بیماری های مشابه

بیماری زخم پپتیک به تشکیل زخم در مخاط معده یا دوازدهه (duodenum) اشاره دارد. این بیماری معمولاً به دلیل استفاده بیش از حد از داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی (NSAID) یا عفونت باکتری هلیکوباکتر پیلوری (Helicobacter pylori) ایجاد می‌شود. شیوع زخم‌های پپتیک که به هلیکوباکتر پیلوری مثبت هستند، در چند دهه اخیر کاهش یافته است.

گاستریت (Gastritis) به التهاب معده همراه با آسیب مخاطی اشاره دارد. شایع‌ترین علل آن عبارتند از: عفونت با هلیکوباکتر پیلوری (Helicobacter pylori)، مصرف داروها (مانند داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی یا NSAIDs و آسپرین)، یا عوامل خودایمنی.

سندرم حاد کرونری (ACS) شامل مجموعه‌ای از بیماری‌ها است که به دلیل عدم تعادل حاد بین عرضه و تقاضای اکسیژن در عضله قلب رخ می‌دهد. این وضعیت به ایسکمی یا انفارکتوس میوکارد (MI) منجر می‌شود.

بیماری عروق کرونر (Coronary Artery Disease یا CAD) عموماً به تصلب شرایین (atherosclerosis) پیشرونده در شریان‌های کرونری اشاره دارد که در نهایت منجر به کاهش جریان خون به عضله قلب (myocardium) می‌شود. علل کمتر شایع انسداد شریان کرونری وجود دارد (مانند جداشدگی عروق، انقباض عروقی یا vasospasm، و التهاب عروقی یا vasculitis) که به انواع مختلفی از این بیماری منجر می‌شوند. در مراحل اولیه، بیماران بدون علامت هستند و CAD ممکن است تشخیص داده نشود یا به صورت تصادفی شناسایی شود، مانند مشاهده رسوب کلسیم در شریان‌های کرونری که نشان‌دهنده تصلب شرایین است در یک سی‌تی‌اسکن قفسه سینه. در نهایت، علائم (مانند آنژین) به دلیل ایسکمی (ischemia)، یعنی جریان خون ناکافی برای برآوردن نیازهای متابولیکی عضله قلب، ایجاد می‌شود که ممکن است به صورت حاد یا مزمن رخ دهد. ایسکمی حاد به دلیل پارگی پلاک و ترومبوز کرونری منجر به سندرم کرونری حاد (Acute Coronary Syndrome یا ACS) می‌شود که بسته به شدت و ویژگی‌های بالینی به آنژین ناپایدار، انفارکتوس میوکارد بدون بالارفتگی قطعه ST (NSTEMI) یا انفارکتوس میوکارد با بالارفتگی قطعه ST (STEMI) تقسیم می‌شود. این رویدادهای حاد به صورت جداگانه بررسی می‌شوند. پیشرفت مزمن و تدریجی معمولاً به آنژین پایدار منجر می‌شود که در آن علائم در دوره‌های نیاز متابولیکی بالاتر، مانند فعالیت بدنی، رخ داده و با استراحت بهبود می‌یابد.

اختلالات حرکتی مری با عملکرد غیرطبیعی اسفنکتر فوقانی مری، اسفنکتر تحتانی مری (LES) یا بدن مری مشخص می‌شوند. این اختلالات می‌توانند منجر به بروز علائم بالینی مختلفی از جمله دیسفاژی (دشواری در بلع)، درد قفسه سینه، بیماری ریفلاکس معده به مری مقاوم به درمان (GERD)، و گیر کردن غذا شوند. اختلالات حرکتی ممکن است به صورت مجزا یا به عنوان نشانه‌ای از یک بیماری سیستمیک ظاهر شوند. چندین نوع از اختلالات حرکتی وجود دارد:

پرده‌های مری، لایه‌های نازک و غشایی از بافت مخاطی هستند که با اپیتلیوم سنگفرشی پوشیده شده و به درون حفره مری برآمده می‌شوند. این پرده‌ها اغلب بدون علامت هستند، اما می‌توانند با دیسفاژی (dysphagia) به ویژه نسبت به غذاهای جامد مشخص شوند. باریک شدن حفره مری معمولاً به صورت کانونی است و عمدتاً در هیپوفارنکس (hypopharynx) و مری گردنی قرار دارد، اگرچه ممکن است پرده‌ها در هر نقطه‌ای از مری نیز قرار گیرند.

