علل و مکانیسم‌های معمول آسیب:

• استئوکندریت دیسکانس (Osteochondritis dissecans یا OCD) به عنوان ناحیه‌ای از استئونکروز (osteonecrosis) در استخوان زیرغضروفی تعریف می‌شود که از غضروف بالایی حمایت می‌کند. • اگر صفحات رشد بیمار هنوز باز باشند، ضایعه به عنوان استئوکندریت دیسکانس جوانی (Juvenile OCD یا JOCD) در نظر گرفته می‌شود و پیش‌آگهی بهتری برای بهبودی نسبت به استئوکندریت دیسکانس بالغین دارد، که در آن صفحات رشد بسته شده‌اند. • جدایی غضروف از استخوان زیرغضروفی نکروتیک ممکن است به تشکیل قطعه‌ای پایدار یا ناپایدار از استخوان با غضروف متصل به آن در زانو منجر شود. • OCD به علت عوامل متعددی از جمله ژنتیک، ایسکمی (ischemia)، رشد موضعی تغییر یافته، التهاب، استخوان‌سازی (ossification)، و میکروتروماهای مکرر مفصل ایجاد می‌شود. ممکن است علت ایدیوپاتیک (idiopathic) نیز داشته باشد.

تاریخچه کلاسیک و نحوه بروز:

این بیماری معمولاً به صورت درد مزمن زانو در کودکان و نوجوانان فعال در ورزش بروز می‌کند. استئوکندریت دیسکانس بالغین معمولاً از JOCD ناشی می‌شود.

شیوع:

• شیوع ۱۵ تا ۲۹ مورد OCD در هر ۱۰۰,۰۰۰ نفر است. • بیشتر در بیماران ۱۰ تا ۱۹ ساله دیده می‌شود. • احتمال ابتلا در مردان ۴ برابر بیشتر از زنان است. • ۶۹٪ موارد شامل بخش جانبی کندیل داخلی فمور است. • ۱۵٪ موارد شامل بخش تحمل‌کننده وزن کندیل خارجی فمور است.

عوامل خطر:

• مرد • فعال در ورزش • نژاد سیاه‌پوست یا تبار هیسپانیک یا آسیایی • چاق

پاتوفیزیولوژی:

فرآیند بیماری احتمالاً با اختلال در خون‌رسانی به زانو آغاز می‌شود که باعث شل شدن قطعه‌ای از استخوان زیرغضروفی از بافت اطراف به دلیل استئونکروز می‌شود. با گذشت زمان، این وضعیت گسترش می‌یابد و استخوان با غضروف بالایی شل می‌شود. این ممکن است به جدایی کامل یک قطعه استئوکندرال (osteochondral) که شامل استخوان و غضروف بالایی است، در فضای مفصل زانو منجر شود. علاوه بر این، میکروتروماهای مکرر در ترمیم ترابکول‌های استخوانی اختلال ایجاد کرده و ممکن است به تخریب منجر شود.

سیستم درجه‌بندی کلانتون و دلی در حین عمل جراحی:

• درجه ۱ – غضروف مفصلی طبیعی • درجه ۲ – تکه‌تکه شدن در جا • درجه ۳ – جدایی جزئی • درجه ۴ – جدایی کامل، وجود جسم آزاد