پرده‌های مری، لایه‌های نازک و غشایی از بافت مخاطی هستند که با اپیتلیوم سنگفرشی پوشیده شده و به درون حفره مری برآمده می‌شوند. این پرده‌ها اغلب بدون علامت هستند، اما می‌توانند با دیسفاژی (dysphagia) به ویژه نسبت به غذاهای جامد مشخص شوند. باریک شدن حفره مری معمولاً به صورت کانونی است و عمدتاً در هیپوفارنکس (hypopharynx) و مری گردنی قرار دارد، اگرچه ممکن است پرده‌ها در هر نقطه‌ای از مری نیز قرار گیرند.

انواع پرده‌های مری

پرده‌های مری یا اکتسابی (شایع‌ترین) هستند یا مادرزادی (بسیار نادر). پرده‌های مری اکتسابی اغلب نازک‌تر هستند و با شرایط پزشکی مختلفی از جمله، اما نه محدود به، دیورتیکول زنکر (Zenker diverticulum)، اپیدرمولیز بولوسا (epidermolysis bullosa)، پمفیگوئید بولوس (bullous pemphigoid)، پمفیگوس ولگاریس (pemphigus vulgaris) و بیماری پیوند علیه میزبان مزمن پس از پیوند مغز استخوان همراه هستند. سندرم پلامر-وینسون (Plummer-Vinson syndrome) که شامل سه‌گانه کم‌خونی فقر آهن، دیسفاژی و پرده مری گردنی است، معمولاً در زنان با تبار شمال اروپا در دهه چهارم تا هفتم زندگی بروز می‌کند و یک عامل خطر مهم برای توسعه کارسینوم سلول سنگفرشی مری یا حلق است.

شیوع و تشخیص پرده‌های مری

تعیین شیوع پرده‌های مری دشوار است زیرا اکثر بیماران بدون علامت هستند. پرده‌های مری مادرزادی اغلب با دیسفاژی در نوزادی یا اوایل کودکی همراه هستند. پرده‌های اکتسابی ممکن است به‌طور تصادفی در آندوسکوپی فوقانی یا بلع باریم کشف شوند یا در بیمارانی که از دیسفاژی شکایت دارند و تحت تصویربرداری یا ارزیابی آندوسکوپی قرار می‌گیرند، تشخیص داده شوند.