بیماری های مشابه

اسپوندیلولیستزیس (Spondylolisthesis) به معنی جابجایی یک مهره بالایی نسبت به مهره زیرین است. این جابجایی اغلب به سمت جلو و به عنوان آنترو لیستزیس (Anterolisthesis) شناخته می‌شود. این وضعیت می‌تواند ناشی از ناهنجاری‌های مادرزادی (دیسپلاستیک)، نقص در قسمت اینترآرتیکولاریس (استمیک) به دلیل اسپوندیلولیزیس (Spondylolysis)، آرتروز مفاصل فاست (دژنراتیو)، تروما، فرآیندهای نئوپلاستیک یا جراحی ستون فقرات باشد. این وضعیت بیشتر در ستون فقرات کمری شایع است.

تنگی کانال نخاعی کمری به معنای باریک شدن کانال نخاعی در ناحیه کمری است. علل این وضعیت شامل فرم‌های مادرزادی ناشی از آکندروپلازی (achondroplasia) یا تغییر شکل‌های رشدی ستون فقرات، و فرم‌های اکتسابی ناشی از بیماری‌های دژنراتیو، تروما، جراحی ستون فقرات، بیماری پاژه (Paget disease)، یا اختلالات متابولیکی مانند پوکی استخوان (osteoporosis) یا هیپوپاراتیروئیدیسم (hypoparathyroidism) می‌باشند. شایع‌ترین این علل، تغییرات دژنراتیو شامل اسپوندیلولیز (spondylolysis) و اسپوندیلولیستزیس (spondylolisthesis) است.

ساکروایلیت (Sacroiliitis) به التهاب مفصل ساکروایلیاک (SI joint) اشاره دارد. التهاب مزمن این مفصل می‌تواند منجر به فیبروز (Fibrosis) و استخوانی شدن (Ossification) شود. این التهاب مزمن ممکن است ناشی از بیماری‌های روماتیسمی، بارداری، عفونت، تروما یا استفاده بیش از حد باشد.

علل / مکانیسم معمول آسیب: شکستگی فشاری مهره‌ای ناشی از پوکی استخوان (OVCF) نوعی شکستگی غیرتروماتیک در بدن مهره است که عمدتاً به دلیل کاهش تراکم استخوان ایجاد می‌شود.

علل / مکانیسم آسیب‌های شایع: "شکستگی‌های لگن" شامل بخش پروگزیمال استخوان فمور از گردن تا ناحیه زیر تروکانتریک می‌باشند. این شکستگی‌ها ناشی از نیروهای مستقیم یا غیرمستقیمی هستند که مقاومت استخوان را مغلوب می‌کنند.

مفاصل ران به دلیل محدودیت استخوانی قابل توجه، به پایداری معروف هستند؛ بنابراین، نیروی زیاد و تروما لازم است تا مفصل ران از جای خود در رود. دررفتگی (dislocation) تروماتیک مفصل ران عمدتاً در بزرگسالان جوان پس از تروماهای پرانرژی دیده می‌شود. تصادفات رانندگی اصلی‌ترین علت هستند. سایر علل شامل آسیب‌های ورزشی، تصادف بین عابر پیاده و وسایل نقلیه موتوری و سقوط‌ها می‌باشد. به طور کلی، شیوع دررفتگی مفصل ران حتی پس از تروماهای پرانرژی نیز نادر است، بنابراین پیشنهاد شده که متغیرهای آناتومیکی مفصل ران ممکن است برخی افراد را به این آسیب آسیب‌پذیرتر کند، مانند دیسپلازی تکاملی مفصل ران (developmental dysplasia of the hip) که باعث می‌شود مفصل کمتر هم‌پوشانی داشته باشد.

اپاندیموما (Ependymoma) یک تومور مغزی یا نخاعی است که از سلول‌های اپاندیمال (Ependymal cells) منشأ می‌گیرد. اپاندیموماها ۴٪ از تومورهای سیستم عصبی مرکزی (CNS) در بزرگسالان و ۱۰٪ از تومورهای CNS در کودکان را تشکیل می‌دهند. در کودکان، این تومورها اغلب در بطن چهارم و حفره خلفی (posterior fossa) قرار دارند، در حالی که در بزرگسالان بیشتر در نخاع مشاهده می‌شوند. در نخاع، این تومورها تمایل به وقوع در مرکز دارند که منجر به گسترش متقارن نخاع می‌شود. اوج بروز اپاندیموما در بزرگسالان بین سنین ۳۰ تا ۴۰ سالگی است.

