بیماری های مشابه

علل / مکانیسم آسیب و پاتوفیزیولوژی: دررفتگی مفصل زانو به‌عنوان یک اورژانس ارتوپدی شناخته می‌شود. این وضعیت نادر است، اما آسیب شریانی همراه که پس از دررفتگی مفصل زانو رخ می‌دهد نباید نادیده گرفته شود. شریان پوپلیته‌آل (popliteal artery) بیشترین خطر را دارد. شیوع آسیب شریان پوپلیته‌آل که نیاز به جراحی دارد، ۱۳٪ گزارش شده است.

علل / مکانیسم آسیب و پاتوفیزیولوژی: دررفتگی مفصل زانو به‌عنوان یک اورژانس ارتوپدی شناخته می‌شود. این وضعیت نادر است، اما آسیب شریانی همراه که پس از دررفتگی مفصل زانو رخ می‌دهد نباید نادیده گرفته شود. شریان پوپلیته‌آل (popliteal artery) بیشترین خطر را دارد. شیوع آسیب شریان پوپلیته‌آل که نیاز به جراحی دارد، ۱۳٪ گزارش شده است.

زانو در بخش داخلی شامل مجموعه‌ای از ساختارهای کپسولی و رباطی است که شامل رباط جانبی داخلی (MCL) و رباط مایل خلفی می‌شود. این ساختارها مقاومت در برابر فشار والگوس (valgus) بر زانو را فراهم می‌کنند. رباط جانبی داخلی (MCL) دارای دو بخش اصلی است: MCL سطحی و MCL عمقی. MCL یکی از شایع‌ترین رباط‌های آسیب‌دیده در زانو است و در حدود 20 درصد از آسیب‌های زانو دخیل است. آسیب معمولاً ناشی از فشار مستقیم والگوس به زانو یا حرکت آبداکشن (abduction) / چرخش ساق پا نسبت به ران است که منجر به پیچ‌خوردگی یا پارگی MCL می‌شود.

رباط جانبی خارجی (Lateral Collateral Ligament یا LCL) ساختاری بسیار قوی و شبیه به طناب در بخش خلفی-جانبی (posterolateral compartment یا PLC) زانو است که به عنوان تثبیت‌کننده اصلی در برابر فشار واروس (varus) عمل می‌کند. این یکی از کمترین ساختارهای آسیب‌پذیر در زانو است و به طور معمول فشار واروس شدید یا چرخش خارجی استخوان درشت‌نی (tibial rotation) برای ایجاد آسیب نیاز است. آسیب به ندرت به صورت مجزا رخ می‌دهد و اغلب با ساختارهای دیگر زانو، به ویژه در PLC (مانند LCL، مجتمع پوپلیتئوس، لیگامان پوپلیتوفیبولار، کپسول جانبی، باند ایلیوتیبیال، عضله دوسر ران، سر جانبی عضله گاستروکنمیوس) همراه است.

گوشه خلفی‌جانبی (Posterolateral Corner یا PLC) زانو شامل مجموعه‌ای نسبتاً پیچیده از ساختارها است که نقش اساسی آن‌ها ارائه حمایت واروس (varus) برای مفصل زانو و جلوگیری از چرخش خارجی یا جابه‌جایی خلفی ساق پا است. ساختارهای PLC شامل لیگامان جانبی خارجی (LCL، همچنین به عنوان لیگامان جانبی نازک‌نی شناخته می‌شود)، باند ایلیوتیبیال (IT)، مجموعه تاندون پوپلیتئوس، سر کوتاه و بلند عضله دوسر ران، لیگامان فابلونازک‌نی، مجموعه لیگامانی قوسی، تاندون جانبی عضله گاستروکنمیوس، و لیگامان کپسولی جانبی میانی است. اجزای بیومکانیکی اصلی PLC شامل LCL، تاندون پوپلیتئوس، و لیگامان پوپلیتوفیبولار است. LCL بیشترین حمایت واروس در PLC را فراهم می‌کند، هرچند که ضایعات LCL معمولاً به عنوان یک موجودیت تشخیصی جداگانه تعریف می‌شوند. ساختارهای مهم عصبی‌عروقی مرتبط شامل عصب پرونئال و شریان ژنیکولار جانبی تحتانی است.

به طور کلی دو مکانیسم برای آسیب مینیسک وجود دارد: تروماتیک و دژنراتیو، که هر یک الگوهای خاصی از ارائه دارند. پارگی‌های تروماتیک معمولاً در زمینه فعالیت‌های ورزشی رخ می‌دهند و بنابراین در جمعیت‌های جوان‌تر شیوع بیشتری دارند. این نوع آسیب اغلب به دلیل حرکات کاشت و پیچش ساق پا رخ می‌دهد. مکانیسم آسیب همیشه واضح نیست و بیماران ممکن است نتوانند حادثه خاصی را به یاد بیاورند. این آسیب‌ها معمولاً با درد متناوب در طول خط مفصل، گاهی با تورم و افیوژن (effusion) ظاهر می‌شوند. بیماران ممکن است از قفل شدن و گیر کردن، احساس ترکیدن یا ناتوانی در رسیدن به اکستنشن کامل شکایت کنند.

شکستگی‌های صفحه تیبیا (tibial plateau fractures) به شکستگی‌های قسمت مفصلی از تیبیا در نزدیکی زانو اشاره دارند. آسیب‌های ناشی از تروماهای با انرژی بالا معمول‌ترین مکانیزم آسیب بوده و بخشی کلیدی از تاریخچه بیمار، به ویژه در جمعیت جوان و فعال، می‌باشد. در بیماران مسن، این شکستگی‌ها ممکن است به دلیل مکانیزم‌های نسبتاً کم‌انرژی رخ دهند، به‌ویژه در زمینه پوکی استخوان (osteoporosis)، که در آن یک سقوط از حالت ایستاده می‌تواند منجر به شکستگی صفحه تیبیا شود.

علل / مکانیسم‌های معمول آسیب: شکستگی‌های دیستال فمور (distal femur fractures) دارای دو مکانیسم آسیب معمول هستند که با توجه به سن متفاوت‌اند. بیماران جوان معمولاً این آسیب‌ها را به دنبال تروماهای حاد با مکانیسم‌های پرانرژی متحمل می‌شوند. این شکستگی‌ها همچنین می‌توانند به علت مکانیسم‌های کم‌انرژی نیز ایجاد شوند که معمولاً در بیماران مسن با پوکی استخوان (osteoporosis) رخ می‌دهد.

• استئوکندریت دیسکانس (Osteochondritis dissecans یا OCD) به عنوان ناحیه‌ای از استئونکروز (osteonecrosis) در استخوان زیرغضروفی تعریف می‌شود که از غضروف بالایی حمایت می‌کند.