بیماری های مشابه

مورفیا یک وضعیت اسکلروز کننده موضعی در درم (dermis) و گاهی اوقات در زیرپوست (subcutis) است. در گذشته به عنوان اسکلرودرمی موضعی شناخته می‌شد، اما اصطلاح مورفیا ترجیح داده می‌شود زیرا مورفیا از اسکلرودرمی منتشر (diffuse scleroderma) متمایز است.

اسکلرودرما، که قبلاً به عنوان اسکلرودرمای بوشکه شناخته می‌شد، با سفتی، ضخیم شدن و سختی پوست مشخص می‌شود و اغلب نواحی بالای پشت، گردن و شانه‌ها را درگیر می‌کند. درم (dermis) به دلیل نفوذ اسید هیالورونیک (hyaluronic acid) ضخیم می‌شود. صورت نیز می‌تواند تحت تأثیر قرار گیرد که منجر به حالتی مانند "صورت ماسک‌گونه" با کاهش باز شدن دهان می‌شود. اسکلرودرما ممکن است قلب، استخوان‌ها، مفاصل، کبد، طحال، چشم‌ها، مغز استخوان، غدد بزاقی، بافت عصبی و زبان را نیز تحت تأثیر قرار دهد.

اسکلرومیکزدم (Scleromyxedema)، که به عنوان موکینوز پاپولار (papular mucinosis) نیز شناخته می‌شود، یک موکینوز اولیه پوستی است. اگرچه قبلاً این اصطلاح شامل دو زیرمجموعه از بیماری (یک شکل عمومی و یک شکل محلی) بود، اکنون اسکلرومیکزدم از واریانت‌های محلی لیکن میکسدوماتوز (lichen myxedematosus) بر اساس یافته‌های بالینی و پاتولوژیک متفاوت این موجودیت‌ها متمایز می‌شود.

فاسییت ائوزینوفیلیک (Eosinophilic fasciitis) که با نام سندرم شولمن (Schulman syndrome) نیز شناخته می‌شود، یک اختلال نادر فیبروز کننده است که با فیبروز ناگهانی فاسیای پوشاننده عضلات بدن مشخص می‌شود.

فیبروز سیستمیک نفروژنیک (Nephrogenic Systemic Fibrosis) که قبلاً به عنوان درماتوپاتی فیبروزینگ نفروژنیک (Nephrogenic Fibrosing Dermopathy) شناخته می‌شد، اختلالی نادر است که هیچ‌گونه تمایز جنسیتی یا نژادی ندارد. این بیماری با تماس با مواد حاجب حاوی گادولینیوم در طول مطالعات تصویربرداری تشدید مغناطیسی (MRI) در بیماران با بیماری کلیوی پیشرفته مرتبط است. سایر عوامل خطر احتمالی شامل شدت نارسایی کلیوی، اپیزودهای ترومبوتیک، ادم، رویه‌های عروقی و تماس با اریتروپوئیتین هستند. پس از شناسایی ارتباط علّی بین تماس با مواد حاجب مبتنی بر گادولینیوم و اختلال کلیوی، تعداد موارد سالانه به‌طور قابل توجهی کاهش یافته است.

سندرم پوست سخت (Stiff skin syndrome - SSS) یک اختلال فیبروزی نادر و ارثی است که در نوزادی یا اوایل کودکی بروز می‌کند. این بیماری با سفتی سنگ‌مانند پوست در ناحیه باسن و ران‌ها مشخص می‌شود و کمتر در ناحیه کمربند شانه‌ای، تنه و قسمت‌های دورتر اندام‌ها دیده می‌شود، که این امر به کاهش تحرک مفاصل و انقباضات خمشی (flexion contractures) منجر می‌شود. ممکن است رشد بیش از حد مو (hypertrichosis) و تغییر رنگ ملایم پوست (hyperpigmentation) در نواحی درگیر نیز دیده شود. لوردوز کمری (lumbar lordosis)، اسکولیوز (scoliosis)، راه رفتن روی نوک پا (tiptoe gait)، و کوتاهی قد معمولاً مشاهده می‌شوند. کاهش عملکرد تنفسی محدودکننده، گیر افتادن عصب (nerve entrapment) به دلیل گرهک‌های همراه که روی مفاصل قرار دارند، و افتالموپلژی (ophthalmoplegia) به ندرت گزارش شده‌اند.

