سیلامین، داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی (NSAIDs)، گریزئوفولوین، تتراسایکلین، داروهای ضد صرع و بسیاری داروهای دیگر هستند. تظاهرات بالینی لیکن پلان معمولاً پوست صاف و بدون مو (glabrous) را تحت تأثیر قرار می‌دهد و گاهی اوقات به مخاط، پوست سر و ناخن‌ها نیز سرایت می‌کند. (برای تظاهرات مخاط دهانی، به لیکن پلان دهانی و برای تظاهرات پوست سر، به لیکن پلان پیلاریس مراجعه کنید.) شیوع لیکن پلان در کودکان بین ۲.۱٪ تا ۱۱.۲٪ از کل موارد لیکن پلان متغیر است. اکثر کودکانی که به لیکن پلان مبتلا می‌شوند، شکل کلاسیک آن را توسعه می‌دهند. انواع دیگر شامل ضایعات اکتینیک، هیپرتروفیک، خطی، اراپتیو، فولیکولار، آتروفیک و بولوس می‌باشند. پیش‌آگهی لیکن پلان ممکن است به طور خودبخودی طی چند ماه بهبود یابد. با این حال، این بیماری عموماً یک دوره مزمن دارد و با عودهای مکرر و تشدید علائم همراه است.