علل / مکانیسم معمول آسیب:
سندرم پیریفورمیس (Piriformis Syndrome) علائمی مشابه سیاتیک (Sciatic Symptoms) را ایجاد می‌کند که شامل درد سوزشی در پشت ران و ساق پا است. این علائم ناشی از فشار عضله پیریفورمیس بر روی عصب سیاتیک هنگام خروج از شکاف بزرگ سیاتیک در لگن می‌باشد. این وضعیت همچنین به عنوان سندرم گلوتئال عمقی (Deep Gluteal Syndrome) شناخته می‌شود، زیرا سایر ساختارهای بافت نرم نیز می‌توانند در این ناحیه عصب سیاتیک را گرفتار کنند. برای برخی بیماران، ممکن است یک رویداد تحریک‌کننده مانند آسیب‌دیدگی وجود داشته باشد.
تاریخچه و ارائه کلاسیک:
افرادی که به سندرم پیریفورمیس مبتلا هستند، اغلب سابقه‌ای از نشستن طولانی‌مدت دارند، مانند کارهای دفتری، رانندگی، دوچرخه‌سواری یا سوارکاری، یا سقوط بر روی باسن. علائم بالینی ممکن است شامل درد پایین کمر و درد یک‌طرفه در ناحیه باسن، به همراه سوزش یا بی‌حسی که به پشت پا مهاجرت می‌کند، باشد. معمولاً درد با خم شدن و چرخش داخلی مفصل ران افزایش می‌یابد.
شیوع:
گزارش‌های مربوط به میزان بروز این سندرم بسیار متفاوت است و از ۵٪ تا ۳۶٪ متغیر است. احتمالاً سندرم پیریفورمیس به‌طور کامل تشخیص داده نمی‌شود و مواردی تحت نام بیماری‌های دیگر درمان می‌شوند.
- سن: بیشتر بیماران در محدوده سنی ۳۰ تا ۵۰ سال قرار دارند.
- جنسیت: گزارش‌ها متناقض است و مشخص نیست که آیا جنسیت نقش مهمی در این سندرم دارد یا خیر.
عوامل خطر:
عوامل خطر ممکن است شامل قد بالای ۱۸۰ سانتی‌متر (۶ فوت)، سابقه خانوادگی، شاخص توده بدنی (BMI) بالا، کار فیزیکی سنگین، سبک زندگی کم‌تحرک و آسیب‌دیدگی موضعی باشد.
پاتوفیزیولوژی:
سندرم پیریفورمیس ناشی از انقباضات یا اسپاسم‌های عضله پیریفورمیس به دلیل استفاده بیش از حد یا کم، آسیب یا هیپرتروفی است. با این حال، چندین ساختار می‌توانند به گیر افتادن غیر دیسکوژنیک عصب سیاتیک در فضای زیرگلوتئال کمک کنند: بافت اسکار موضعی یا باندهای فیبری، سایر عضلات پشت ران، ناهنجاری‌های عروقی یا آناتومی غیرطبیعی، و ضایعات اشغال‌کننده فضا مانند تومور یا هماتوم.