علل / مکانیزم‌های معمول آسیب: سندرم درگیری شریان پوپلیتئال (PAES) اغلب یک ناهنجاری مادرزادی در ساختار یا موقعیت عضله گاستروکنمیوس، پوپلیتئوس یا سیستم عروقی شریان پوپلیتئال است که از طریق استفاده مکرر و بیش از حد، به فشار مزمن، ایسکمی و ضخیم شدن تدریجی شریان پوپلیتئال منجر می‌شود.
تاریخچه و ارائه کلاسیک: این وضعیت اغلب به صورت لنگش (claudication) در مردان جوان و فعال در حین فعالیت‌های فیزیکی شدید که شامل دورسی‌فلکسیون و پلانتارفلکسیون مچ پا می‌شود، بروز می‌کند. تظاهر معمول شامل درد، گرفتگی یا پارستزی (paresthesia) در عمق ساق پا پس از ورزش شدید است. علائم اضافی شامل تورم، سفید شدن، رنگ‌پریدگی و سردی در ساق پا و پاها، به ویژه بلافاصله پس از ورزش، می‌باشد. علائم باید با استراحت بهبود یابند. برعکس، ممکن است بیمار بدون علائم باشد.
شیوع:
- سن: عمدتاً مردان جوان (۲۰-۴۰ سال)، اما معمولاً کمتر از ۳۰ سال.
- میزان بروز: بین ۰.۶٪ تا ۳.۵٪
- جنسیت: مردان به طور قابل‌توجهی بیشتر از زنان تحت تأثیر قرار می‌گیرند (نسبت ۱۵:۱ مرد به زن).
عوامل خطر: بیماری عروق محیطی و آترواسکلروز.
پاتوفیزیولوژی: فشار طولانی‌مدت بر شریان پوپلیتئال منجر به ضخیم شدن شریان و عوارضی مانند ایسکمی، تنگی (stenosis)، ترومبوآمبولیزاسیون، انسداد و تشکیل آنوریسم می‌شود.
سیستم درجه‌بندی / طبقه‌بندی: دو دسته اصلی - آناتومیک (I-VI) و عملکردی (فشردگی ساختارهای نورواسکولار پوپلیتئال ثانویه به هیپرتروفی عضله گاستروکنمیوس، سولئوس، و/یا پلانتاریس)
- I: شریان پوپلیتئال به صورت مدیالی در اطراف سر مدیال گاستروکنمیوس جابجا شده است.
- II: سر مدیال گاستروکنمیوس به صورت لترالی متصل است.
- III: لغزش اضافی گاستروکنمیوس که در زیر عضله پوپلیتئوس یا باندهای فیبری که از سر مدیال پوپلیتئوس نشأت می‌گیرند، عبور می‌کند.
- IV: شریان پوپلیتئال که در زیر عضله پوپلیتئوس یا باندهای فیبری که از پوپلیتئوس نشأت می‌گیرند، عبور می‌کند.
- V: درگیری اولیه ورید پوپلیتئال
- VI: واریانت‌های دیگر
- F: درگیری عملکردی