علل و مکانیزم آسیب‌های معمول:

آسیب‌های رباط صلیبی خلفی (Posterior Cruciate Ligament یا PCL) معمولاً در نتیجه‌ی تروماهای با انرژی بالا رخ می‌دهند که عمدتاً با حوادث رانندگی (آسیب داشبورد) یا آسیب‌های مرتبط با ورزش همراه هستند. این آسیب‌ها اغلب در نتیجه‌ی نیروهای برشی ایجاد شده توسط جابجایی خلفی استخوان تیبیا نسبت به فمور در حالی که زانو در حالت خمیده قرار دارد، رخ می‌دهند. همچنین، حرکات بیش‌امتداد (Hyperextension)، بیش‌خمیدگی (Hyperflexion)، و نیروهای والگوس/واروس (Valgus/Varus) ممکن است باعث آسیب به PCL شوند، اگرچه این حرکات معمولاً منجر به آسیب به چندین ساختار زانو می‌شوند. ورزش‌هایی که بیشترین ارتباط را با این نوع آسیب دارند شامل فوتبال، راگبی و اسکی هستند.

تاریخچه و ارائه کلاسیک:

همه بیمارانی که پس از تروماهای با انرژی بالا با درد زانو مراجعه می‌کنند باید از نظر آسیب به PCL مورد ارزیابی قرار گیرند. یکی از ارائه‌های کلاسیک، آسیب داشبورد است، که در آن تماس با داشبورد وسیله نقلیه در هنگام تصادف با سرعت بالا نیرویی خلفی بر تیبیا وارد می‌کند در حالی که زانو در حالت خمیده است. در زمینه ورزش، بیماران معمولاً گزارش می‌دهند که روی زانوی خمیده با پای خمیده به سمت عقب یا تماس مستقیم با جلوی تیبیا افتاده‌اند. شکایات عمده شامل ناپایداری زانو، کاهش دامنه حرکتی (Range of Motion یا ROM) و ناتوانی در تحمل وزن می‌باشد. در صورت آسیب خفیف و منفرد PCL، بیماران ممکن است از درد خلفی زانو، تورم و سفتی شکایت کنند.

شیوع:

آسیب‌های PCL در جمعیت عمومی نسبتاً نادر هستند و تخمین زده می‌شود که از هر ۱۰۰۰۰۰ نفر، ۲ نفر به این آسیب دچار شوند. حتی در زمینه ورزش، آسیب PCL غیرمعمول است و کمتر از ۱٪ از کل آسیب‌های زانوی مرتبط با ورزش را تشکیل می‌دهد. بیشتر آسیب‌های PCL مرتبط با تروما در ترکیب با آسیب‌های ساختاری دیگر زانو رخ می‌دهند، در حالی که آسیب‌های ورزشی بیشتر احتمال دارد که منفرد باشند.

• سن: بیشترین بخش آسیب‌های PCL در بیماران بین سنین ۲۰ تا ۲۹ سال رخ می‌دهد و حدود ۸۰٪ در بیماران بین سنین ۱۰ تا ۳۹ سال رخ می‌دهد.
• جنس/جنسیت: آسیب‌های PCL عمدتاً در مردان رخ می‌دهند.

عوامل خطر:

حوادث رانندگی و رویدادهای ورزشی با انرژی بالا.

پاتوفیزیولوژی:

PCL بزرگترین رباط زانو است و از دو بخش تشکیل شده است: دسته آنترولترال (Anterolateral Bundle یا ALB) و دسته پوسترومدیال (Posteromedial Bundle یا PMB). این دو بخش به‌طور مشترک به محدود کردن جابجایی و چرخش خلفی تیبیا نسبت به فمور کمک می‌کنند.

سیستم درجه‌بندی / طبقه‌بندی:

درجه‌بندی آسیب PCL بر اساس میزان جابجایی خلفی تیبیا در حین معاینه فیزیکی انجام می‌شود:

• درجه ۱: ۰-۵ میلی‌متر
• درجه ۲: ۶-۱۰ میلی‌متر
• درجه ۳: بیش از ۱۰ میلی‌متر