بیماری های مشابه

زخم استاز که به عنوان زخم وریدی نیز شناخته می شود، یک زخم (زخمی که پوست از دست داده است) ناشی از تجمع مایع در پوست  است که به دلیل عملکرد ضعیف رگ به وجود آمده است و به آن نارسایی وریدی می گویند. در نارسایی وریدی، هنگامی که خون به جای بازگشت به قلب از طریق رگ ها، به بافت پوست برمی گردد، مایع از رگ ها به بافت پوست نشت می کند. راه های درمانی زخم استاز (زخم وریدی)، راه های تشخیص زخم استاز (زخم وریدی)، راه های مراقبتی زخم استاز (زخم وریدی)

زخم‌های نوروژنیک که به عنوان زخم دیابتی نیز شناخته می‌شوند، زخم‌هایی هستند که بیشتر در پایین پا ایجاد می‌شوند. افراد مبتلا به دیابت مستعد نوروپاتی محیطی هستند، به این معنی که کاهش یا فقدان کامل احساس در پاها دارند. پاها به طور طبیعی در اثر راه رفتن تحت فشار قرار می گیرند، و فردی که حواس کاهش یافته دارد، لزوما احساس نمی کند که ناحیه ای از پوست در حال تجزیه شدن است. علاوه بر این کاهش یا عدم وجود حس، کاهش گردش خون در پاها نیز وجود دارد. زخم هایی که جریان خون مناسبی ندارند، نه تنها دیرتر بهبود می یابند، بلکه در معرض خطر بیشتری برای عفونت هستند. یک بریدگی کوچک، خراش یا ناحیه تحریک شده در فرد مبتلا به دیابت می تواند به دلایل بالا به زخم تبدیل شود. عود این نوع زخم ها در افراد دیابتی رایج است. راه های درمان زخم دیابتیک (زخم نوروژنیک)، راه های مراقبت از زخم دیابتیک (زخم نوروژنیک)، راه های تشخیص زخم دیابتیک (زخم نوروژنیک)

آسیب فشار زمانی رخ می‌دهد که آسیب محلی به پوست و بافت زیرین به دلیل فشار بین یک برجستگی استخوانی و یک سطح خارجی ایجاد می‌شود. این آسیب به واسطه نیروهای فشار، برش (Shear) و اصطکاک (Friction) به صورت جداگانه یا به صورت ترکیبی ایجاد می‌شود. آسیب‌های فشار که قبلاً به عنوان زخم بستر (Decubitus Ulcers) شناخته می‌شدند، به عنوان زخم‌های فشاری و زخم‌های بستر نیز شناخته می‌شوند. نقاط شایع برای تشکیل آسیب فشار شامل ساکروم (Sacrum)، توبروزیته ایسکیال (Ischial Tuberosity)، تروکانتر (Trochanter) و کالکانئوس (Calcaneus) هستند. سایر مکان‌ها شامل آرنج، مچ پا، اسکاپولا (Scapula) و پس‌سر (Occiput) هستند، اما شایع‌ترین نقاط ساکروم و پاشنه‌ها هستند. آسیب‌های فشار بر 1.5 تا 3 میلیون نفر در ایالات متحده تأثیر می‌گذارند و هزینه سالانه تقریباً 5 میلیارد دلار را به همراه دارند.

زخم پایپرتنسیو مارتورل (Martorell hypertensive leg ulcer) یک زخم ایسکمیک و دردناک در اندام تحتانی است که به علت پرفشاری خون (hypertension) مزمن و کنترل‌نشده ایجاد می‌شود. بسیاری از بیماران نیز به دیابت شیرین (diabetes mellitus) مبتلا هستند. پیش‌تر تصور می‌شد که این وضعیت زنان در سنین 50 تا 70 سال را تحت تأثیر قرار می‌دهد، اما مطالعات اخیر میانگین سنی بالاتری را نشان داده و عدم غالب بودن جنسیت زن را تأیید کرده‌اند.

