تیروئیدیت هاشیموتو، یا تیروئیدیت خودایمنی مزمن، نوعی اختلال خودایمنی است که منجر به تخریب غده تیروئید و آپوپتوز (apoptosis) سلول‌های اپیتلیال تیروئید می‌شود. تیروئیدیت هاشیموتو شایع‌ترین علت کم‌کاری تیروئید (hypothyroidism) در مناطقی است که ید به اندازه کافی در دسترس است و عمدتاً زنان بین ۳۰ تا ۵۰ سال را تحت تأثیر قرار می‌دهد، اما می‌تواند در مردان (نسبت زن به مرد ۷ به ۱) و کودکان نیز رخ دهد. این خلاصه به بررسی تیروئیدیت هاشیموتو در بزرگسالان می‌پردازد.

اشکال فنوتیپی

دو شکل فنوتیپی وجود دارد: تیروئیدیت خودایمنی گواتری (goitrous autoimmune thyroiditis) و تیروئیدیت خودایمنی آتروفیک (atrophic autoimmune thyroiditis). در هر دو شکل، نفوذ لنفوسیتی در آسیب‌شناسی مشاهده می‌شود و غلظت آنتی‌بادی‌های ضد پراکسیداز تیروئید (TPO) و تیروگلوبولین (Tg) در سرم افزایش یافته است.

علائم و نشانه‌ها

به دلیل اینکه شروع علائم ممکن است تدریجی باشد، بیماران در ابتدا بدون علامت هستند اما ممکن است به مرور زمان با گواتر (goiter) مواجه شوند. با پیشرفت بیماری، علائم و نشانه‌های کم‌کاری تیروئید مانند برادیکاردی (bradycardia)، افزایش وزن، یبوست، شکنندگی موها و خستگی آشکارتر می‌شود.