مولتیپل اسکلروزیس (MS) یک اختلال خودایمنی است که سیستم عصبی مرکزی را تحت تأثیر قرار می‌دهد. این بیماری نوعی بیماری میلین‌زدا (demyelinating disease) است که به پوشش میلین اعصاب در مغز و نخاع آسیب می‌رساند. به‌طور کلی، سن شروع بیماری بین ۲۰ تا ۵۰ سال است، اگرچه ممکن است در کودکی نیز آغاز شود؛ زنان بیشتر از مردان به این بیماری مبتلا می‌شوند.

علائم و نشانه‌ها

بیماران ممکن است در ابتدا با نوریت بینایی (optic neuritis) یا میلیت عرضی (transverse myelitis) مراجعه کنند، اگرچه طیف وسیعی از علائم بسته به محل ضایعات وجود دارد. حملات می‌توانند شامل علائم حرکتی، حسی، بینایی یا خودکار (autonomic) باشند. ممکن است دوره‌های عود و بهبود (مولتیپل اسکلروزیس عودکننده-بهبود یابنده [RRMS]) یا تجمع تدریجی بیماری و ناتوانی (مولتیپل اسکلروزیس پیشرونده) وجود داشته باشد. بیش از ۸۰٪ بیماران در ابتدا یک دوره عودکننده-بهبود یابنده را طی می‌کنند که با نقایص عصبی مکرر و به دنبال آن بهبود نسبی یا کامل مشخص می‌شود. برخی از این بیماران ممکن است بعداً تجمع تدریجی نقایص (مولتیپل اسکلروزیس پیشرونده ثانویه) را تجربه کنند. حدود ۱۰٪ تا ۱۵٪ بیماران از ابتدا یک دوره پیشرونده دارند که با شروع تدریجی علائم عصبی و بدتر شدن مستمر بالینی مشخص می‌شود.

پیش‌آگهی و درمان

هیچ درمان قطعی برای این بیماری وجود ندارد و نقایص عصبی دائمی و کاهش توانایی شناختی معمولاً با پیشرفت بیماری رخ می‌دهند.