بیماری های مشابه

علل / مکانیزم‌های معمول آسیب: بیماران اطفال با شکستگی شفت فمور معمولاً پس از تجربه تروما به پای آسیب‌دیده مراجعه می‌کنند. این شکستگی‌ها می‌توانند از طریق چندین مکانیزم آسیب ایجاد شوند. سقوط از ارتفاع یکی از علل شایع شکستگی شفت فمور است. علاوه بر این، تروماهای بلانت به پا می‌توانند این آسیب را ایجاد کنند، از جمله آسیب‌های له‌شدگی، آسیب‌های ورزشی و آسیب‌هایی که در اثر برخورد با وسیله نقلیه موتوری رخ می‌دهد، چه به‌عنوان سرنشین وسیله نقلیه و چه در اثر برخورد با آن. معمولاً آسیب‌ها در نوجوانان به انرژی بیشتری نیاز دارند و اغلب شامل وسیله نقلیه موتوری می‌شوند. این شکستگی‌ها می‌توانند پاتولوژیک نیز باشند (ناشی از تومور).

سندرم کمپارتمان (Compartment syndrome) زمانی رخ می‌دهد که فشار درون کمپارتمان فاسیال (fascial compartment) از فشار پرفیوژن (perfusion pressure) بیشتر شود، که این امر به کاهش پرفیوژن کمپارتمان، ایسکمی (ischemia) و در نهایت نکروز (necrosis) عضلات و اعصاب محصور منجر می‌شود. این سندرم می‌تواند در هر مکانی که عضله اسکلتی توسط فاسیا احاطه شده باشد، رخ دهد. درد بیش از حد نسبت به شدت آسیب، مهم‌ترین یافته فیزیکی است؛ کمپارتمان‌ها ممکن است سفت و محکم به نظر برسند.

علل / مکانیسم آسیب و پاتوفیزیولوژی: دررفتگی مفصل زانو به‌عنوان یک اورژانس ارتوپدی شناخته می‌شود. این وضعیت نادر است، اما آسیب شریانی همراه که پس از دررفتگی مفصل زانو رخ می‌دهد نباید نادیده گرفته شود. شریان پوپلیته‌آل (popliteal artery) بیشترین خطر را دارد. شیوع آسیب شریان پوپلیته‌آل که نیاز به جراحی دارد، ۱۳٪ گزارش شده است.

دررفتگی کشکک زانو (Patellar dislocation) زمانی رخ می‌دهد که کشکک از شیار استخوان ران جابجا شود.

کشکک (patella) بزرگترین استخوان سزاموئید در بدن است و وظیفه آن هدایت نیروهایی است که توسط عضلات چهارسر ران (quadriceps) اعمال می‌شوند. بیماران با شکستگی کشکک معمولاً درد و تورم در ناحیه زانو به همراه افیوژن (effusion) زیاد در زانو و حساسیت در ناحیه کشکک را تجربه می‌کنند.

آسیب‌های رباط صلیبی خلفی (Posterior Cruciate Ligament یا PCL) معمولاً در نتیجه‌ی تروماهای با انرژی بالا رخ می‌دهند که عمدتاً با حوادث رانندگی (آسیب داشبورد) یا آسیب‌های مرتبط با ورزش همراه هستند. این آسیب‌ها اغلب در نتیجه‌ی نیروهای برشی ایجاد شده توسط جابجایی خلفی استخوان تیبیا نسبت به فمور در حالی که زانو در حالت خمیده قرار دارد، رخ می‌دهند. همچنین، حرکات بیش‌امتداد (Hyperextension)، بیش‌خمیدگی (Hyperflexion)، و نیروهای والگوس/واروس (Valgus/Varus) ممکن است باعث آسیب به PCL شوند، اگرچه این حرکات معمولاً منجر به آسیب به چندین ساختار زانو می‌شوند. ورزش‌هایی که بیشترین ارتباط را با این نوع آسیب دارند شامل فوتبال، راگبی و اسکی هستند.

زانو در بخش داخلی شامل مجموعه‌ای از ساختارهای کپسولی و رباطی است که شامل رباط جانبی داخلی (MCL) و رباط مایل خلفی می‌شود. این ساختارها مقاومت در برابر فشار والگوس (valgus) بر زانو را فراهم می‌کنند. رباط جانبی داخلی (MCL) دارای دو بخش اصلی است: MCL سطحی و MCL عمقی. MCL یکی از شایع‌ترین رباط‌های آسیب‌دیده در زانو است و در حدود 20 درصد از آسیب‌های زانو دخیل است. آسیب معمولاً ناشی از فشار مستقیم والگوس به زانو یا حرکت آبداکشن (abduction) / چرخش ساق پا نسبت به ران است که منجر به پیچ‌خوردگی یا پارگی MCL می‌شود.