اکتیما (Ecthyma) یک عفونت پوستی زخمی باکتریایی است که توسط استرپتوکوک‌های گروه A بتا-همولیتیک (group A beta-hemolytic streptococci) ایجاد می‌شود و اغلب به طور ثانویه با استافیلوکوک‌ها (staphylococci) همراه است. از آنجا که اکتیما معمولاً به صورت سطحی آغاز شده و به سمت درم (dermis) گسترش می‌یابد، اغلب به عنوان یک شکل عمیق‌تر از زرد زخم (impetigo) شناخته می‌شود. برخلاف زرد زخم که تنها لایه شاخی پوست (stratum corneum) را تحت تأثیر قرار می‌دهد، اکتیما به درم نفوذ کرده و منجر به ایجاد زخم می‌شود.

لیشمانیوز جلدی (Cutaneous Leishmaniasis یا CL) شایع‌ترین نوع لیشمانیوز است که توسط انگل‌های تک‌سلولی لیشمانیا (بیش از ۲۰ گونه مختلف) منتقل می‌شود. ناقل اصلی این انگل‌ها ۹۰ گونه پشه خاکی (Phlebotomine sandfly) است. این بیماری در مناطقی که ناقل و مخازن حیوانی مناسب وجود دارند، شیوع دارد و سالانه حدود ۱ میلیون مورد جدید گزارش می‌شود.

سیاه‌زخم پوستی یکی از چهار سندروم عمده‌ای است که توسط باسیلوس آنتراسیس (Bacillus anthracis)، یک باسیل پوشش‌دار، گرم مثبت و تشکیل‌دهنده اسپور ایجاد می‌شود. سه نوع دیگر سیاه‌زخم شامل سیاه‌زخم استنشاقی (Inhalational Anthrax)، سیاه‌زخم گوارشی (Gastrointestinal Anthrax) و سیاه‌زخم تزریقی (Injection Anthrax) هستند. مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌های ایالات متحده آمریکا (CDC)، باسیلوس آنتراسیس را به عنوان یک عامل بیوتروریسم دسته A طبقه‌بندی کرده است. در صورت انتشار عمدی این عامل، احتمال بروز سندروم‌های استنشاقی و پوستی بیشتر است. سیاه‌زخم پوستی در مناطق بومی (مانند ترکیه) به دلیل تماس با حیوانات آلوده رخ می‌دهد. در سال ۲۰۰۱، مواردی از سیاه‌زخم پوستی در ایالات متحده به دلیل مواجهه عمدی گزارش شد.

واسکولیت لکوسیتوکلاستیک (Leukocytoclastic vasculitis یا LCV) نوعی واسکولیت رگ‌های کوچک است که عمدتاً وریدهای پس‌مویرگی در درم را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

بیماری بورگر (Buerger disease) که به عنوان ترومبوآنژئیت انسدادی (thromboangiitis obliterans) نیز شناخته می‌شود، یک اختلال انسدادی عروق کوچک و متوسط است که با استفاده از تنباکو ارتباط نزدیکی دارد و غیر آترواسکلروتیک (non-atherosclerotic) می‌باشد. این بیماری اولین بار در سال ۱۹۰۸ توسط بورگر گزارش شد و در سراسر جهان مشاهده می‌شود، اما شیوع آن در آسیا و خاورمیانه بیشتر است. به ویژه در ژاپن شیوع این بیماری بسیار بالاست. این بیماری معمولاً در مردان بالغ و به ندرت در زنان دیده می‌شود. مکانیسم دقیق بیماری هنوز مشخص نیست. تروما، سرما و آسیب به انگشتان یا اندام‌ها می‌تواند یک اپیزود ایسکمیک (ischemic episode) را تحریک کند.

این خلاصه به بررسی اسکلرودرمی در بزرگسالان می‌پردازد. اسکلرودرمی در کودکان به‌صورت جداگانه مطرح می‌شود.

این خلاصه به بررسی لوپوس اریتماتوز سیستمیک در کودکان می‌پردازد. لوپوس نوزادی به صورت جداگانه مورد بررسی قرار گرفته است.

