"انفارکتوس نخاعی" یا "سکته نخاعی" به آسیب حاد عصبی اشاره دارد که بخشی از نخاع را درگیر می‌کند. این وضعیت به علت ایسکمی (Ischemia) نخاع به دلیل انسداد عروقی یا کاهش جریان خون (Hypoperfusion) در یک یا چند شریان نخاعی رخ می‌دهد. شریان نخاعی قدامی (Anterior spinal artery) بیشترین آسیب‌پذیری را دارد و منجر به انفارکتوس در بخش قدامی نخاع می‌شود. انفارکتوس‌های نخاعی نسبتاً نادر هستند و شیوع سالانه آن‌ها ۳ مورد در هر ۱۰۰۰۰۰ نفر است و تنها ۱ درصد از کل سکته‌ها را تشکیل می‌دهند. بیشتر موارد به‌طور خودبه‌خود، به‌ویژه در بیمارانی با عوامل خطر عروقی، رخ می‌دهند. همچنین می‌تواند به‌علت آسیب‌دیدگی، به‌عنوان عارضه‌ای از جراحی عروقی، یا در نتیجه پارگی شریان‌ها و آنوریسم‌ها (Aneurysms) رخ دهد. انفارکتوس‌های نخاعی می‌توانند علائمی شبیه به علل التهابی و عفونی میلوپاتی (Myelopathy) ایجاد کنند.

نشانه‌ها و علائم:

نشانه‌ها و علائم بسته به سطح درگیری نخاع متفاوت هستند. علائم شایع شامل ضعف و/یا از دست دادن حس در زیر سطح انفارکتوس، بی‌اختیاری ادرار یا مدفوع و درد گردن یا کمر است. انفارکتوس در نخاع گردنی می‌تواند منجر به نارسایی تنفسی شود که ممکن است زندگی بیمار را تهدید کند. بیماران معمولاً به‌طور حاد با شروع علائم در طی چند دقیقه تا چند ساعت مراجعه می‌کنند؛ با این حال، علائم ممکن است به‌طور تدریجی در طی چند روز آغاز شود و به‌صورت متناوب بروز کند.

مدیریت و درمان:

مدیریت شامل مراقبت حمایتی است. انفارکتوس‌های نخاع گردنی می‌توانند به‌دلیل احتمال نارسایی تنفسی و ناپایداری خودکار (Autonomic instability) خطرناک باشند. درمان استانداردی برای انفارکتوس‌های نخاعی وجود ندارد و درمان بر اساس علت احتمالی انفارکتوس تنظیم می‌شود. بیشتر بیماران بهبودی عصبی جزئی را تجربه خواهند کرد؛ با این حال، ضعف دائمی در پاها شایع است و تا یک‌سوم بیماران نیاز به استفاده از ویلچر دارند.