بیماری های مشابه

نقرس بیماری است که در آن سطح اسید اوریک در خون بالا است و کریستال های اسید اوریک در غضروف و بافت اطراف مفاصل، کلیه ها و پوست رسوب می کند. این رسوبات باعث التهاب می شوند که به صورت رشد ناگهانی یک مفصل متورم، قرمز، داغ و حساس به ویژه در انگشت شست (همچنین به عنوان پوداگرا) و به دنبال آن در مچ پا، مچ دست و زانو ظاهر می شود که می تواند منجر به آسیب دیدن مفصل شود. سایر علائم نقرس مزمن ندول ها (برجستگی های جامد و برجسته) به نام توفی و ​​سنگ کلیه هستند. راه های مراقبت نقرس، راه های درمن نقرس

آرتریت روماتوئید (Rheumatoid arthritis یا RA) یک بیماری سیستمیک است که در حدود ۱٪ از جمعیت بالغ را تحت تأثیر قرار می‌دهد. این بیماری می‌تواند در بزرگسالان در هر سنی رخ دهد، اما اوج شروع آن در سنین ۵۰ تا ۷۵ سالگی است و در زنان سه برابر شایع‌تر از مردان است. RA می‌تواند در کودکان نیز رخ دهد (همچنین به آرتریت ایدیوپاتیک جوانان (juvenile idiopathic arthritis) مراجعه کنید). علت RA ناشناخته است، اما ژن‌های متعدد و عوامل محیطی در خطر ژنتیکی آن نقش دارند. سیگار کشیدن یک عامل خطر مهم است.

علل / مکانیسم معمول آسیب: آرتروز (Osteoarthritis) زانو را می‌توان به دو نوع اولیه و ثانویه تقسیم کرد. آرتروز اولیه به معنای تحلیل غضروف مفصلی بدون علت زمینه‌ای مشخص است. آرتروز ثانویه به دلیل وجود غضروف غیرطبیعی ساختاری، مانند آنچه در آرتریت روماتوئید (Rheumatoid Arthritis) مشاهده می‌شود، یا به دلیل توزیع نامناسب نیرو در سراسر مفصل، همان‌طور که در بیماران با آسیب یا تروما قبلی دیده می‌شود، رخ می‌دهد. آرتروز یک فرآیند تخریب مفصلی آهسته و پیشرونده است که معمولاً در طی ۱۰ تا ۱۵ سال، یا حتی بیشتر، اتفاق می‌افتد.

بورسیت پره‌پاتلار که به نام "زانوی خدمتکار" نیز شناخته می‌شود، معمولاً در افرادی مانند نظافت‌چیان، خدمتکاران، افرادی که به طور مکرر در کلیسا زانو می‌زنند، کشتی‌گیران و قالی‌بافان دیده می‌شود. این نوع بورسیت، شایع‌ترین بورسیت زانو است.

بیماری لایم با تظاهرات پوستی شامل اریتم میگرانس (erythema migrans)، آکرو درماتیتیس کرونیکا آتروفیکانس (acrodermatitis chronica atrophicans) (در اروپا) و بورلیا لنفوسیتوما (Borrelia lymphocytoma)، یک بیماری التهابی واسطه‌ای سیستم ایمنی است که ناشی از عفونت با اسپیروکت بورلیا بورگدورفری سنسو لاتو (Borrelia burgdorferi sensu lato) می‌باشد. این باکتری شامل چهار گونه مختلف است: بورلیا بورگدورفری سنسو استریکتو (Borrelia burgdorferi sensu stricto)، بورلیا گارینی (Borrelia garinii)، بورلیا افزلی (Borrelia afzelii) و کاندیداتوس بورلیا مایونی (candidatus Borrelia mayonii). بیماری معمولاً با ضایعه پوستی که به آرامی گسترش می‌یابد، یعنی اریتم میگرانس (EM)، در محل نیش کنه آغاز می‌شود (بیماری موضعی اولیه).