پورفیریاها (Porphyrias) گروهی از بیماری‌ها هستند که از نقص یا اختلال در آنزیم‌های درگیر در ساخت هم (heme) ناشی می‌شوند. چندین نوع پورفیریا دارای ویژگی‌های پوستی هستند. پورفیریاهای با ویژگی‌های پوستی تاولی شامل پورفیریای پوستی تأخیری (Porphyria Cutanea Tarda - PCT) و پورفیریای هپاتواریتروپوئتیک می‌شوند. پورفیریاهای با ویژگی‌های پوستی غیرتاولی شامل پروتوپورفیریای اریتروپوئتیک و پروتوپورفیریای وابسته به X می‌باشند. پورفیریاهایی که می‌توانند هم ویژگی‌های پوستی تاولی و هم حملات حاد نوروویسرال داشته باشند شامل پورفیریای کوپروارثی (Hereditary Coproporphyria) و پورفیریای واریگیت (Variegate Porphyria - VP) هستند. پورفیریاهایی که فقط علائم نوروویسرال بدون یافته‌های پوستی دارند شامل پورفیریای حاد متناوب (Acute Intermittent Porphyria) و پورفیریای نقص دلتاآمینولولینیک اسید دهیدراتاز (Delta-Aminolevulinic Acid Dehydratase Deficiency Porphyria) می‌شوند.

فنیل کتونوری (Phenylketonuria یا PKU) یک اختلال اتوزومی مغلوب در متابولیسم فنیل‌آلانین است. غربالگری PKU اکنون بخشی از برنامه استاندارد غربالگری نوزادان در بیشتر کشورها برای تشخیص خطاهای مادرزادی متابولیسم است. تجمع فنیل‌آلانین و متابولیت‌های آن به عنوان عامل ایجاد مشکلات پاتولوژیک مشاهده‌شده در PKU در نظر گرفته می‌شود.

لنفوم‌های پوستی اولیه ممکن است از منشاء سلول‌های T یا B باشند. لنفوم‌های پوستی سلول T (CTCLs) ۷۵٪ تا ۸۰٪ از این لنفوم‌ها را تشکیل می‌دهند و گروهی ناهمگن از نئوپلاسم‌ها هستند که در ارائه بالینی، بافت‌شناسی، ایمونوفنوتیپ، ژنتیک و پیش‌آگهی تفاوت‌های زیادی دارند. CTCLs بیشتر در افراد مسن دیده می‌شود، اما می‌تواند در بیماران در هر سنی رخ دهد. تشخیص قطعی CTCL ممکن است نیاز به بیوپسی‌های بزرگ یا متعدد و همچنین آزمایش‌های تخصصی بر روی نمونه‌های بیوپسی داشته باشد. تعیین نوع CTCL و مرحله‌بندی آن برای تعیین گستردگی بیماری و استراتژی درمان اهمیت دارد.

آمیلوئیدوز سیستمیک اولیه (AL) یک نوع آمیلوئیدوز اکتسابی است که تقریباً همیشه با اختلالات سلول‌های پلاسما همراه است. اگرچه عوامل خطر به‌طور دقیق مشخص نیستند، اما گاموپاتی مونوکلونال و میلوم قبلاً موجود، معمول هستند (۱۰٪ تا ۱۵٪ از بیماران مبتلا به مولتیپل میلوما با آمیلوئیدوز AL تشخیص داده می‌شوند)، اما این بیماری همچنین با ماکروگلوبولینمی والدن‌اشتروم و سایر پاراپروتئینمی‌ها دیده می‌شود. این بیماری در بزرگسالان مسن‌تر شایع‌تر است و با افزایش سن، بروز آن بیشتر می‌شود. پیش‌آگهی این بیماری نامطلوب است.

