بیماری های مشابه

دیابت ملیتوس نوع ۱ (T1DM) یک بیماری مزمن ناشی از کمبود انسولین و هیپرگلیسمی (افزایش قند خون) است. در اکثر موارد، کمبود انسولین به دنبال تخریب ایمنی‌واسطه سلول‌های بتای پانکراس رخ می‌دهد. این بیماری معمولاً در کودکی یا نوجوانی بروز می‌کند، اما تعداد قابل توجهی از موارد در بزرگسالان تشخیص داده می‌شود. دیابت تنها پس از تخریب اکثریت سلول‌های بتای پانکراس ظاهر می‌شود.

دیابت ملیتوس نوع 2 (Type 2 diabetes mellitus یا T2DM) با هیپرگلیسمی (hyperglycemia) همراه است که ناشی از مقاومت به انسولین (increased insulin resistance)، تولید ناکافی انسولین برای تأمین نیاز متابولیک، افزایش تولید گلوکز در کبد (increased hepatic glucose production)، و متابولیسم غیرمعمول چربی است.

دیابت بارداری (Gestational Diabetes Mellitus یا GDM) به عدم تحمل گلوکز اشاره دارد که در دوران بارداری رخ می‌دهد. این وضعیت مشابه دیابت نوع ۲ (Type 2 Diabetes Mellitus) است؛ به این معنی که بدن انسولین تولید می‌کند، اما نمی‌تواند به‌خوبی از آن استفاده کند. میزان بروز این بیماری در ایالات متحده حدود ۷ درصد از هر نوع دیابتی است که بارداری را پیچیده می‌کند؛ که ۸۶ درصد از این موارد بیماران مبتلا به GDM هستند. میزان بروز جهانی به حدود ۱۶.۹ درصد می‌رسد.

کتواسیدوز دیابتی (Diabetic Ketoacidosis - DKA) یک عارضه متابولیک حاد و تهدیدکننده زندگی در دیابت است که در آن کاهش اثر انسولین در گردش، همراه با افزایش هورمون‌های ضدتنظیمی (counterregulatory hormones)، به هایپرگلیسمی (hyperglycemia) و اکسیداسیون کنترل‌نشده اسیدهای چرب به کتون‌بادی‌ها (ketone bodies) منجر می‌شود. این فرآیند باعث هایپراسمولالیته (hyperosmolality) و معمولاً اسیدوز متابولیک با شکاف آنیونی شدید (severe anion gap metabolic acidosis) می‌شود.

وضعیت هایپراسمولار هیپرگلیسمیک (Hyperosmolar Hyperglycemic State یا HHS) یک عارضه حاد متابولیک در دیابت نوع ۱ و ۲ است. این وضعیت در دیابت نوع ۲ شایع‌تر است. اگرچه HHS تنها ۱٪ از بستری‌های مرتبط با دیابت را تشکیل می‌دهد، اما میزان مرگ و میر ناشی از HHS بیشتر از کتواسیدوز دیابتی است. این افزایش مرگ و میر به دلیل شدت بیشتر کم‌آبی بدن و همچنین سن بالاتر و بیماری‌های همزمان در بیماران مبتلا به HHS است.

افزایش قند خون ناشی از دارو (Drug-induced hyperglycemia) به معنای افزایش سطح گلوکز سرم است که به‌عنوان یک عارضه جانبی از مصرف دارو ایجاد می‌شود. افزایش طولانی‌مدت قند خون می‌تواند منجر به اختلال در تحمل گلوکز (glucose tolerance) و به‌تبع آن، ابتلا به دیابت شیرین (diabetes mellitus) شود، مشابه دیابتی که می‌تواند در اثر چاقی و سندرم متابولیک (metabolic syndrome) ایجاد شود. قند سرمی پایدار بیش از ۱۲۶ میلی‌گرم در دسی‌لیتر تشخیص افزایش قند خون را تأیید می‌کند.

افزایش قند خون ناشی از دارو (Drug-induced hyperglycemia) به معنای افزایش سطح گلوکز سرم است که به‌عنوان یک عارضه جانبی از مصرف دارو ایجاد می‌شود. افزایش طولانی‌مدت قند خون می‌تواند منجر به اختلال در تحمل گلوکز (glucose tolerance) و به‌تبع آن، ابتلا به دیابت شیرین (diabetes mellitus) شود، مشابه دیابتی که می‌تواند در اثر چاقی و سندرم متابولیک (metabolic syndrome) ایجاد شود. قند سرمی پایدار بیش از ۱۲۶ میلی‌گرم در دسی‌لیتر تشخیص افزایش قند خون را تأیید می‌کند.

سکته مغزی (Cerebral Stroke) یک آسیب حاد عصبی است که نیمکره‌های مغزی را درگیر می‌کند. علائم معمولاً به‌صورت ناگهانی ظاهر می‌شوند و به محل سکته بستگی دارند؛ این علائم شامل ضعف یک‌طرفه در صورت، بازو و/یا پا، بی‌حسی، آفازی (Aphasia)، آپراکسی (Apraxia)، از دست دادن بینایی، انحراف نگاه (Gaze Deviation)، نادیده‌انگاری (Neglect)، سردرد، تهوع/استفراغ، تغییر وضعیت ذهنی و نقایص عصبی موضعی هستند. کاهش سطح هوشیاری ممکن است در مواردی که هر دو نیمکره مغزی درگیر یا سکته‌های بزرگ با تورم یا فتق (Herniation) رخ می‌دهند، دیده شود. پیش‌آگهی به محل و اندازه سکته و همچنین ارزیابی و درمان به‌موقع بستگی دارد.

