سیاه‌زخم پوستی (Cutaneous Anthrax)
سیاه‌زخم پوستی یکی از چهار سندروم عمده‌ای است که توسط باسیلوس آنتراسیس (Bacillus anthracis)، یک باسیل پوشش‌دار، گرم مثبت و تشکیل‌دهنده اسپور ایجاد می‌شود. سه نوع دیگر سیاه‌زخم شامل سیاه‌زخم استنشاقی (Inhalational Anthrax)، سیاه‌زخم گوارشی (Gastrointestinal Anthrax) و سیاه‌زخم تزریقی (Injection Anthrax) هستند. مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌های ایالات متحده آمریکا (CDC)، باسیلوس آنتراسیس را به عنوان یک عامل بیوتروریسم دسته A طبقه‌بندی کرده است. در صورت انتشار عمدی این عامل، احتمال بروز سندروم‌های استنشاقی و پوستی بیشتر است. سیاه‌زخم پوستی در مناطق بومی (مانند ترکیه) به دلیل تماس با حیوانات آلوده رخ می‌دهد. در سال ۲۰۰۱، مواردی از سیاه‌زخم پوستی در ایالات متحده به دلیل مواجهه عمدی گزارش شد.
باسیلوس آنتراسیس در حیوانات اهلی و وحشی در سراسر جهان (عمدتاً در مناطق کشاورزی آمریکای جنوبی و مرکزی، جنوب و شرق اروپا، آسیا، آفریقا، کارائیب و خاورمیانه) وجود دارد و می‌تواند از طریق گوشت، پشم یا پوست این حیوانات منتقل شود. بنابراین، دامپزشکان و افرادی که در صنایع فرآوری گوشت، پشم یا پوست فعالیت دارند، و همچنین کسانی که گوشت را قصابی کرده یا به گوشت خام دست زده‌اند، ممکن است دچار ضایعات پوستی شوند.
باسیلوس آنتراسیس به طور معمول در تمام خاک‌های ایالات متحده یافت نمی‌شود، هرچند در خاک‌هایی که حیوانات آلوده قبلاً در آنجا مرده‌اند، ممکن است وجود داشته باشد. در گذشته، اپیزوتی‌های عمده‌ای در داکوتای شمالی، داکوتای جنوبی، مینه‌سوتا و تگزاس رخ داده است. بنابراین، در ارزیابی ضایعات مشکوک، باید به سفرهای بین‌المللی توجه کرد.
ضایعات سیاه‌زخم پوستی از پاپول‌های خارش‌دار و بدون درد به خوشه‌هایی از وزیکول‌ها و سپس به زخم‌ها در طی ۱-۲ روز پس از تماس پوست خراشیده یا زخم با اسپورها تکامل می‌یابند. زخم‌ها سپس در طی ۲-۵ روز به پوسته‌های سیاه و فرورفته تبدیل می‌شوند. شایع‌ترین نواحی درگیر شامل بازوها، صورت و گردن هستند. برخی ضایعات ممکن است با ادم گسترده همراه باشند. دوره کمون بیماری ۱-۱۲ روز است.
با درمان آنتی‌بیوتیکی، میزان مرگ و میر برای سیاه‌زخم پوستی حدود ۱٪ است. با این حال، بدون درمان، ممکن است به شکل سیستمیک سیاه‌زخم تبدیل شود که میزان مرگ و میر آن حدود ۲۰٪ است. در این موارد، اسپورهای وارد شده به بدن توسط ماکروفاژها خورده شده و به گره‌های لنفاوی منطقه‌ای منتقل می‌شوند، جایی که به باکتری تبدیل می‌شوند. با ورود به سیستم لنفاوی و جریان خون، باعث سپتیسمی