مننژیت لنفوماتوز (Lymphomatous meningitis) به انتشار لنفوم (lymphoma) به لایه‌های نرم‌مننژ (leptomeninges) در اطراف مغز، نخاع یا ریشه‌های عصبی گفته می‌شود. این وضعیت ممکن است به‌صورت متمرکز یا پراکنده در طول مننژها رخ دهد. علائم شامل سردرد، درد رادیکولار (radicular pain)، اختلال در عملکرد اعصاب جمجمه‌ای و علائم اختلال در عملکرد نخاع هستند. تشنج‌ها به‌ندرت مشاهده می‌شوند. هیدروسفالی ارتباطی (communicating hydrocephalus) و افزایش فشار داخل‌جمجمه‌ای که به دنبال آن ممکن است رخ دهد، از جمله عوارض بالقوه مننژیت لنفوماتوز است که می‌تواند به‌طور قابل‌توجهی باعث افزایش موربیدیتی شود.

آرتریت روماتوئید (Rheumatoid arthritis یا RA) یک بیماری سیستمیک است که در حدود ۱٪ از جمعیت بالغ را تحت تأثیر قرار می‌دهد. این بیماری می‌تواند در بزرگسالان در هر سنی رخ دهد، اما اوج شروع آن در سنین ۵۰ تا ۷۵ سالگی است و در زنان سه برابر شایع‌تر از مردان است. RA می‌تواند در کودکان نیز رخ دهد (همچنین به آرتریت ایدیوپاتیک جوانان (juvenile idiopathic arthritis) مراجعه کنید). علت RA ناشناخته است، اما ژن‌های متعدد و عوامل محیطی در خطر ژنتیکی آن نقش دارند. سیگار کشیدن یک عامل خطر مهم است.

"انفارکتوس نخاعی" یا "سکته نخاعی" به آسیب حاد عصبی اشاره دارد که بخشی از نخاع را درگیر می‌کند. این وضعیت به علت ایسکمی (Ischemia) نخاع به دلیل انسداد عروقی یا کاهش جریان خون (Hypoperfusion) در یک یا چند شریان نخاعی رخ می‌دهد. شریان نخاعی قدامی (Anterior spinal artery) بیشترین آسیب‌پذیری را دارد و منجر به انفارکتوس در بخش قدامی نخاع می‌شود. انفارکتوس‌های نخاعی نسبتاً نادر هستند و شیوع سالانه آن‌ها ۳ مورد در هر ۱۰۰۰۰۰ نفر است و تنها ۱ درصد از کل سکته‌ها را تشکیل می‌دهند. بیشتر موارد به‌طور خودبه‌خود، به‌ویژه در بیمارانی با عوامل خطر عروقی، رخ می‌دهند. همچنین می‌تواند به‌علت آسیب‌دیدگی، به‌عنوان عارضه‌ای از جراحی عروقی، یا در نتیجه پارگی شریان‌ها و آنوریسم‌ها (Aneurysms) رخ دهد. انفارکتوس‌های نخاعی می‌توانند علائمی شبیه به علل التهابی و عفونی میلوپاتی (Myelopathy) ایجاد کنند.

سارکوئیدوز یک اختلال سیستمیک است که به‌وسیلۀ سیستم ایمنی واسطه‌گری شده و با تشکیل گرانولوم در اندام‌های درگیر، به‌ویژه پارانشیم ریه و پوست مشخص می‌شود. عامل محرک سیستم ایمنی ناشناخته باقی مانده است و فرضیات مختلفی از جمله عوامل خودایمنی، عفونی و محیطی را شامل می‌شود. استعدادهای ژنتیکی مرتبط با اجزای پاسخ التهابی وجود دارد و سابقه خانوادگی این بیماری خطر ابتلا را افزایش می‌دهد. این بیماری در تمامی سنین، نژادها و قومیت‌ها مشاهده می‌شود، اما بیشترین شیوع آن در مردان بین 30 تا 50 سال و در زنان بین 50 تا 60 سال است و در زنان اندکی شایع‌تر است. بیماری پوستی اغلب اولین علامت سارکوئیدوز سیستمیک است.

واسکولیت (Vasculitis) اصطلاحی عمومی است که به گروهی بزرگ و ناهمگن از اختلالات اشاره دارد که با التهاب عروق خونی مشخص می‌شوند. هیچ سیستم طبقه‌بندی یکنواختی برای واسکولیت وجود ندارد، اگرچه زیرگروه‌ها معمولاً بر اساس اندازه عروق درگیر، نوع کمپلکس‌های ایمنی در گردش، و دیگر ویژگی‌های هیستوپاتولوژیک و بالینی دسته‌بندی می‌شوند. در بسیاری از موارد، آسیب به عروق خونی منجر به نشت گلبول‌های قرمز و بروز پورپورای قابل لمس (palpable purpura) بر روی پوست می‌شود. علائم پوستی شایع دیگر واسکولیت شامل زخم‌های پوستی، پدیده رینود (Raynaud phenomenon)، و لیودو رتیکولاریس (livedo reticularis) است.

