پارگی تاندون چهارسر ران (Quadriceps Tendon Rupture)

مکانیزم آسیب

پارگی تاندون چهارسر ران معمولاً به دلیل انقباض خارج از مرکز (Eccentric Contraction) رخ می‌دهد. در این حالت، تاندون چهارسر ران در حالی که عضله مرتبط با آن در حال انقباض یا کوتاه شدن است، کشیده می‌شود. این نیرو، بیشتر از باری است که در انقباض هم‌مرکز (Concentric Contraction) ایجاد می‌شود؛ حالتی که در آن تاندون و عضله هر دو کوتاه می‌شوند. یک مکانیزم معمول آسیب زمانی اتفاق می‌افتد که زانو خم شده و پا/مچ پا ثابت و معمولاً گیر کرده است، در حالی که فرد به عقب می‌افتد و عضله چهارسر ران خود را برای مقابله با سقوط منقبض می‌کند. در نتیجه، زانو به حالت خمیده مجبور می‌شود در حالی که چهارسر ران تلاش می‌کند زانو را صاف کند و مکانیزم اکستانسور (Extensor Mechanism) دچار نقص می‌شود.

عوامل خطر

پارگی تاندون چهارسر ران معمولاً در بیماران بالای ۴۰ سال رخ می‌دهد و اغلب به اندام تحتانی غیرمسلط آسیب می‌رساند. این آسیب زمانی رخ می‌دهد که تاندون در محل اتصال آن به کشکک (پاتلا) پروگزیمال دچار نقص می‌شود.

عوامل خطر شامل دیابت، نارسایی کلیه، بیماری‌های بافت همبند، و آرتریت روماتوئید/بیماری‌های خودایمنی می‌باشد؛ معمولاً در زمان پارگی، تاندونیت یا بیماری قبلی تاندون وجود دارد. عوامل خطر دارویی شامل استروئیدهای آنابولیک و کورتیکواستروئیدها (به صورت سیستمیک یا تزریق در تاندون)، مهارکننده‌های آروماتاز، استاتین‌ها، و فلوروکینولون‌ها می‌باشد.

انواع آسیب

پارگی تاندون چهارسر ران معمولاً، اما نه همیشه، به عنوان یک آسیب منفرد رخ می‌دهد. آسیب‌های دوطرفه مکانیزم اکستانسور ممکن است رخ دهد. آسیب‌های رباطی زانوی هم‌طرفی (Ipsilateral) در حدود ۹٪-۱۰٪ موارد همراه با پارگی تاندون چهارسر ران رخ می‌دهد.