بیماری های مشابه

مننژیت با پلئوسیتوز مایع مغزی نخاعی (CSF) و مجموعه‌ای از علائم بالینی شامل تب، سردرد، و مننژیسم مشخص می‌شود. این بیماری عفونت چرکی حاد فضای زیر عنکبوتیه است و علل مختلفی از جمله باکتری‌ها، ویروس‌ها، قارچ‌ها، انگل‌ها و عوامل غیرعفونی می‌توانند در ایجاد آن نقش داشته باشند. علاوه بر عفونت‌های اکتسابی از جامعه، مننژیت باکتریایی بیمارستانی باید در بیمارانی با اقدامات تهاجمی، تروماهای پیچیده سر یا باکتریمی سیستمیک مدنظر قرار گیرد.

انسفالیت ویروسی به اختلالاتی در عملکرد مغز اشاره دارد که با تغییر در وضعیت روانی، تغییرات شخصیتی یا رفتاری، یا نقص‌های حرکتی، حسی، گفتاری یا حرکتی کانونی به دلیل عفونت سیستم عصبی مرکزی توسط یک پاتوژن ویروسی ظاهر می‌شود. انسفالیت ویروسی از انسفالیت پس از عفونت (postinfectious encephalitis) متمایز است، زیرا دومی نتیجه یک عفونت قبلی (از جمله برخی عفونت‌های ویروسی) است و اولی به دلیل تهاجم ویروسی به سیستم عصبی مرکزی ایجاد می‌شود.

ویروس هرپس سیمپلکس انسفالیت (Herpes simplex virus encephalitis)، که معمولاً توسط ویروس هرپس سیمپلکس نوع ۱ (HSV-1) ایجاد می‌شود، با شروع حاد تب، سردرد و علائم و نشانه‌های عصبی دیگر از جمله تشنج، تغییر سطح هوشیاری و تغییرات شخصیتی مشخص می‌شود. انسفالیت ناشی از HSV شایع‌ترین علت انسفالیت کشنده پراکنده در ایالات متحده و در سطح جهانی است. حتی با درمان ضد ویروسی، انسفالیت HSV می‌تواند منجر به بیماری‌های جدی و حتی مرگ شود.

ویروس نیل غربی (West Nile virus یا WNV) ناشی از عفونت با یک فلاوی‌ویروس (flavivirus) است. ناقل انتقال این ویروس، پشه‌های کولکس (Culex)، آئدس (Aedes) و منسونیا (Mansonia) به‌همراه برخی از کنه‌ها هستند که پرندگان به عنوان میزبان واسطه عمل می‌کنند.

مننژیت قارچی (Fungal Meningitis) معمولاً ماهیتی تحت‌حاد (subacute) دارد و می‌تواند در افراد با سیستم ایمنی سالم (immunocompetent) و دچار نقص ایمنی (immunocompromised) رخ دهد. عفونت‌های قارچی ابتدا از طریق استنشاق اسپورهای قارچی ایجاد می‌شوند و به دنبال آن عفونت ریوی شکل می‌گیرد. در برخی موارد، این عفونت اولیه بدون علامت و خودمحدودشونده است، اما عفونت نهفته (dormant infection) همراه با نقص ایمنی سلولی (cell-mediated immunity) ممکن است منجر به فعال شدن مجدد قارچ و گسترش آن به سیستم عصبی مرکزی (CNS) شود.

سکته مغزی (Cerebral Stroke) یک آسیب حاد عصبی است که نیمکره‌های مغزی را درگیر می‌کند. علائم معمولاً به‌صورت ناگهانی ظاهر می‌شوند و به محل سکته بستگی دارند؛ این علائم شامل ضعف یک‌طرفه در صورت، بازو و/یا پا، بی‌حسی، آفازی (Aphasia)، آپراکسی (Apraxia)، از دست دادن بینایی، انحراف نگاه (Gaze Deviation)، نادیده‌انگاری (Neglect)، سردرد، تهوع/استفراغ، تغییر وضعیت ذهنی و نقایص عصبی موضعی هستند. کاهش سطح هوشیاری ممکن است در مواردی که هر دو نیمکره مغزی درگیر یا سکته‌های بزرگ با تورم یا فتق (Herniation) رخ می‌دهند، دیده شود. پیش‌آگهی به محل و اندازه سکته و همچنین ارزیابی و درمان به‌موقع بستگی دارد.

