علل و مکانیزم آسیب معمول:
آبسه‌های اپیدورال نخاعی (Spinal Epidural Abscesses یا SEAs) توده‌های التهابی یا تجمعات موضعی مواد چرکی هستند که به دلیل عفونت‌ها، عمدتاً باکتریایی، در فضای اپیدورال بین دورا ماتر (dura mater) و ستون فقرات رخ می‌دهند. این عفونت‌ها می‌توانند از طریق انتشار هماتوژن (انتقال از طریق جریان خون) پاتوژن، انتشار از یک عفونت مجاور (مانند استئومیلیت)، یا تلقیح مستقیم (مثل تزریق استروئید نخاعی) به وجود آیند. استافیلوکوکوس اورئوس (Staphylococcus aureus) شایع‌ترین پاتوژن است که در دو سوم موارد نقش دارد.
تاریخچه و تظاهرات کلاسیک:
سه‌گانه کلاسیک یک SEA شامل شروع حاد درد در ناحیه کمر یا گردن، تب و نقایص عصبی است. علائم عصبی ممکن است شامل ضعف، تغییرات حسی، رادیکولوپاتی و/یا اختلال عملکرد مثانه و روده باشد که بستگی به محل و اندازه آبسه دارد. داشتن تمامی جنبه‌های این سه‌گانه نسبتاً نادر (تقریباً در ۱۰٪ بیماران) اما بسیار خاص است. علائم ممکن است به صورت حاد در عرض چند ساعت یا روز (معمولاً در موارد ثانویه به انتشار هماتوژن یا تلقیح مستقیم پاتوژن) ظاهر شوند یا به صورت مزمن در طی هفته‌ها تا ماه‌ها (معمولاً با انتشار عفونت مجاور) بروز کنند.
شیوع:
تخمین زده می‌شود که ۲ تا ۸ مورد در هر ۱۰٬۰۰۰ پذیرش بیمارستانی رخ دهد.
• سن – میانگین سنی ۵۰ سال است و بیشتر موارد بین سنین ۳۰ تا ۷۰ سال رخ می‌دهند. • جنسیت – بر اساس چند مطالعه، شیوع ممکن است در مردان بیشتر باشد.
عوامل خطر:
• مصرف مواد مخدر به صورت وریدی • اختلال مصرف الکل • سیگار کشیدن • دیابت ملیتوس • نارسایی کلیوی • بدخیمی • نقص ایمنی • عفونت همزمان • تروما یا تزریق نخاعی اخیر
پاتوفیزیولوژی:
پاتوژن‌ها ممکن است از طریق انتشار مجاور از استئومیلیت مهره‌ای یا آبسه پسواس (حدود ۳۰٪ موارد)، انتشار هماتوژن (حدود ۲۵٪-۵۰٪ موارد)، یا تلقیح مستقیم (مانند حین روش‌های بی‌حسی نخاعی یا اپیدورال یا جراحی) وارد فضای اپیدورال شوند. گسترش موضعی عفونت از فضای اپیدورال نخاعی می‌تواند رخ دهد یا از طریق جریان خون به سایر نقاط گسترش یابد. استافیلوکوکوس اورئوس حدود ۵۰٪-۹۰٪ موارد را ایجاد می‌کند. پاتوژن‌های کمتر شایع شامل استافیلوکوک‌های کواگولاز-منفی، میله‌های هوازی گرم-منفی و سودوموناس آئروژینوزا هستند. عفونت چندمیکروبی در حدود ۵٪-۱۰٪ موارد رخ می‌دهد.
سیستم درجه‌بندی / طبقه‌بندی:
یک سیستم درجه‌بندی ۴ مرحله‌ای بر اساس علائم بالینی برای ارزیابی شدت SEAs توصیف شده است:
• مرحله ۱ – درد کمر، تب، حساسیت. • مرحله ۲ – درد رادیکولار، سفتی / خشکی گردن، کاهش رفلکس‌های عمقی تاندون. • مرحله ۳ – ضعف عضلانی، ناهنجاری‌های حسی، اختلال عملکرد مثانه / روده. • مرحله ۴ – فلج کامل.