علل / مکانیسم آسیب و پاتوفیزیولوژی: دررفتگی مفصل زانو به‌عنوان یک اورژانس ارتوپدی شناخته می‌شود. این وضعیت نادر است، اما آسیب شریانی همراه که پس از دررفتگی مفصل زانو رخ می‌دهد نباید نادیده گرفته شود. شریان پوپلیته‌آل (popliteal artery) بیشترین خطر را دارد. شیوع آسیب شریان پوپلیته‌آل که نیاز به جراحی دارد، ۱۳٪ گزارش شده است.

خطر آسیب به دلیل محدودیت‌های آناتومیکی شامل اتصال فیبری در ناحیه پروگزیمال در هیاتوس ادکتور (adductor hiatus) و در ناحیه دیستال در قوس سولئوس (soleus arch) می‌باشد. آسیب عروقی همچنین بیماران را مستعد سندرم کمپارتمان (compartment syndrome) می‌کند، که یک اورژانس ارتوپدی دیگر است.

به‌طور مشابه، عصب پرونئال مشترک (common peroneal nerve) به دلیل محدودیت‌های آناتومیکی در معرض خطر است، در ناحیه پروگزیمال در اطراف گردن فیبولا و در ناحیه دیستال در سپتوم بین‌ماهیچه‌ای (intermuscular septum). شیوع آسیب عصب پرونئال حدود ۲۵٪ گزارش شده است. عصب تیبیال (tibial nerve) کمتر آسیب می‌بیند.

حدود نیمی از بیماران به‌طور خودبه‌خود در مسیر به اورژانس کاهش می‌یابند.

ساختارهای زانو که در معرض آسیب هستند شامل لیگامان متقاطع قدامی (ACL)، لیگامان متقاطع خلفی (PCL)، لیگامان جانبی داخلی (MCL)، لیگامان جانبی خارجی (LCL)، گوشه خلفی داخلی (PMC)، و گوشه خلفی خارجی (PLC) می‌باشند.

تاریخچه و ارائه کلاسیک: دررفتگی مفصل زانو اغلب نتیجه تروما با انرژی بالا است، با مکانیسم شایع آسیب، برخورد وسایل نقلیه موتوری است. اغلب این بیماران دچار شکستگی و دررفتگی مفاصل هم‌زمان نیز می‌شوند. کمتر اتفاق می‌افتد که دررفتگی مفصل زانو پس از آسیب‌های ورزشی و سقوط رخ دهد. گروه کوچکتری پس از مکانیسم انرژی فوق‌العاده پایین ظاهر می‌شوند. این بیماران بیشتر احتمال دارد که با آسیب عصبی نسبت به همتایان با تروما انرژی بالاتر ظاهر شوند، با شیوع آسیب عصبی حدود ۴۴٪. این جمعیت بیمار معمولاً از بیماران چاق تشکیل شده که پس از سقوط در سطح زمین ظاهر می‌شوند. این مکانیسم خاص در بیماران زن شایع‌تر است.

دررفتگی باز مفصل زانو در بین ۱۵٪ تا ۳۵٪ موارد رخ می‌دهد و با نتایج بلندمدت ضعیف‌تری همراه است.

شیوع: دررفتگی مفصل زانو ۰.۰۰۲٪ از کل آسیب‌های اسکلتی عضلانی را تشکیل می‌دهد.

• سن – این معمولاً بیماران بین سنین ۲۰ تا ۵۰ سال را تحت تأثیر قرار می‌دهد. • جنسیت – دررفتگی مفصل زانو در بیماران مرد شایع‌تر است.

عوامل خطر:

• تروما با انرژی بالا • چاقی

سیستم درجه‌بندی / طبقه‌بندی: چندین سیستم طبقه‌بندی برای دررفتگی‌های مفصل زانو وجود دارد.

طبقه‌بندی شِنک بر اساس آسیب‌های لیگامانی است و در حال حاضر گسترده‌ترین و پذیرفته‌شده‌ترین سیستم طبقه‌بندی است –

• درجه I: ACL یا PCL • درجه II: ACL و PCL • درجه III: ACL، PCL، و یا MCL یا LCL

درجه IIIM: ACL، PCL، و MCL درجه IIIL: ACL، PCL، و LCL

• درجه IV: ACL، PCL، MCL، و LCL

بالاترین نرخ آسیب عروقی

• درجه V: دررفتگی شکستگی

طبقه‌بندی کندی بر اساس نحوه ترجمه تیبیا نسبت به فمور است –

• قدامی

شایع‌ترین آسیب هایپراکستنشن بالاترین نرخ آسیب عصب پرونئال شایع: آسیب PCL

• خلفی

بار محوری بر روی زانوی خم‌شده بالاترین نرخ آسیب شریان پوپلیته‌آل

• داخلی

مکانیسم واروس / والگوس شایع: آسیب PLC و PCL

• خارجی

مکانیسم واروس / والگوس شایع: آسیب ACL و PCL

• چرخشی

معمولاً خلفی-خارجی اغلب غیرقابل کاهش، علامت چال

مک‌کوی و همکاران و شلبورن طبقه‌بندی بر اساس انرژی مکانیسم آسیب (بالا، پایین، فوق‌العاده پایین) توسعه دادند، با این توضیح که مکانیسم‌های با انرژی بالا خطر بیشتری برای عروق و بافت‌های نرم دارند. پالمر و بویسگارد و همکاران آسیب‌ها را بر اساس مزمنیت تقسیم کردند، با ۳ هفته از زمان آسیب تا مدیریت تقسیم آسیب‌های حاد از مزمن.