مولتیپل اسکلروزیس (MS) یک اختلال خودایمنی است که سیستم عصبی مرکزی را تحت تأثیر قرار می‌دهد. این بیماری نوعی بیماری میلین‌زدا (demyelinating disease) است که به پوشش میلین اعصاب در مغز و نخاع آسیب می‌رساند. به‌طور کلی، سن شروع بیماری بین ۲۰ تا ۵۰ سال است، اگرچه ممکن است در کودکی نیز آغاز شود؛ زنان بیشتر از مردان به این بیماری مبتلا می‌شوند.

انسفالومیلیت حاد منتشر (ADEM) یک بیماری خودایمنی التهابی و زوال میلین سریع پیش‌رونده در سیستم عصبی مرکزی است که ممکن است توسط عفونت‌ها یا واکسیناسیون‌ها تحریک شود. این بیماری نادر است و در کودکان بیشتر از بزرگسالان مشاهده می‌شود. بیماران معمولاً با شروع سریع علائم عصبی پس از یک دوره نهفتگی از چند روز تا ۲ ماه مراجعه می‌کنند که با وخامت وضعیت، نیاز به بستری شدن پیدا می‌کنند. علائم شایع شامل سردرد، تب، تهوع، استفراغ، تغییر وضعیت روانی از سردرگمی و تحریک‌پذیری تا کما، نقایص حرکتی (پاراپارزیس یا تتراپارزیس) و نقایص حسی است. بیماران اغلب درگیر ساقه مغز با دیس‌آرتریا، دیسفاژی، نیستاگموس و نقایص حرکت چشمی هستند. افزایش فشار داخل جمجمه و تشنج نیز ممکن است رخ دهد.

سارکوئیدوز یک اختلال سیستمیک است که به‌وسیلۀ سیستم ایمنی واسطه‌گری شده و با تشکیل گرانولوم در اندام‌های درگیر، به‌ویژه پارانشیم ریه و پوست مشخص می‌شود. عامل محرک سیستم ایمنی ناشناخته باقی مانده است و فرضیات مختلفی از جمله عوامل خودایمنی، عفونی و محیطی را شامل می‌شود. استعدادهای ژنتیکی مرتبط با اجزای پاسخ التهابی وجود دارد و سابقه خانوادگی این بیماری خطر ابتلا را افزایش می‌دهد. این بیماری در تمامی سنین، نژادها و قومیت‌ها مشاهده می‌شود، اما بیشترین شیوع آن در مردان بین 30 تا 50 سال و در زنان بین 50 تا 60 سال است و در زنان اندکی شایع‌تر است. بیماری پوستی اغلب اولین علامت سارکوئیدوز سیستمیک است.

تیروئیدیت هاشیموتو، یا تیروئیدیت خودایمنی مزمن، نوعی اختلال خودایمنی است که منجر به تخریب غده تیروئید و آپوپتوز (apoptosis) سلول‌های اپیتلیال تیروئید می‌شود. تیروئیدیت هاشیموتو شایع‌ترین علت کم‌کاری تیروئید (hypothyroidism) در مناطقی است که ید به اندازه کافی در دسترس است و عمدتاً زنان بین ۳۰ تا ۵۰ سال را تحت تأثیر قرار می‌دهد، اما می‌تواند در مردان (نسبت زن به مرد ۷ به ۱) و کودکان نیز رخ دهد. این خلاصه به بررسی تیروئیدیت هاشیموتو در بزرگسالان می‌پردازد.

این خلاصه به بررسی لوپوس اریتماتوز سیستمیک در کودکان می‌پردازد. لوپوس نوزادی به صورت جداگانه مورد بررسی قرار گرفته است.

بیماری ویپل (Whipple disease) یک بیماری عفونی سیستمیک نادر و مزمن است. این بیماری توسط باکتری تروفریما ویپلی (Tropheryma whipplei) ایجاد می‌شود که در محیط زیست به طور گسترده‌ای یافت می‌شود و از طریق تماس با خاک یا فاضلاب آلوده یا از طریق راه مدفوعی-دهانی منتقل می‌شود. شایع‌ترین علائم آن گوارشی هستند، اما بیماری می‌تواند چندین سیستم بدن را تحت تأثیر قرار دهد. شیوع بیشتری از این بیماری در مردان سفیدپوست میانسال با تبار اروپایی وجود دارد و بنابراین یک پیش‌زمینه ژنتیکی مطرح شده است. با این حال، هیچ ارتباط قطعی اثبات نشده و مکانیزم عفونت ناشناخته است.

سندرم دمیلیناسیون اسمزی (Osmotic Demyelination Syndrome یا ODS)، که به عنوان میلینولیز مرکزی پونتین و اکستراپونتین (central pontine and extrapontine myelinolysis) نیز شناخته می‌شود، شرایطی است که به علت تخریب غلاف میلین (myelin sheath) اطراف اعصاب در سیستم عصبی مرکزی ایجاد می‌شود. اعتقاد بر این است که این آسیب ناشی از تغییرات سریع اسمزی در سیستم عصبی مرکزی است که منجر به ورود آب به سلول‌های مغزی و تورم مغز می‌شود و سپس به از دست دادن حجم از سلول‌های مغزی و مرگ سلولی منجر می‌گردد. این وضعیت به طور معمول از تصحیح سریع هیپوناترمی (hyponatremia) حاصل می‌شود، اما می‌تواند در بیماران با اختلالات الکترولیتی دیگر، سوء تغذیه، سوختگی‌های شدید، اختلال مصرف الکل، نارسایی کلیه یا بیماری کبد نیز مشاهده شود. پونز (pons) قسمتی از مغز است که معمولاً بیشترین آسیب را می‌بیند، اما نواحی دیگر مغز نیز ممکن است درگیر شوند.

تشنج کانونی با اختلال در آگاهی (Focal seizure with impaired awareness) که قبلاً به نام تشنج جزئی پیچیده (complex partial seizure) شناخته می‌شد، نوعی تشنج است که از یک نیمکره مغزی (معمولاً لوب تمپورال) شروع شده و باعث تغییر در آگاهی می‌شود.

دژنراسیون لوبار فرونتوتمپورال (Frontotemporal lobar degeneration) با بروز بالینی دمانس فرونتوتمپورال (frontotemporal dementia یا FTD) همراه با شواهدی از جهش ایجادکننده FTD (مانند C9ORF72) یا FTD هیستوپاتولوژیک شناخته می‌شود. FTD نوعی دمانس است که با آتروفی لوب‌های فرونتال و تمپورال همراه است. دمانس فرونتوتمپورال متغیر رفتاری (بیماری پیک)، آفازیای پیشرونده اولیه نوع معنایی، و آفازیای پیشرونده اولیه نوع غیرروان به‌عنوان اشکال بالینی مختلف FTD در نظر گرفته می‌شوند. این تنوع در بروز بالینی به دلیل ناحیه کانونی دژنراسیون است که می‌تواند با گذشت زمان پیشرفت کرده و گسترش یابد.

سندرم فرد سفت (Stiff person syndrome) یک اختلال نادر خودایمنی یا پارانئوپلاستیک است که با سفتی پیشرونده عضلات و اسپاسم‌ها مشخص می‌شود. این بیماری می‌تواند با افزایش قابل توجه سطح آنتی‌بادی‌های ضد دکربوکسیلاز گلوتامیک اسید (anti-GAD) همراه باشد. میانگین سن شروع بیماری بین ۲۰ تا ۵۰ سال است و بروز آن در کودکی نادر است. زنان ۲ تا ۳ برابر بیشتر از مردان تحت تأثیر قرار می‌گیرند.