درماتیت پرتوی (Radiation Dermatitis) معمولاً به دلیل پرتودرمانی برای بدخیمی‌های زیرین ایجاد می‌شود. قرار گرفتن در معرض تابش در طی آنژیوگرافی کرونری، روش‌های آمبولیزاسیون و جای‌گذاری کاتترهای درون‌بدنی نیز از علل نادرتر درماتیت پرتوی هستند. آسیب پوستی ناشی از تابش می‌تواند بلافاصله پس از قرار گرفتن در معرض تابش یا دهه‌ها بعد رخ دهد. این آسیب به دلیل اختلال در سلول‌های بنیادی عملکردی، تغییرات سلول‌های اندوتلیال، التهاب، پاسخ سیتوکین‌ها، و آپوپتوز و نکروز سلول‌های اپیدرمی رخ می‌دهد. دو شکل بر اساس زمان‌بندی درماتیت مشاهده می‌شود: حاد و مزمن.

انکوسرکیازیس، یک بیماری انگلی مزمن، همچنین به‌عنوان "کوری رودخانه‌ای" و "سوودا" شناخته می‌شود. این بیماری توسط نماتود بافتی به نام Onchocerca volvulus ایجاد می‌شود که از طریق مگس سیاه (Simulium) در آفریقا، آمریکای لاتین و خاورمیانه منتقل می‌شود.

ویتیلیگو (Vitiligo) یک اختلال رنگدانه‌ای اکتسابی است که با از دست رفتن ملانوسیت‌ها (Melanocytes) شناخته می‌شود. ویتیلیگو می‌تواند در هر زمانی از تولد تا بزرگسالی ظاهر شود، اما اکثر بیماران قبل از دهه سوم زندگی خود به این بیماری مبتلا می‌شوند. سابقه خانوادگی ویتیلیگو در ۳۰٪ تا ۴۰٪ موارد مشاهده می‌شود. بروز این بیماری در نوزادی نادر است و ویتیلیگوی مادرزادی که در زمان تولد ظاهر می‌شود حتی نادرتر است.

جای زخم‌ها نتیجه فرآیند بهبود پوست هستند که در اثر ترمیم بیش از حد پس از بیماری، آسیب، برش جراحی، یا زخم‌های خودایجاد شده به وجود می‌آیند. تشکیل جای زخم شامل سه مرحله التهاب (inflammation)، تکثیر (proliferation)، و بلوغ (maturation) است.

کلوئیدها گرهک‌های متراکم و ضخیم (برجستگی‌های جامد و برجسته که در لمس محکم هستند) یا پلاک‌ها (نواحی برجسته یا ناهموار بزرگ‌تر از ناخن شست) هستند که معمولاً در مناطقی از پوست با آسیب دیدگی قبلی (مانند سوختگی، بریدگی و سوراخ‌ها) یافت می‌شوند. آنها ممکن است خود به خود روی پوست سالم ایجاد شوند. در طی هفته‌ها تا ماه‌ها، کلوئیدها می‌توانند دردناک و خارش‌دار شوند و ممکن است تا حدود 30 سانتی‌متر بزرگ شوند. آنها می توانند تغییر شکل دهند و افراد مبتلا به کلوئید اغلب به دنبال حذف آن هستند. راه های درمان کلوئید، راه های مراقبت کلوئید، راه های تشخیص کلوئید

سارکوئیدوز یک اختلال سیستمیک است که به‌وسیلۀ سیستم ایمنی واسطه‌گری شده و با تشکیل گرانولوم در اندام‌های درگیر، به‌ویژه پارانشیم ریه و پوست مشخص می‌شود. عامل محرک سیستم ایمنی ناشناخته باقی مانده است و فرضیات مختلفی از جمله عوامل خودایمنی، عفونی و محیطی را شامل می‌شود. استعدادهای ژنتیکی مرتبط با اجزای پاسخ التهابی وجود دارد و سابقه خانوادگی این بیماری خطر ابتلا را افزایش می‌دهد. این بیماری در تمامی سنین، نژادها و قومیت‌ها مشاهده می‌شود، اما بیشترین شیوع آن در مردان بین 30 تا 50 سال و در زنان بین 50 تا 60 سال است و در زنان اندکی شایع‌تر است. بیماری پوستی اغلب اولین علامت سارکوئیدوز سیستمیک است.

