علل و مکانیسم‌های معمول آسیب:

مفاصل ران به دلیل محدودیت استخوانی قابل توجه، به پایداری معروف هستند؛ بنابراین، نیروی زیاد و تروما لازم است تا مفصل ران از جای خود در رود. دررفتگی (dislocation) تروماتیک مفصل ران عمدتاً در بزرگسالان جوان پس از تروماهای پرانرژی دیده می‌شود. تصادفات رانندگی اصلی‌ترین علت هستند. سایر علل شامل آسیب‌های ورزشی، تصادف بین عابر پیاده و وسایل نقلیه موتوری و سقوط‌ها می‌باشد. به طور کلی، شیوع دررفتگی مفصل ران حتی پس از تروماهای پرانرژی نیز نادر است، بنابراین پیشنهاد شده که متغیرهای آناتومیکی مفصل ران ممکن است برخی افراد را به این آسیب آسیب‌پذیرتر کند، مانند دیسپلازی تکاملی مفصل ران (developmental dysplasia of the hip) که باعث می‌شود مفصل کمتر هم‌پوشانی داشته باشد.

سابقه و نمای بالینی کلاسیک:

بیماران اغلب به بخش اورژانس مراجعه می‌کنند و به ارزیابی کامل تروما نیاز دارند به دلیل احتمال بالای آسیب‌های همزمان اضافی. یک مطالعه نشان می‌دهد که 67% از بیمارانی که به دلیل تصادف رانندگی دچار دررفتگی مفصل ران می‌شوند، دارای سایر آسیب‌های غیرارتوپدی هستند که می‌تواند شامل آسیب‌های سر، قفسه سینه و شکم باشد. علاوه بر این، تا 95% از بیمارانی که دچار دررفتگی تروماتیک مفصل ران می‌شوند، به مدیریت بستری نیاز خواهند داشت. دررفتگی تروماتیک مفصل ران اغلب با شکستگی استابولوم (acetabulum) (معمولاً دیواره پشتی) یا شکستگی فمور (معمولاً شامل سر فمور) همراه است، بنابراین باید این آسیب‌های همزمان ارزیابی شوند.

عوامل خطر:

قابل ذکر است که دررفتگی مفصل ران معمولاً در بیمارانی که آرتروپلاستی کامل مفصل ران (total hip arthroplasty) داشته‌اند یا در کودکانی با دیسپلازی تکاملی مفصل ران دیده می‌شود. سایر عوامل خطر شامل آسیب تروماتیک به مفصل ران است.

پاتوفیزیولوژی:

به دنبال یک آسیب تروماتیک باشید که در آن معمولاً مفصل ران به سمت عقب رانده می‌شود، که منجر به دررفتگی از مفصل می‌شود. یک مکانیسم شایع، ضربه زانو به داشبورد در طی تصادف رانندگی است که سر فمور را به سمت عقب از استابولوم خارج می‌کند.

سیستم طبقه‌بندی:

دررفتگی‌های مفصل ران می‌توانند بر اساس جهت‌شان طبقه‌بندی شوند و بر اساس رابطه سر با استابولوم و وجود یا عدم وجود شکستگی‌های همراه توصیف شوند.

دررفتگی‌های پشتی مفصل ران (طبقه‌بندی تامپسون و اپستین):

• نوع 1 – دررفتگی ساده بدون شکستگی یا با شکستگی جزئی
• نوع 2 – دررفتگی با یک شکستگی بزرگ از لبه پشتی استابولوم
• نوع 3 – دررفتگی با شکستگی خرد شده لبه استابولوم
• نوع 4 – دررفتگی با شکستگی کف استابولوم
• نوع 5 – دررفتگی با شکستگی سر فمور

دررفتگی‌های جلویی مفصل ران (طبقه‌بندی اپستین):

• نوع 1 – دررفتگی‌های فوقانی (پوبیک و زیرخاری)

  • نوع 1A – بدون شکستگی‌های همراه
  • نوع 1B – شکستگی یا فرورفتگی همراه سر فمور
  • نوع 1C – شکستگی همراه استابولوم

• نوع 2 – دررفتگی‌های تحتانی (ابتوراتور و پرینه‌ای)

  • نوع 2A – بدون شکستگی‌های همراه
  • نوع 2B – شکستگی یا فرورفتگی همراه سر فمور
  • نوع 2C – شکستگی همراه استابولوم