دیابت ملیتوس نوع 2 (Type 2 diabetes mellitus یا T2DM) با هیپرگلیسمی (hyperglycemia) همراه است که ناشی از مقاومت به انسولین (increased insulin resistance)، تولید ناکافی انسولین برای تأمین نیاز متابولیک، افزایش تولید گلوکز در کبد (increased hepatic glucose production)، و متابولیسم غیرمعمول چربی است. مقاومت به انسولین می‌تواند ریشه در عوامل ژنتیکی و چاقی (obesity) داشته باشد. در مراحل اولیه، ترشح انسولین برای جبران مقاومت به انسولین افزایش می‌یابد، اما با گذشت زمان، تولید انسولین نمی‌تواند مقاومت به انسولین را جبران کند.

علائم اولیه

بیماران ممکن است ابتدا با علائم هیپرگلیسمی مانند تاری دید (blurred vision)، ولوواژینیت (vulvovaginitis)، خارش (pruritus)، نوروپاتی محیطی (peripheral neuropathy)، و عفونت‌های قارچی مکرر (recurrent yeast infections) مراجعه کنند. در موارد شدیدتر کمبود انسولین، علائمی مانند خستگی/ضعف (fatigue/weakness)، پُرادراری (polyuria)، پُرنوشی (polydipsia)، و گاهی کاهش وزن (weight loss) دیده می‌شود. کتواسیدوز دیابتی (diabetic ketoacidosis) در این نوع دیابت نادر است. برخی بیماران بدون علامت هستند تا زمانی که عوارض مزمن دیابت ظاهر شوند. قبل از تشخیص اولیه، تمام بیماران دچار اختلال تحمل گلوکز (impaired glucose tolerance) یا اختلال گلوکز ناشتا (impaired fasting glucose) می‌شوند.

عوارض مرتبط

T2DM اغلب با چاقی (شامل چاقی در کودکان)، افزایش دور کمر (waist circumference)، بیماری‌های قلبی عروقی (cardiovascular disease)، نارسایی کلیوی پیشرفته (end-stage renal disease)، نابینایی در بزرگسالان (adult blindness)، و قطع عضو غیرتروماتیک اندام تحتانی (nontraumatic lower extremity amputations) همراه است. شروع بیماری در سنین جوانی، خطر پیش‌رونده عوارض، از جمله عوارض میکروواسکولار (microvascular complications)، را در طول زمان افزایش می‌دهد. دیابت با بیش از 10 سال سابقه ممکن است خطر دمانس (dementia) را افزایش دهد.

عوامل خطر و ارتباط با SARS-CoV-2

T2DM دارای جزء ژنتیکی قوی (strong genetic component) است و معمولاً جمعیت‌های مسن‌تر، افراد با شاخص توده بدنی (BMI) بالا، و افراد با نژادهای آفریقایی، اسپانیایی، سرخ‌پوستان آمریکایی، و آسیایی را بیشتر تحت تأثیر قرار می‌دهد.

یک بررسی گسترده از پرونده‌های بیماران در وزارت امور کهنه‌سربازان ایالات متحده نشان داده است که افراد مبتلا به SARS-CoV-2 حتی با عفونت خفیف یا بدون علامت، در طی یک سال خطر بیشتری برای ابتلا به T2DM داشتند. این خطر با شدت بیماری افزایش می‌یابد.