علل و مکانیزم‌های معمول آسیب:
زانو در بخش داخلی شامل مجموعه‌ای از ساختارهای کپسولی و رباطی است که شامل رباط جانبی داخلی (MCL) و رباط مایل خلفی می‌شود. این ساختارها مقاومت در برابر فشار والگوس (valgus) بر زانو را فراهم می‌کنند. رباط جانبی داخلی (MCL) دارای دو بخش اصلی است: MCL سطحی و MCL عمقی. MCL یکی از شایع‌ترین رباط‌های آسیب‌دیده در زانو است و در حدود 20 درصد از آسیب‌های زانو دخیل است. آسیب معمولاً ناشی از فشار مستقیم والگوس به زانو یا حرکت آبداکشن (abduction) / چرخش ساق پا نسبت به ران است که منجر به پیچ‌خوردگی یا پارگی MCL می‌شود.
تاریخچه و تظاهرات کلاسیک:
بیماران اغلب به صورت حاد با درد و تورم در بخش داخلی زانو مراجعه می‌کنند که معمولاً با حساسیت نقطه‌ای در محل اتصال فمورال (اپی‌کندیل داخلی) MCL همراه است. برخی بیماران احساس پاره شدن یا صدای ترکیدن را در زمان آسیب گزارش می‌دهند. آسیب‌های خفیف MCL ممکن است به شلی والگوس قابل توجهی منجر نشود، اما بیماران با ضایعات شدیدتر اغلب از بی‌ثباتی در حرکات جانبی و چرخشی شکایت دارند. بی‌ثباتی قابل توجه ممکن است نشان‌دهنده درگیری ساختارهای اطراف یا آسیب دیگر رباط‌های زانو باشد (آسیب چندرباطی زانو).
شیوع:
ورزش‌های تماس و برخوردی مانند کشتی، هاکی، فوتبال، فوتبال آمریکایی، اسکی و غیره به‌طور مکرر با این آسیب‌ها در ارتباط هستند؛ بنابراین، آسیب‌های MCL اغلب در جمعیت‌های جوان و فعال رخ می‌دهد.
- سن: از دوران نوجوانی تا دهه پنجم زندگی.
- جنسیت: آسیب‌های MCL بیشتر در مردان نسبت به زنان رخ می‌دهد.
سیستم درجه‌بندی / طبقه‌بندی:
درجه آسیب MCL بر اساس مقدار باز شدن خط مفصل داخلی با فشار والگوس تعیین می‌شود:
- درجه 1: کمتر از 5 میلی‌متر
- درجه 2: 5 تا 9 میلی‌متر
- درجه 3: 10 میلی‌متر یا بیشتر