گرانولومای جسم خارجی یک واکنش التهابی پوستی به مواد خارجی در درم (dermis) یا زیرجلد (subcutis) است که پتانسیل کمی برای تجزیه توسط ماکروفاژها دارد. مواد خارجی می‌توانند غیرزنده، معدنی یا آلی باشند که توسط بدن به عنوان "غیرخودی" شناسایی می‌شوند. شایع‌ترین علل گرانولومای جسم خارجی، پارگی فولیکول‌ها، کیست‌های اپیدرموئید و ضایعات آکنه هستند. پارگی فولیکول‌ها و کیست‌ها باعث می‌شود که کراتین که قبلاً محصور شده بود، به طور مستقیم با درم تماس پیدا کند، جایی که کراتین به عنوان ماده خارجی شناسایی می‌شود. همین موضوع در مورد موها یا ناخن‌های رشد کرده در داخل پوست نیز صدق می‌کند. لیست زیر علل دیگر گرانولومای جسم خارجی و همچنین مسیرهای ورود ممکن را نشان می‌دهد.

لوبي‌مايكوزيس (Lobomycosis)، که به عنوان بیماری خورخه لوبو (Jorge Lobo disease) یا بلاستومایکوز کلوئیدی (keloidal blastomycosis) نیز شناخته می‌شود، یک بیماری قارچی مزمن پوستی و زیرپوستی است که در مناطق گرمسیری و نیمه‌گرمسیری آمریکای مرکزی و جنوبی بومی است. ارگانیسم مولد آن، لاکازیا لوبوی (Lacazia loboi) (که قبلاً به عنوان لوبوا لوبوی شناخته می‌شد)، یک قارچ است که تاکنون تنها در شرایط زنده (in vivo) قابل کشت بوده است.

درماتوفیبروماها یا هیستیوسیتوماها، تومورهای خوش‌خیم فیبروهیستیوسیتی هستند که معمولاً به صورت تک‌تک ظاهر می‌شوند. برخی افراد ممکن است چندین ضایعه داشته باشند اما به ندرت تعداد آنها به بیش از 15 می‌رسد. درماتوفیبروماها عمدتاً در اندام‌های تحتانی مشاهده می‌شوند؛ با این حال، در کودکان زیر 10 سال، محل شایع‌تر آنها روی تنه است. این ضایعات عموماً بدون علامت هستند، اما گاهی ممکن است خارش یا درد داشته باشند.

درماتوفیبروسارکومای برجسته (Dermatofibrosarcoma protuberans یا DFSP) یک سارکومای بافت نرم با درجه‌ی میانی است که از فیبروبلاست‌ها منشاء می‌گیرد. این بیماری عمدتاً در بزرگسالان جوان تا میانسال مشاهده می‌شود، اما می‌تواند به‌صورت ضایعه‌ی مادرزادی یا اکتسابی در کودکان نیز بروز کند. DFSP تقریباً دو برابر بیشتر در افراد با تبار آفریقایی شایع است و شیوع آن در زنان کمی بیشتر است. در حدود ۹۰٪ از موارد DFSP، ترانسلوکاسیون t(17;22) وجود دارد که منجر به ادغام ژن‌های کلاژن 1a1 (COLL1A1) و فاکتور رشد مشتق از پلاکت B (PDGFB) می‌شود، که این امر به فعال‌سازی دائمی سیگنالینگ تیروزین کیناز منجر می‌گردد.