اریتم ندوزوم (Erythema nodosum) شایع‌ترین نوع سپتال پانیکولیت (التهاب چربی زیرپوستی) است و ناشی از واکنش حساسیت تأخیری به محرک‌های مختلفی مانند عفونت‌های باکتریایی و ویروسی (معمولاً استرپتوکوک و ویروس اپشتین-بار [EBV] به ترتیب)، داروها، بدخیمی‌ها، بیماری التهابی روده (مانند بیماری کرون و کولیت اولسراتیو)، عفونت‌های قارچی و بیماری‌های عروقی کلاژن است. با این حال، در 33٪ تا 50٪ موارد، هیچ ارتباطی یافت نمی‌شود. فهرست کاملی از علل در زیر آمده است.

بیماری نکروبیوزیس لیپویدیکا (Necrobiosis lipoidica - NL) یک بیماری نادر و مزمن گرانولوماتوز است که با پلاک‌های آتروفیک (atrophic plaques) کم‌تحرک مشخص می‌شود و به‌طور معمول در اندام‌های تحتانی بروز می‌کند.

سرمازدگی (Frostbite) به آسیب شدید ناشی از سرما به پوست، بافت نرم و گاهی ساختارهای عمیق‌تر اشاره دارد.

تمامی سوختگی‌ها (به جز سوختگی‌های سطحی و جزئی) نیاز به درمان پزشکی با مراقبت از زخم و کنترل درد دارند (از مصرف آسپیرین در کودکان خودداری کنید). در صورت هرگونه سوختگی ناشی از سوء استفاده احتمالی از کودک، بیمار را در بیمارستان بستری کنید مگر اینکه کودک بتواند به مکانی امن بازگردد.

پایودرما گانگرنوزوم (PG) یک بیماری التهابی، غیرعفونی و زخم‌شونده پوستی با ویژگی‌های نوتروفیلی است که علت آن هنوز به‌طور دقیق مشخص نشده و اغلب به‌اشتباه به‌عنوان یک عفونت پوستی تهاجمی تشخیص داده می‌شود. این بیماری عمدتاً در بزرگسالان میانسال رخ می‌دهد اما می‌تواند افراد در هر سنی را تحت تأثیر قرار دهد. هیچ تمایلی به جنسیت، نژاد یا قومیت خاصی وجود ندارد.

سرطان سلول بازال (Basal cell carcinoma یا BCC) شایع‌ترین نوع سرطان در انسان و همچنین شایع‌ترین سرطان پوست است. هر ساله دو میلیون آمریکایی به این نوع سرطان تشخیص داده می‌شوند. این سرطان، یک نئوپلاسم از سلول‌های کراتینوسیت بازال است که بیشتر در مردان نسبت به زنان مشاهده می‌شود. نرخ ابتلا به BCC در چند دهه گذشته افزایش یافته است، به ویژه در زنان جوان. BCC می‌تواند در هر سنی دیده شود، با این حال، این بدخیمی بیشتر در افراد مسن رخ می‌دهد و میانگین سنی تشخیص آن ۶۸ سال است.

کارسینوم سلول سنگفرشی (SCC) دومین شکل شایع سرطان پوست پس از کارسینوم سلول بازال است. SCC معمولاً در پوستی که توسط نور خورشید در نواحی ای مانند سر، گردن، بازوها و پشت دست ها آسیب دیده است، ایجاد می شود. SCC در افرادی که رنگ پوست روشن‌تری دارند و سابقه طولانی قرار گرفتن در معرض آفتاب شدید و طولانی مدت را دارند، بیشتر دیده می‌شود. راه های مراقبت کارسینوم سلول سنگفرشی پوستی، راه های درمان کارسینوم سلول سنگفرشی پوستی، راه های تشخیص کارسینوم سلول سنگفرشی پوستی، راه های پیشگیری کارسینوم سلول سنگفرشی پوستی