به طور کلی دو مکانیسم برای آسیب مینیسک وجود دارد: تروماتیک و دژنراتیو، که هر یک الگوهای خاصی از ارائه دارند. پارگی‌های تروماتیک معمولاً در زمینه فعالیت‌های ورزشی رخ می‌دهند و بنابراین در جمعیت‌های جوان‌تر شیوع بیشتری دارند. این نوع آسیب اغلب به دلیل حرکات کاشت و پیچش ساق پا رخ می‌دهد. مکانیسم آسیب همیشه واضح نیست و بیماران ممکن است نتوانند حادثه خاصی را به یاد بیاورند. این آسیب‌ها معمولاً با درد متناوب در طول خط مفصل، گاهی با تورم و افیوژن (effusion) ظاهر می‌شوند. بیماران ممکن است از قفل شدن و گیر کردن، احساس ترکیدن یا ناتوانی در رسیدن به اکستنشن کامل شکایت کنند.

آسیب‌های رباط صلیبی خلفی (Posterior Cruciate Ligament یا PCL) معمولاً در نتیجه‌ی تروماهای با انرژی بالا رخ می‌دهند که عمدتاً با حوادث رانندگی (آسیب داشبورد) یا آسیب‌های مرتبط با ورزش همراه هستند. این آسیب‌ها اغلب در نتیجه‌ی نیروهای برشی ایجاد شده توسط جابجایی خلفی استخوان تیبیا نسبت به فمور در حالی که زانو در حالت خمیده قرار دارد، رخ می‌دهند. همچنین، حرکات بیش‌امتداد (Hyperextension)، بیش‌خمیدگی (Hyperflexion)، و نیروهای والگوس/واروس (Valgus/Varus) ممکن است باعث آسیب به PCL شوند، اگرچه این حرکات معمولاً منجر به آسیب به چندین ساختار زانو می‌شوند. ورزش‌هایی که بیشترین ارتباط را با این نوع آسیب دارند شامل فوتبال، راگبی و اسکی هستند.

زانو در بخش داخلی شامل مجموعه‌ای از ساختارهای کپسولی و رباطی است که شامل رباط جانبی داخلی (MCL) و رباط مایل خلفی می‌شود. این ساختارها مقاومت در برابر فشار والگوس (valgus) بر زانو را فراهم می‌کنند. رباط جانبی داخلی (MCL) دارای دو بخش اصلی است: MCL سطحی و MCL عمقی. MCL یکی از شایع‌ترین رباط‌های آسیب‌دیده در زانو است و در حدود 20 درصد از آسیب‌های زانو دخیل است. آسیب معمولاً ناشی از فشار مستقیم والگوس به زانو یا حرکت آبداکشن (abduction) / چرخش ساق پا نسبت به ران است که منجر به پیچ‌خوردگی یا پارگی MCL می‌شود.

رباط جانبی خارجی (Lateral Collateral Ligament یا LCL) ساختاری بسیار قوی و شبیه به طناب در بخش خلفی-جانبی (posterolateral compartment یا PLC) زانو است که به عنوان تثبیت‌کننده اصلی در برابر فشار واروس (varus) عمل می‌کند. این یکی از کمترین ساختارهای آسیب‌پذیر در زانو است و به طور معمول فشار واروس شدید یا چرخش خارجی استخوان درشت‌نی (tibial rotation) برای ایجاد آسیب نیاز است. آسیب به ندرت به صورت مجزا رخ می‌دهد و اغلب با ساختارهای دیگر زانو، به ویژه در PLC (مانند LCL، مجتمع پوپلیتئوس، لیگامان پوپلیتوفیبولار، کپسول جانبی، باند ایلیوتیبیال، عضله دوسر ران، سر جانبی عضله گاستروکنمیوس) همراه است.