حلقه‌های مری ساختارهای نازک مخاطی هستند که بیشتر در انتهای مری یافت می‌شوند و لومن مری را مسدود می‌کنند. شایع‌ترین نوع حلقه مری، حلقه‌های شاتسکی (Schatzki ring) هستند که بر اساس موقعیت به دو نوع تقسیم می‌شوند: حلقه‌های نوع A که بالای محل اتصال مری به معده قرار دارند و حلقه‌های نوع B که در انتهای مری در محل اتصال سنگفرشی-استوانه‌ای (squamocolumnar junction) قرار دارند. حلقه‌های مری نسبتاً شایع هستند و اغلب به صورت تصادفی مشاهده می‌شوند. این حلقه‌ها در حدود ۱۰٪ از تمامی آزمایش‌های بلع باریم (barium swallow) دیده می‌شوند، بدون توجه به دلیل انجام مطالعه.

اختلالات حرکتی مری با عملکرد غیرطبیعی اسفنکتر فوقانی مری، اسفنکتر تحتانی مری (LES) یا بدن مری مشخص می‌شوند. این اختلالات می‌توانند منجر به بروز علائم بالینی مختلفی از جمله دیسفاژی (دشواری در بلع)، درد قفسه سینه، بیماری ریفلاکس معده به مری مقاوم به درمان (GERD)، و گیر کردن غذا شوند. اختلالات حرکتی ممکن است به صورت مجزا یا به عنوان نشانه‌ای از یک بیماری سیستمیک ظاهر شوند. چندین نوع از اختلالات حرکتی وجود دارد:

اختلالات حرکتی مری با عملکرد غیرطبیعی اسفنکتر فوقانی مری، اسفنکتر تحتانی مری (LES) یا بدن مری مشخص می‌شوند. این اختلالات می‌توانند منجر به بروز علائم بالینی مختلفی از جمله دیسفاژی (دشواری در بلع)، درد قفسه سینه، بیماری ریفلاکس معده به مری مقاوم به درمان (GERD)، و گیر کردن غذا شوند. اختلالات حرکتی ممکن است به صورت مجزا یا به عنوان نشانه‌ای از یک بیماری سیستمیک ظاهر شوند. چندین نوع از اختلالات حرکتی وجود دارد:

هرپانژینا یک عفونت است که توسط انواع مختلفی از ویروس‌های کوکساکی (Coxsackie viruses) از جمله A5، A6، A8، A10 و A16، اکوویروس‌ها (Echoviruses) و انتروویروس 71 (Enterovirus 71) ایجاد می‌شود. این بیماری به‌طور معمول با شروع ناگهانی تب، سردرد و گلودرد ظاهر می‌شود که با دیسفاژی (Dysphagia)، از دست دادن اشتها و کمتر شایع، سفتی گردن پیچیده می‌شود. در تمامی موارد، بیماران با یک یا چند پاپولووزیکل‌های (Papulovesicles) زرد-خاکستری تا سفید 1-2 میلی‌متری در گلو مواجه می‌شوند که توسط حلقه‌ای از اریتم شدید احاطه شده‌اند. هایپرمی منتشر فارنژیال (Diffuse pharyngeal hyperemia) نیز مشاهده می‌شود. این ضایعات بیشتر در ستون‌های فاوچیال قدامی، لوزه‌ها، زبان کوچک و/یا کام نرم رخ می‌دهند. ممکن است بیماران تنها یک یا دو ضایعه داشته باشند، یا این که کل فارنکس (Pharynx) به‌طور اساسی با این ضایعات پوشیده شود. خوشه‌های ضایعات ممکن است به یکدیگر بپیوندند. ضایعات به سمت زخم شدن پیشرفت کرده و حفره‌های کم‌عمق و کمی فرورفته خاکستری 2-4 میلی‌متری را به جا می‌گذارند. این ضایعات به‌طور خود به‌خود در 5-10 روز بهبود می‌یابند.