لنفوم‌های پوستی اولیه ممکن است از منشاء سلول‌های T یا B باشند. لنفوم‌های پوستی سلول T (CTCLs) ۷۵٪ تا ۸۰٪ از این لنفوم‌ها را تشکیل می‌دهند و گروهی ناهمگن از نئوپلاسم‌ها هستند که در ارائه بالینی، بافت‌شناسی، ایمونوفنوتیپ، ژنتیک و پیش‌آگهی تفاوت‌های زیادی دارند. CTCLs بیشتر در افراد مسن دیده می‌شود، اما می‌تواند در بیماران در هر سنی رخ دهد. تشخیص قطعی CTCL ممکن است نیاز به بیوپسی‌های بزرگ یا متعدد و همچنین آزمایش‌های تخصصی بر روی نمونه‌های بیوپسی داشته باشد. تعیین نوع CTCL و مرحله‌بندی آن برای تعیین گستردگی بیماری و استراتژی درمان اهمیت دارد.

عنکبوت‌های قهوه‌ای، گونه‌های Loxosceles، در عرض‌های جغرافیایی معتدل و گرمسیری در سراسر جهان یافت می‌شوند. این عنکبوت‌ها در داخل و خارج از منازل در مکان‌های تاریک زندگی می‌کنند و تارهای نامرتب می‌سازند. عنکبوت‌های منزوی بیشتر در ماه‌های گرم شب‌هنگام فعال هستند، رفتار تهاجمی ندارند، منزوی هستند و در صورت تهدید، تمایل به عقب‌نشینی دارند. عنکبوت‌های Loxosceles معمولاً قهوه‌ای رنگ هستند، اندازه‌ای بین ۲ تا ۳ سانتی‌متر از پا تا پا دارند و دارای ۶ چشم هستند که به صورت ۳ جفت قرار گرفته‌اند (بیشتر عنکبوت‌ها ۴ جفت چشم دارند). عنکبوت منزوی قهوه‌ای Loxosceles reclusa دارای لکه‌ای تیره و شبیه به ویولن بر روی قسمت پشتی سر و قفسه سینه است.

زخم‌های ساختگی (Factitial ulcers) که به عنوان یکی از نمودهای درماتیت مصنوعی (dermatitis artefacta) شناخته می‌شوند، به‌طور ثانویه ناشی از کندن، خراشیدن یا به‌طور کلی دست‌کاری پوست توسط خود بیمار ایجاد می‌شوند. این زخم‌ها بخشی از یک وضعیت روان‌پزشکی هستند که در آن بیماران به‌طور خودخواسته ضایعات پوستی ایجاد می‌کنند تا نیاز روانی ناخودآگاه یا خودآگاه خود را برای ایفای نقش بیمار برآورده کنند. بیماران معمولاً اذعان نمی‌کنند که ضایعات را خودشان ایجاد کرده‌اند و این ضایعات معمولاً پیچیده‌تر از خراش‌های ساده هستند. باید زخم‌های ساختگی را از تمارض (malingering) که در آن ضایعات عمداً برای کسب منفعت ثانویه، مانند دریافت مستمری یا دست‌یابی به نسخه‌های دارویی ایجاد می‌شوند، تمیز داد. تمارض یک بیماری روانی نیست.

درماتیت پرتوی (Radiation Dermatitis) معمولاً به دلیل پرتودرمانی برای بدخیمی‌های زیرین ایجاد می‌شود. قرار گرفتن در معرض تابش در طی آنژیوگرافی کرونری، روش‌های آمبولیزاسیون و جای‌گذاری کاتترهای درون‌بدنی نیز از علل نادرتر درماتیت پرتوی هستند. آسیب پوستی ناشی از تابش می‌تواند بلافاصله پس از قرار گرفتن در معرض تابش یا دهه‌ها بعد رخ دهد. این آسیب به دلیل اختلال در سلول‌های بنیادی عملکردی، تغییرات سلول‌های اندوتلیال، التهاب، پاسخ سیتوکین‌ها، و آپوپتوز و نکروز سلول‌های اپیدرمی رخ می‌دهد. دو شکل بر اساس زمان‌بندی درماتیت مشاهده می‌شود: حاد و مزمن.