بیماری های مشابه

شکستگی‌های صفحه تیبیا (tibial plateau fractures) به شکستگی‌های قسمت مفصلی از تیبیا در نزدیکی زانو اشاره دارند. آسیب‌های ناشی از تروماهای با انرژی بالا معمول‌ترین مکانیزم آسیب بوده و بخشی کلیدی از تاریخچه بیمار، به ویژه در جمعیت جوان و فعال، می‌باشد. در بیماران مسن، این شکستگی‌ها ممکن است به دلیل مکانیزم‌های نسبتاً کم‌انرژی رخ دهند، به‌ویژه در زمینه پوکی استخوان (osteoporosis)، که در آن یک سقوط از حالت ایستاده می‌تواند منجر به شکستگی صفحه تیبیا شود.

علل / مکانیسم‌های معمول آسیب: شکستگی‌های دیستال فمور (distal femur fractures) دارای دو مکانیسم آسیب معمول هستند که با توجه به سن متفاوت‌اند. بیماران جوان معمولاً این آسیب‌ها را به دنبال تروماهای حاد با مکانیسم‌های پرانرژی متحمل می‌شوند. این شکستگی‌ها همچنین می‌توانند به علت مکانیسم‌های کم‌انرژی نیز ایجاد شوند که معمولاً در بیماران مسن با پوکی استخوان (osteoporosis) رخ می‌دهد.

کشکک (patella) بزرگترین استخوان سزاموئید در بدن است و وظیفه آن هدایت نیروهایی است که توسط عضلات چهارسر ران (quadriceps) اعمال می‌شوند. بیماران با شکستگی کشکک معمولاً درد و تورم در ناحیه زانو به همراه افیوژن (effusion) زیاد در زانو و حساسیت در ناحیه کشکک را تجربه می‌کنند.

دررفتگی کشکک زانو (Patellar dislocation) زمانی رخ می‌دهد که کشکک از شیار استخوان ران جابجا شود.

تندینوپاتی کشکک (Patellar tendinopathy) که با نام‌های تندینیت کشکک (patellar tendonitis)، تندینوز کشکک (patellar tendinosis) و زانوی پرش‌کننده (jumper's knee) نیز شناخته می‌شود، یک وضعیت التهابی نیست بلکه یک وضعیت تحلیل‌برنده‌ی تاندون با پارگی‌های میکروسکوپی همراه است. این بیماری به صورت درد فزاینده‌ای که به تدریج در قطب دیستال کشکک یا تاندون کشکک ایجاد می‌شود، ظاهر می‌گردد. درد ممکن است به طور نامحسوس پس از افزایش شدت یا فرکانس تمرینات ورزشی آغاز شود؛ همچنین، درد می‌تواند به تدریج در طول روزها تا هفته‌ها افزایش یابد.

پارگی تاندون چهارسر ران معمولاً به دلیل انقباض خارج از مرکز (Eccentric Contraction) رخ می‌دهد. در این حالت، تاندون چهارسر ران در حالی که عضله مرتبط با آن در حال انقباض یا کوتاه شدن است، کشیده می‌شود. این نیرو، بیشتر از باری است که در انقباض هم‌مرکز (Concentric Contraction) ایجاد می‌شود؛ حالتی که در آن تاندون و عضله هر دو کوتاه می‌شوند. یک مکانیزم معمول آسیب زمانی اتفاق می‌افتد که زانو خم شده و پا/مچ پا ثابت و معمولاً گیر کرده است، در حالی که فرد به عقب می‌افتد و عضله چهارسر ران خود را برای مقابله با سقوط منقبض می‌کند. در نتیجه، زانو به حالت خمیده مجبور می‌شود در حالی که چهارسر ران تلاش می‌کند زانو را صاف کند و مکانیزم اکستانسور (Extensor Mechanism) دچار نقص می‌شود.

پارگی تاندون کشکک (Patellar tendon rupture) ناشی از انقباض قوی عضلات چهارسر ران (quadriceps) است که توسط زانوی خمیده مقاومت می‌شود (انقباض برون‌گرا، خمیدگی زانو در برابر انقباض کامل عضلات چهارسر ران). این پارگی معمولاً پس از تخریب مزمن تاندون اتفاق می‌افتد. این وضعیت می‌تواند افراد بالغ در هر سنی را تحت تأثیر قرار دهد، اما معمولاً در بیماران زیر ۴۰ سال رخ می‌دهد و در جمعیت کودکان بسیار نادر است. این وضعیت در مردان شایع‌تر از زنان است.