سندرم حاد کرونری (ACS) شامل مجموعه‌ای از بیماری‌ها است که به دلیل عدم تعادل حاد بین عرضه و تقاضای اکسیژن در عضله قلب رخ می‌دهد. این وضعیت به ایسکمی یا انفارکتوس میوکارد (MI) منجر می‌شود.

سندرم کوشینگ به دلیل افزایش بیش از حد گلوکوکورتیکوئیدها (glucocorticoids) در گردش خون طی یک دوره زمانی رخ می‌دهد. شایع‌ترین علت آن، علت یاتروژنیک (iatrogenic) است که شامل استفاده از گلوکوکورتیکوئیدهای موضعی و استنشاقی می‌شود. علل درونی سندرم کوشینگ به دو دسته وابسته به آدرنوکورتیکوتروپین (ACTH-dependent) و غیر وابسته به ACTH (non-ACTH-dependent) تقسیم می‌شوند. بیماری وابسته به ACTH زمانی ایجاد می‌شود که ACTH از هیپوفیز (بیماری کوشینگ) یا از یک تومور تولیدکننده ACTH نابجا افزایش یابد. بیماری غیر وابسته به ACTH به دلیل آدنوم‌های آدرنال یا کارسینوم‌های آدرنال رخ می‌دهد.

آکرومگالی یک وضعیت نادر است که به دلیل تولید بیش از حد هورمون رشد (Growth Hormone - GH) توسط غده هیپوفیز رخ می‌دهد. این بیماری بر بزرگسالان پس از بسته شدن صفحات رشد استخوان‌های بلند تأثیر می‌گذارد. حضور افزایش یافته GH منجر به تحریک یک مشتق کبدی به نام فاکتور رشد شبه‌انسولینی ۱ (Insulin-like Growth Factor 1 - IGF-1) می‌شود که باعث بزرگ شدن بافت‌ها و اندام‌ها می‌گردد.

سندرم گلوکاگونوم (Glucagonoma syndrome) یک اختلال نادر است که توسط تومورهای پانکراس که سلول‌های آلفا ترشح می‌کنند ایجاد می‌شود و با بثوراتی متمایز به نام اریتم مهاجر نکروزی (necrolytic migratory erythema یا NME) همراه است. در حدود ۷۰٪ از بیماران، NME می‌تواند اولین علامت بالینی سندرم گلوکاگونوم باشد.

سندرم تخمدان پلی‌کیستیک (PCOS) یک اختلال نسبتاً شایع غدد درون‌ریز است که ۴٪ تا ۶٪ از زنان در سنین باروری را تحت تأثیر قرار می‌دهد و در تمام نژادها و قومیت‌ها مشاهده می‌شود.

پانکراتیت می‌تواند یک پاسخ التهابی سیستمیک شدید را القا کند، بنابراین استفاده زودهنگام و تهاجمی از مایعات وریدی (IV)، کنترل درد (اغلب با داروهای مخدر وریدی)، ضد تهوع‌ها و استراحت اولیه روده‌ای، برای درمان اولیه حیاتی است.

فیبروز کیستیک (Cystic fibrosis) یک اختلال متابولیک مادرزادی است که به دلیل جهش در پروتئینی که انتقال یون کلرید را تنظیم می‌کند، ایجاد می‌شود. این امر منجر به ترشحات غلیظ و در نهایت اختلال در عملکرد غدد برون‌ریز می‌شود که بیشتر ریه‌ها و پانکراس (Pancreas) را تحت تأثیر قرار می‌دهد. علائم معمولاً در دوران کودکی ظاهر می‌شوند و شامل عفونت‌های مکرر ریوی با کاهش تدریجی عملکرد ریه و نارسایی پانکراس است که منجر به افزایش وزن ضعیف می‌شود. درگیری کبد می‌تواند از استئاتوز (Steatosis) تا سیروز پیشرفته با فشار خون پورتال (Portal hypertension) متغیر باشد.

کم‌خونی همولیتیک (Hemolytic Anemia) حالتی است که در آن گلبول‌های قرمز خون (RBCs) سریع‌تر از تولید توسط مغز استخوان تخریب یا مصرف می‌شوند. کم‌خونی‌های همولیتیک به دو دسته ارثی و اکتسابی تقسیم می‌شوند.

وضعیت رشد جنینی یا جنین در رحم که همچنین به عنوان بارداری (gestation) شناخته می‌شود. به ندرت، مردان ترنسجندر می‌توانند باردار شوند. این وضعیت با علائمی مانند قطع قاعدگی، حساسیت سینه‌ها، تهوع، استفراغ، تکرر ادرار، افزایش وزن و حرکت جنین مشخص می‌شود. وجود هورمون گنادوتروپین جفتی انسانی (hCG) در خون و ادرار از نشانه‌های تشخیصی اولیه است. دیگر علائم و نشانه‌های رایج شامل خستگی، بزرگ شدن سینه‌ها، نفخ یا بزرگ شدن شکم، تغییرات خلقی، آنژیوماهای عنکبوتی، علامت چادویک (Chadwick sign)، توبروکل‌های مونتگومری (Montgomery's tubercles)، علامت هگار (Hegar's sign)، افزایش دمای پایه بدن و ترک‌های پوستی می‌باشند. مدت زمان بارداری در انسان حدود ۴۰ هفته است.