علل / مکانیسم‌های معمول آسیب / فیزیولوژی بیماری:
گوشه خلفی‌جانبی (Posterolateral Corner یا PLC) زانو شامل مجموعه‌ای نسبتاً پیچیده از ساختارها است که نقش اساسی آن‌ها ارائه حمایت واروس (varus) برای مفصل زانو و جلوگیری از چرخش خارجی یا جابه‌جایی خلفی ساق پا است. ساختارهای PLC شامل لیگامان جانبی خارجی (LCL، همچنین به عنوان لیگامان جانبی نازک‌نی شناخته می‌شود)، باند ایلیوتیبیال (IT)، مجموعه تاندون پوپلیتئوس، سر کوتاه و بلند عضله دوسر ران، لیگامان فابلونازک‌نی، مجموعه لیگامانی قوسی، تاندون جانبی عضله گاستروکنمیوس، و لیگامان کپسولی جانبی میانی است. اجزای بیومکانیکی اصلی PLC شامل LCL، تاندون پوپلیتئوس، و لیگامان پوپلیتوفیبولار است. LCL بیشترین حمایت واروس در PLC را فراهم می‌کند، هرچند که ضایعات LCL معمولاً به عنوان یک موجودیت تشخیصی جداگانه تعریف می‌شوند. ساختارهای مهم عصبی‌عروقی مرتبط شامل عصب پرونئال و شریان ژنیکولار جانبی تحتانی است.
آسیب‌های PLC معمولاً ناشی از بیش‌کشش زانو، گاهی همراه با نیروی واروس یا چرخش خارجی ساق پا هستند. شایع‌ترین علل شامل آسیب‌های ورزشی، تصادفات رانندگی و سقوط‌ها است.
تاریخچه و ارائه کلاسیک:
بیماران معمولاً با سابقه‌ای از تروما به زانو مرتبط با ورزش یا تصادف رانندگی که شامل بیش‌کشش زانو یا نیروی واروس به زانو است، مراجعه می‌کنند. بیماران اغلب به طور حاد مراجعه کرده و از درد در ناحیه خلفی‌جانبی زانو و اطراف سر نازک‌نی گزارش می‌دهند. ممکن است تورم بافت نرم قابل مشاهده و درجات مختلفی از افیوژن مفصلی وجود داشته باشد. آسیب عصبی‌عروقی مرتبط ممکن است به بی‌حسی، سوزن‌سوزن شدن، ضعف یا رنگ‌پریدگی در ساق پا منجر شود. آسیب‌های مزمن بیشتر احتمال دارد که با ناپایداری در غیاب تورم یا افیوژن ظاهر شوند. ضایعات ایزوله PLC ممکن است با شلی مفصل واروس ظاهر نشوند، به‌ویژه اگر LCL همچنان سالم باشد.
شیوع:
ضایعات PLC نسبتاً نادر هستند و در حدود ۱۰٪ از آسیب‌های زانو دخیل‌اند، که کمتر از نیمی از آن‌ها آسیب‌های ایزوله PLC هستند. تصور می‌شود که این آسیب‌ها به طور گسترده‌ای گزارش نشده‌اند، که می‌تواند اثرات منفی بر روی ترمیم جراحی سایر ساختارهای زانو داشته باشد.
جنسیت / جنس – این وضعیت بیشتر مردان را نسبت به زنان تحت تأثیر قرار می‌دهد.
عوامل خطر:
• تصادفات رانندگی • آسیب‌های چرخشی زانو در ورزش • شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد بیماران چاق به دلیل مکانیسم‌های انرژی پایین در معرض خطر بیشتری برای آسیب هستند.