علل / مکانیسم‌های معمول آسیب: شکستگی‌های دیستال فمور (distal femur fractures) دارای دو مکانیسم آسیب معمول هستند که با توجه به سن متفاوت‌اند. بیماران جوان معمولاً این آسیب‌ها را به دنبال تروماهای حاد با مکانیسم‌های پرانرژی متحمل می‌شوند. این شکستگی‌ها همچنین می‌توانند به علت مکانیسم‌های کم‌انرژی نیز ایجاد شوند که معمولاً در بیماران مسن با پوکی استخوان (osteoporosis) رخ می‌دهد.
تاریخچه و نحوه ارائه کلاسیک: به دنبال سابقه‌ای از تروما با مکانیسم پرانرژی (مانند تصادف با خودرو یا موتورسیکلت، برخورد با عابر پیاده، سقوط از ارتفاع) یا مکانیسم کم‌انرژی (مانند افتادن در سطح زمین، آسیب‌های چرخشی) بگردید.
شیوع: شکستگی‌های دیستال فمور کمتر از ۱٪ از کل شکستگی‌ها و ۴٪ تا ۶٪ از کل شکستگی‌های فمور را تشکیل می‌دهند. از این میان، ۱۹٪ تا ۵۴٪ از آنها شکستگی‌های باز هستند که اغلب از نوع III گوستیو (Gustillo) می‌باشند. مکانیسم‌های پرانرژی (تقریباً ۵۸٪ موارد) شایع‌تر از مکانیسم‌های کم‌انرژی هستند. شیوع سالانه در ایالات متحده تقریباً ۳۱ در میلیون است.
- سن: توزیع سنی دوگانه. بیماران جوان (سن ۱۰-۳۰ سال) و بیماران مسن (سن ۶۰-۸۰ سال).
- جنسیت: بیماران جوان معمولاً مرد هستند و بیماران مسن معمولاً زن هستند.
عوامل خطر: استئوپنی (osteopenia)، پوکی استخوان، و ایمپلنت‌های پروگزیمال یا دیستال فمور که به عنوان نقاط تمرکز تنش عمل می‌کنند (مانند تعویض کامل زانو، میله داخل مغز استخوان، ترکیب صفحه و پیچ).
پاتوفیزیولوژی: استرس بیش از حدی که بر فمور دیستال وارد می‌شود باعث شکستگی می‌شود. جابجایی شکستگی در مکانیسم‌های پرانرژی معمولاً بیشتر از مکانیسم‌های کم‌انرژی است.
سیستم درجه‌بندی / طبقه‌بندی: طبقه‌بندی مولر AO / انجمن تروما ارتوپدی (Orthopedic Trauma Association, OTA) برای شکستگی‌های دیستال فمور:
- A: خارج مفصلی (Extraarticular)
- B: جزئی مفصلی (Partial articular)
- C: کامل مفصلی (Complete articular)