رباط جانبی خارجی (Lateral Collateral Ligament یا LCL) ساختاری بسیار قوی و شبیه به طناب در بخش خلفی-جانبی (posterolateral compartment یا PLC) زانو است که به عنوان تثبیت‌کننده اصلی در برابر فشار واروس (varus) عمل می‌کند. این یکی از کمترین ساختارهای آسیب‌پذیر در زانو است و به طور معمول فشار واروس شدید یا چرخش خارجی استخوان درشت‌نی (tibial rotation) برای ایجاد آسیب نیاز است. آسیب به ندرت به صورت مجزا رخ می‌دهد و اغلب با ساختارهای دیگر زانو، به ویژه در PLC (مانند LCL، مجتمع پوپلیتئوس، لیگامان پوپلیتوفیبولار، کپسول جانبی، باند ایلیوتیبیال، عضله دوسر ران، سر جانبی عضله گاستروکنمیوس) همراه است.

علل / مکانیسم آسیب و پاتوفیزیولوژی: دررفتگی مفصل زانو به‌عنوان یک اورژانس ارتوپدی شناخته می‌شود. این وضعیت نادر است، اما آسیب شریانی همراه که پس از دررفتگی مفصل زانو رخ می‌دهد نباید نادیده گرفته شود. شریان پوپلیته‌آل (popliteal artery) بیشترین خطر را دارد. شیوع آسیب شریان پوپلیته‌آل که نیاز به جراحی دارد، ۱۳٪ گزارش شده است.

شکستگی‌های صفحه تیبیا (tibial plateau fractures) به شکستگی‌های قسمت مفصلی از تیبیا در نزدیکی زانو اشاره دارند. آسیب‌های ناشی از تروماهای با انرژی بالا معمول‌ترین مکانیزم آسیب بوده و بخشی کلیدی از تاریخچه بیمار، به ویژه در جمعیت جوان و فعال، می‌باشد. در بیماران مسن، این شکستگی‌ها ممکن است به دلیل مکانیزم‌های نسبتاً کم‌انرژی رخ دهند، به‌ویژه در زمینه پوکی استخوان (osteoporosis)، که در آن یک سقوط از حالت ایستاده می‌تواند منجر به شکستگی صفحه تیبیا شود.

علل / مکانیزم‌های معمول آسیب: سندرم درگیری شریان پوپلیتئال (PAES) اغلب یک ناهنجاری مادرزادی در ساختار یا موقعیت عضله گاستروکنمیوس، پوپلیتئوس یا سیستم عروقی شریان پوپلیتئال است که از طریق استفاده مکرر و بیش از حد، به فشار مزمن، ایسکمی و ضخیم شدن تدریجی شریان پوپلیتئال منجر می‌شود.

پارگی تاندون چهارسر ران معمولاً به دلیل انقباض خارج از مرکز (Eccentric Contraction) رخ می‌دهد. در این حالت، تاندون چهارسر ران در حالی که عضله مرتبط با آن در حال انقباض یا کوتاه شدن است، کشیده می‌شود. این نیرو، بیشتر از باری است که در انقباض هم‌مرکز (Concentric Contraction) ایجاد می‌شود؛ حالتی که در آن تاندون و عضله هر دو کوتاه می‌شوند. یک مکانیزم معمول آسیب زمانی اتفاق می‌افتد که زانو خم شده و پا/مچ پا ثابت و معمولاً گیر کرده است، در حالی که فرد به عقب می‌افتد و عضله چهارسر ران خود را برای مقابله با سقوط منقبض می‌کند. در نتیجه، زانو به حالت خمیده مجبور می‌شود در حالی که چهارسر ران تلاش می‌کند زانو را صاف کند و مکانیزم اکستانسور (Extensor Mechanism) دچار نقص می‌شود.

پارگی تاندون کشکک (Patellar tendon rupture) ناشی از انقباض قوی عضلات چهارسر ران (quadriceps) است که توسط زانوی خمیده مقاومت می‌شود (انقباض برون‌گرا، خمیدگی زانو در برابر انقباض کامل عضلات چهارسر ران). این پارگی معمولاً پس از تخریب مزمن تاندون اتفاق می‌افتد. این وضعیت می‌تواند افراد بالغ در هر سنی را تحت تأثیر قرار دهد، اما معمولاً در بیماران زیر ۴۰ سال رخ می‌دهد و در جمعیت کودکان بسیار نادر است. این وضعیت در مردان شایع‌تر از زنان است.