هرپس دهانی‌صورتی (Orofacial herpes)، که به عنوان زخم‌های سرد (cold sores) یا تاول‌های تب (fever blisters) نیز شناخته می‌شود، عمدتاً توسط ویروس هرپس سیمپلکس نوع ۱ (HSV-1) ایجاد می‌شود، اما ممکن است توسط ویروس هرپس سیمپلکس نوع ۲ (HSV-2) نیز ایجاد شود. این وضعیت بسیار مسری است و از طریق تماس مستقیم یا تماس با ترشحات افراد بدون علامتی که ویروس را منتقل می‌کنند، پخش می‌شود. ابتلا در دوران کودکی از طریق تماس کودک با کودک یا بوسه والدین رایج است.

دیورتیکول‌های مری گروهی از بیماری‌ها هستند که با بیرون‌زدگی یک یا چند لایه از دیواره مری مشخص می‌شوند و بر اساس محل وقوع طبقه‌بندی می‌شوند. دیورتیکول زنکر (Zenker Diverticulum یا ZD) که به عنوان دیورتیکول حلقی-مروی یا کیسه حلقی نیز شناخته می‌شود، یک دیورتیکول "کاذب" است که با فتق مخاط و زیرمخاط مری درست بالای اسفنکتر فوقانی مری مشخص می‌شود. علت دقیق ایجاد ZD هنوز نامشخص است، اما احتمال داده می‌شود که شل‌شدن ناقص اسفنکتر فوقانی مری باعث افزایش فشار درون لوله‌ای می‌شود. مکانی که ZD در آن تشکیل می‌شود، ناحیه‌ای با ضعف نسبی دیواره لومن است که با گذشت زمان منجر به بیرون‌زدگی دیورتیکول می‌گردد.

گاستروپارزیس (Gastroparesis) یک اختلال در تخلیه تأخیری معده است که ناشی از انسداد مکانیکی نمی‌باشد. بیماران مبتلا به این اختلال با علائمی مانند تهوع، استفراغ، احساس سیری زودرس، نفخ و گاهی درد شکمی مراجعه می‌کنند.

فتق هیاتال (hiatal hernia) زمانی رخ می‌دهد که سوراخ مری (esophageal hiatus) در دیافراگم گشاد شده و حفره‌ای ایجاد می‌کند که می‌تواند محتویات حفره شکمی را، به ویژه معده، در خود جای دهد. در فتق‌های بزرگتر، بخش‌هایی از روده بزرگ و کوچک نیز ممکن است از طریق سوراخ مری فتق پیدا کنند.

گاستروانتریت (Gastroenteritis) به عنوان یک بیماری حاد تعریف می‌شود که با علائمی مانند تهوع (Nausea)، استفراغ (Emesis)، و اسهال (Diarrhea) مشخص می‌شود و ممکن است با بی‌حالی (Malaise)، تب (Fevers)، و بی‌اشتهایی (Anorexia) همراه باشد. این بیماری عموماً عفونی است و در بیشتر موارد توسط ویروس‌ها ایجاد می‌شود (نگاه کنید به گاستروانتریت ویروسی). با این حال، برخی باکتری‌ها مانند سالمونلا (Salmonella)، کمپیلوباکتر (Campylobacter)، شیگلا (Shigella)، لیستریا (Listeria)، اشریشیاکلی انتروتوکسیژنیک (Enterotoxigenic Escherichia coli)، و کلستریدیوئیدس دیفیسیل (Clostridioides difficile) نیز می‌توانند موجب گاستروانتریت شوند.

بیماری کرون (Crohn disease) یک بیماری التهابی مزمن در دستگاه گوارش است که می‌تواند از دهان تا مقعد را درگیر کند. این بیماری با التهاب تمام لایه‌ای (transmural inflammation) و اغلب گرانولوم‌های بدون نکروز پنیری (noncaseating granulomas) مشخص می‌شود. علت آن به وضوح مشخص نیست، اما احتمالاً ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی باعث تحریک آن می‌شوند، به‌طوری که بخشی از آسیب مخاطی به دلیل فعال‌سازی سیستم ایمنی علیه میکروبیوتای سالم روده‌ای رخ می‌دهد.

کارسینوم مری (Esophageal Carcinoma) نوعی بدخیمی است که از مخاط مری منشاء می‌گیرد. این بیماری به دو نوع عمده بافت‌شناختی تقسیم می‌شود: کارسینوم سلول سنگفرشی (Squamous Cell Carcinoma یا SCC) و آدنوکارسینوم (Adenocarcinoma).

سرطان معده نتیجه تبدیل بدخیم سلول‌های معده است. هشتاد و پنج درصد از سرطان‌های معده، آدنوکارسینومای معده (gastric adenocarcinomas) هستند؛ انواع دیگری از سرطان معده نیز وجود دارند که کمتر شایع هستند، مانند لنفوم بافت لنفاوی مرتبط با مخاط (mucosa-associated lymphoid tissue lymphoma)، لیومیوسارکوما (leiomyosarcoma)، تومورهای استرومال دستگاه گوارش (gastrointestinal stromal tumors)، و لینیتیس پلاستیکا (linitis plastica). از نظر بافت‌شناسی، سرطان‌های معده به دو نوع روده‌ای (intestinal) و منتشر (diffuse) تقسیم می‌شوند. اگرچه سرطان‌های معده می‌توانند در هر نقطه از معده رخ دهند، اما تفاوت‌های اپیدمیولوژیکی بین تومورهایی که در کاردیا (cardia) منشأ گرفته‌اند و تومورهایی که منشأ غیرکاردیایی دارند، وجود دارد. نرخ سرطان معده از زمان شناسایی و درمان هلیکوباکتر پیلوری (Helicobacter pylori) رو به کاهش بوده است.

سرطان پانکراس (pancreatic carcinoma) معمولاً از پانکراس برون‌ریز (exocrine pancreas) منشاء می‌گیرد و چهارمین علت مرگ ناشی از سرطان در مردان و زنان در ایالات متحده است. آدنوکارسینوم مجرایی (ductal adenocarcinoma) و زیرمجموعه‌های آن ۸۵ درصد از تمام سرطان‌های پانکراس را تشکیل می‌دهند و بقیه موارد شامل نئوپلاسم‌های کیستیک موکوزی (mucinous cystic neoplasms)، پانکربلاستوما (pancreatoblastoma)، سیست‌آدنوما سروز (serous cystadenoma)، تومورهای نورواندوکرین (neuroendocrine tumors) و نئوپلاسم‌های پاپیلاری-موکوزی درون‌مجرایی (intraductal papillary-mucinous neoplasms) هستند. سرطان پانکراس در مردان شایع‌تر از زنان است و شیوع آن با افزایش سن بیشتر می‌شود.

کوله‌سیستیت حاد التهاب دیواره کیسه صفرا است و بیماران به طور کلاسیک با علائم زیر مراجعه می‌کنند: درد شکمی در ربع فوقانی راست (Right Upper Quadrant یا RUQ)& تب، لکوسیتوز

سندرم زولینگر-الیسون (ZES) نوعی بیماری شدید زخم معده (peptic ulcer disease) است که به دلیل ترشح بیش از حد اسید معده ناشی از آزادسازی کنترل‌نشده گاسترین (gastrin) از یک گاسترینوما (gastrinoma) ایجاد می‌شود. افزایش گاسترین منجر به تحریک بیش از حد سلول‌های انتروکرومافین-مانند (enterochromaffin-like) که ترشح‌کننده هیستامین هستند، و در نتیجه تحریک تولید اسید هیدروکلریک توسط سلول‌های پاریتال (parietal cells) می‌شود. ترشح مداوم و طولانی‌مدت اسید معده منجر به بیماری زخم معده، ازوفاژیت فرسایشی (erosive esophagitis) و اسهال می‌شود.

ازوفاژیت ناشی از دارو ممکن است زمانی رخ دهد که یک قرص بلعیده شده به طور کامل از مری عبور نکند و در مری حل شود ("ازوفاژیت قرصی"). همچنین، در غیاب گیر کردن قرص نیز ممکن است رخ دهد؛ داروهایی که هنگام حل شدن در بزاق، pH بسیار پایینی دارند می‌توانند باعث بیماری رفلاکس معده به مری (GERD) حاد شوند و منجر به ازوفاژیت گردند.