گوشه خلفی‌جانبی (Posterolateral Corner یا PLC) زانو شامل مجموعه‌ای نسبتاً پیچیده از ساختارها است که نقش اساسی آن‌ها ارائه حمایت واروس (varus) برای مفصل زانو و جلوگیری از چرخش خارجی یا جابه‌جایی خلفی ساق پا است. ساختارهای PLC شامل لیگامان جانبی خارجی (LCL، همچنین به عنوان لیگامان جانبی نازک‌نی شناخته می‌شود)، باند ایلیوتیبیال (IT)، مجموعه تاندون پوپلیتئوس، سر کوتاه و بلند عضله دوسر ران، لیگامان فابلونازک‌نی، مجموعه لیگامانی قوسی، تاندون جانبی عضله گاستروکنمیوس، و لیگامان کپسولی جانبی میانی است. اجزای بیومکانیکی اصلی PLC شامل LCL، تاندون پوپلیتئوس، و لیگامان پوپلیتوفیبولار است. LCL بیشترین حمایت واروس در PLC را فراهم می‌کند، هرچند که ضایعات LCL معمولاً به عنوان یک موجودیت تشخیصی جداگانه تعریف می‌شوند. ساختارهای مهم عصبی‌عروقی مرتبط شامل عصب پرونئال و شریان ژنیکولار جانبی تحتانی است.

علل / مکانیسم آسیب و پاتوفیزیولوژی: دررفتگی مفصل زانو به‌عنوان یک اورژانس ارتوپدی شناخته می‌شود. این وضعیت نادر است، اما آسیب شریانی همراه که پس از دررفتگی مفصل زانو رخ می‌دهد نباید نادیده گرفته شود. شریان پوپلیته‌آل (popliteal artery) بیشترین خطر را دارد. شیوع آسیب شریان پوپلیته‌آل که نیاز به جراحی دارد، ۱۳٪ گزارش شده است.

شکستگی‌های صفحه تیبیا (tibial plateau fractures) به شکستگی‌های قسمت مفصلی از تیبیا در نزدیکی زانو اشاره دارند. آسیب‌های ناشی از تروماهای با انرژی بالا معمول‌ترین مکانیزم آسیب بوده و بخشی کلیدی از تاریخچه بیمار، به ویژه در جمعیت جوان و فعال، می‌باشد. در بیماران مسن، این شکستگی‌ها ممکن است به دلیل مکانیزم‌های نسبتاً کم‌انرژی رخ دهند، به‌ویژه در زمینه پوکی استخوان (osteoporosis)، که در آن یک سقوط از حالت ایستاده می‌تواند منجر به شکستگی صفحه تیبیا شود.

علل / مکانیسم‌های معمول آسیب: شکستگی‌های دیستال فمور (distal femur fractures) دارای دو مکانیسم آسیب معمول هستند که با توجه به سن متفاوت‌اند. بیماران جوان معمولاً این آسیب‌ها را به دنبال تروماهای حاد با مکانیسم‌های پرانرژی متحمل می‌شوند. این شکستگی‌ها همچنین می‌توانند به علت مکانیسم‌های کم‌انرژی نیز ایجاد شوند که معمولاً در بیماران مسن با پوکی استخوان (osteoporosis) رخ می‌دهد.

علل و مکانیزم‌های معمول آسیب: شکستگی‌های برجستگی درشت‌نی (Tibial eminence fractures) یا شکستگی‌های کنده‌شدگی برجستگی درشت‌نی (tibial spine avulsion fractures)، معمولاً در بیماران ۸ تا ۱۴ ساله به‌دلیل تروما به زانو رخ می‌دهد. مکانیزم‌های رایج آسیب شامل سقوط از دوچرخه، تصادفات وسایل نقلیه موتوری و فعالیت‌های ورزشی است که منجر به پیچ خوردن زانو می‌شود.

• استئوکندریت دیسکانس (Osteochondritis dissecans یا OCD) به عنوان ناحیه‌ای از استئونکروز (osteonecrosis) در استخوان زیرغضروفی تعریف می‌شود که از غضروف بالایی حمایت می‌کند.