آسیب‌های رباط صلیبی خلفی (Posterior Cruciate Ligament یا PCL) معمولاً در نتیجه‌ی تروماهای با انرژی بالا رخ می‌دهند که عمدتاً با حوادث رانندگی (آسیب داشبورد) یا آسیب‌های مرتبط با ورزش همراه هستند. این آسیب‌ها اغلب در نتیجه‌ی نیروهای برشی ایجاد شده توسط جابجایی خلفی استخوان تیبیا نسبت به فمور در حالی که زانو در حالت خمیده قرار دارد، رخ می‌دهند. همچنین، حرکات بیش‌امتداد (Hyperextension)، بیش‌خمیدگی (Hyperflexion)، و نیروهای والگوس/واروس (Valgus/Varus) ممکن است باعث آسیب به PCL شوند، اگرچه این حرکات معمولاً منجر به آسیب به چندین ساختار زانو می‌شوند. ورزش‌هایی که بیشترین ارتباط را با این نوع آسیب دارند شامل فوتبال، راگبی و اسکی هستند.

زانو در بخش داخلی شامل مجموعه‌ای از ساختارهای کپسولی و رباطی است که شامل رباط جانبی داخلی (MCL) و رباط مایل خلفی می‌شود. این ساختارها مقاومت در برابر فشار والگوس (valgus) بر زانو را فراهم می‌کنند. رباط جانبی داخلی (MCL) دارای دو بخش اصلی است: MCL سطحی و MCL عمقی. MCL یکی از شایع‌ترین رباط‌های آسیب‌دیده در زانو است و در حدود 20 درصد از آسیب‌های زانو دخیل است. آسیب معمولاً ناشی از فشار مستقیم والگوس به زانو یا حرکت آبداکشن (abduction) / چرخش ساق پا نسبت به ران است که منجر به پیچ‌خوردگی یا پارگی MCL می‌شود.

رباط جانبی خارجی (Lateral Collateral Ligament یا LCL) ساختاری بسیار قوی و شبیه به طناب در بخش خلفی-جانبی (posterolateral compartment یا PLC) زانو است که به عنوان تثبیت‌کننده اصلی در برابر فشار واروس (varus) عمل می‌کند. این یکی از کمترین ساختارهای آسیب‌پذیر در زانو است و به طور معمول فشار واروس شدید یا چرخش خارجی استخوان درشت‌نی (tibial rotation) برای ایجاد آسیب نیاز است. آسیب به ندرت به صورت مجزا رخ می‌دهد و اغلب با ساختارهای دیگر زانو، به ویژه در PLC (مانند LCL، مجتمع پوپلیتئوس، لیگامان پوپلیتوفیبولار، کپسول جانبی، باند ایلیوتیبیال، عضله دوسر ران، سر جانبی عضله گاستروکنمیوس) همراه است.

گوشه خلفی‌جانبی (Posterolateral Corner یا PLC) زانو شامل مجموعه‌ای نسبتاً پیچیده از ساختارها است که نقش اساسی آن‌ها ارائه حمایت واروس (varus) برای مفصل زانو و جلوگیری از چرخش خارجی یا جابه‌جایی خلفی ساق پا است. ساختارهای PLC شامل لیگامان جانبی خارجی (LCL، همچنین به عنوان لیگامان جانبی نازک‌نی شناخته می‌شود)، باند ایلیوتیبیال (IT)، مجموعه تاندون پوپلیتئوس، سر کوتاه و بلند عضله دوسر ران، لیگامان فابلونازک‌نی، مجموعه لیگامانی قوسی، تاندون جانبی عضله گاستروکنمیوس، و لیگامان کپسولی جانبی میانی است. اجزای بیومکانیکی اصلی PLC شامل LCL، تاندون پوپلیتئوس، و لیگامان پوپلیتوفیبولار است. LCL بیشترین حمایت واروس در PLC را فراهم می‌کند، هرچند که ضایعات LCL معمولاً به عنوان یک موجودیت تشخیصی جداگانه تعریف می‌شوند. ساختارهای مهم عصبی‌عروقی مرتبط شامل عصب پرونئال و شریان ژنیکولار جانبی تحتانی است.