آبسه‌های اپیدورال نخاعی (Spinal Epidural Abscesses یا SEAs) توده‌های التهابی یا تجمعات موضعی مواد چرکی هستند که به دلیل عفونت‌ها، عمدتاً باکتریایی، در فضای اپیدورال بین دورا ماتر (dura mater) و ستون فقرات رخ می‌دهند. این عفونت‌ها می‌توانند از طریق انتشار هماتوژن (انتقال از طریق جریان خون) پاتوژن، انتشار از یک عفونت مجاور (مانند استئومیلیت)، یا تلقیح مستقیم (مثل تزریق استروئید نخاعی) به وجود آیند. استافیلوکوکوس اورئوس (Staphylococcus aureus) شایع‌ترین پاتوژن است که در دو سوم موارد نقش دارد.

زونا (زوستر) (Shingles (Zoster)) یک راش دردناک است که توسط ویروس واریسلا زوستر، همان ویروسی که باعث آبله مرغان می‌شود، به وجود می آید. پس از بهبودی فرد از آبله مرغان، ویروس در اعصاب خاصی در بدن غیر فعال (خفته) باقی می ماند. با افزایش سن، سیستم ایمنی بدن شما ضعیف تر می شود و ممکن است به اندازه کافی برای کنترل ویروس قوی نباشد. زونا زمانی اتفاق می‌افتد که ویروس دوباره فعال می‌شود، روی اعصاب رشد می‌کند تا به پوست برسد و به صورت برآمدگی‌های کوچک، دردناک و پر از مایع (تاول) ظاهر می‌شود.

سندرم گیلن باره (Guillain-Barré syndrome یا GBS) مجموعه‌ای از پلی‌نوروپاتی‌های نادر، حاد و مرتبط با سیستم ایمنی است که ویژگی‌ها و تظاهرات مختلفی دارد. این سندرم به دو زیرگروه اصلی تقسیم می‌شود: دمیلینه‌کننده و آکسونال. انواع دمیلینه‌کننده شامل پلی‌نوروپاتی دمیلینه‌کننده التهابی حاد (acute inflammatory demyelinating polyneuropathy یا AIDP) و نوع بالینی سندرم میلر فیشر (Miller Fisher syndrome یا MFS) می‌باشند. انواع آکسونال شامل نوروپاتی آکسونال حرکتی حاد (acute motor axonal neuropathy یا AMAN) و نوروپاتی آکسونال حرکتی-حسی حاد (acute motor-sensory axonal neuropathy یا AMSAN) هستند.

سندرم پیریفورمیس (Piriformis Syndrome) علائمی مشابه سیاتیک (Sciatic Symptoms) را ایجاد می‌کند که شامل درد سوزشی در پشت ران و ساق پا است. این علائم ناشی از فشار عضله پیریفورمیس بر روی عصب سیاتیک هنگام خروج از شکاف بزرگ سیاتیک در لگن می‌باشد. این وضعیت همچنین به عنوان سندرم گلوتئال عمقی (Deep Gluteal Syndrome) شناخته می‌شود، زیرا سایر ساختارهای بافت نرم نیز می‌توانند در این ناحیه عصب سیاتیک را گرفتار کنند. برای برخی بیماران، ممکن است یک رویداد تحریک‌کننده مانند آسیب‌دیدگی وجود داشته باشد.

- تصویربرداری با آنژیوگرافی توموگرافی کامپیوتری (CTA) ترجیح داده می‌شود. در صورتی که احتمال زیادی برای آنوریسم آئورت شکمی (AAA) وجود دارد، آزمایش عملکرد کلیه ضروری نیست؛ ارتباط ضعیفی بین ماده حاجب و آسیب حاد کلیه (AKI) وجود دارد و ریسک‌ها بیشتر از فواید هستند.

بیماری شریان محیطی (Peripheral Arterial Disease - PAD) یک اختلال بالینی است که منجر به تنگی یا انسداد عروق غیرقلبی می‌شود. آترواسکلروز (Atherosclerosis) شایع‌ترین علت در بزرگسالان بالای ۴۰ سال است. عوامل خطر برای ابتلا به PAD شامل سن بالای ۷۰ سال، سابقه خانوادگی، سیگار کشیدن، دیابت، فشار خون بالا (Hypertension)، هایپرلیپیدمی (Hyperlipidemia) و هموسیستئینمی (Homocysteinemia) هستند.