بیماری های مشابه

بیماری زخم پپتیک به تشکیل زخم در مخاط معده یا دوازدهه (duodenum) اشاره دارد. این بیماری معمولاً به دلیل استفاده بیش از حد از داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی (NSAID) یا عفونت باکتری هلیکوباکتر پیلوری (Helicobacter pylori) ایجاد می‌شود. شیوع زخم‌های پپتیک که به هلیکوباکتر پیلوری مثبت هستند، در چند دهه اخیر کاهش یافته است.

پارگی مالوری-وایس (Mallory-Weiss tear) نوعی خونریزی دستگاه گوارش فوقانی (GI bleed) است که به دلیل پارگی طولی در مری و معده رخ می‌دهد. این وضعیت اغلب ناشی از استفراغ شدید و مداوم است، اگرچه نیروهای برشی ناشی از سرفه، تشنج، فشار، ضربه‌ی مستقیم یا آندوسکوپی نیز می‌توانند موجب پارگی مخاطی شوند. بیماران با مصرف حاد یا مزمن الکل تمایل بیشتری به توسعه پارگی مالوری-وایس دارند.

ازوفاژیت ائوزینوفیلیک (EoE) یک بیماری مزمن است که توسط سیستم ایمنی یا آنتی‌ژن‌ها تحریک می‌شود و با علائم معمول بیماری رفلاکس معده به مری (GERD) شناخته می‌شود. در نمونه‌برداری از مخاط مری، التهاب با غلبه ائوزینوفیل‌ها در اپیتلیوم سنگفرشی مشاهده می‌شود. EoE یک بیماری نسبتاً جدید است که به دلیل وجود گروه‌های بزرگی از کودکان، نوجوانان و جوانانی که به رفلاکس مقاوم به داروهای سرکوب‌کننده اسید مبتلا هستند، شناخته شده است. این بیماری در مردان بیش از زنان شایع است. شیوع تخمینی EoE در جمعیت‌های بالغ و کودکان در دنیای غرب ۰.۴٪ است و بروز جهانی آن در دهه‌های اخیر به‌طور قابل توجهی افزایش یافته است.

بیماری رفلاکس معده به مری (Gastroesophageal Reflux Disease یا GERD) به ارتباط علائم یا عوارض ناشی از بازگشت محتویات معده به داخل مجرای مری اشاره دارد. این وضعیت باید از رفلاکس معده به مری (Gastroesophageal Reflux یا GER) که به بازگشت محتویات غذایی به مری و حلق اشاره دارد، متمایز شود. رفلاکس معده به مری (GER) در نوزادان شایع است و برآورد می‌شود که شیوع آن تقریباً 50 درصد باشد. این وضعیت بیشتر در نوزادان تازه متولد شده دیده می‌شود و با افزایش سن کاهش می‌یابد و اغلب تا 12 ماهگی از بین می‌رود. رفلاکس معده به مری در نوزادان پس از 18 ماهگی نادر است.

اختلالات حرکتی مری با عملکرد غیرطبیعی اسفنکتر فوقانی مری، اسفنکتر تحتانی مری (LES) یا بدن مری مشخص می‌شوند. این اختلالات می‌توانند منجر به بروز علائم بالینی مختلفی از جمله دیسفاژی (دشواری در بلع)، درد قفسه سینه، بیماری ریفلاکس معده به مری مقاوم به درمان (GERD)، و گیر کردن غذا شوند. اختلالات حرکتی ممکن است به صورت مجزا یا به عنوان نشانه‌ای از یک بیماری سیستمیک ظاهر شوند. چندین نوع از اختلالات حرکتی وجود دارد:

دیورتیکول‌های مری گروهی از بیماری‌ها هستند که با بیرون‌زدگی یک یا چند لایه از دیواره مری مشخص می‌شوند و بر اساس محل وقوع طبقه‌بندی می‌شوند. دیورتیکول زنکر (Zenker Diverticulum یا ZD) که به عنوان دیورتیکول حلقی-مروی یا کیسه حلقی نیز شناخته می‌شود، یک دیورتیکول "کاذب" است که با فتق مخاط و زیرمخاط مری درست بالای اسفنکتر فوقانی مری مشخص می‌شود. علت دقیق ایجاد ZD هنوز نامشخص است، اما احتمال داده می‌شود که شل‌شدن ناقص اسفنکتر فوقانی مری باعث افزایش فشار درون لوله‌ای می‌شود. مکانی که ZD در آن تشکیل می‌شود، ناحیه‌ای با ضعف نسبی دیواره لومن است که با گذشت زمان منجر به بیرون‌زدگی دیورتیکول می‌گردد.

حلقه‌های مری ساختارهای نازک مخاطی هستند که بیشتر در انتهای مری یافت می‌شوند و لومن مری را مسدود می‌کنند. شایع‌ترین نوع حلقه مری، حلقه‌های شاتسکی (Schatzki ring) هستند که بر اساس موقعیت به دو نوع تقسیم می‌شوند: حلقه‌های نوع A که بالای محل اتصال مری به معده قرار دارند و حلقه‌های نوع B که در انتهای مری در محل اتصال سنگفرشی-استوانه‌ای (squamocolumnar junction) قرار دارند. حلقه‌های مری نسبتاً شایع هستند و اغلب به صورت تصادفی مشاهده می‌شوند. این حلقه‌ها در حدود ۱۰٪ از تمامی آزمایش‌های بلع باریم (barium swallow) دیده می‌شوند، بدون توجه به دلیل انجام مطالعه.

دیورتیکول‌های مری (Esophageal diverticula) به دلیل بیرون‌زدگی یک یا چند لایه از دیواره مری ایجاد می‌شوند و بر اساس محل قرارگیری‌شان طبقه‌بندی می‌شوند: