علل / مکانیسم معمول آسیب: آرتروز (Osteoarthritis) زانو را می‌توان به دو نوع اولیه و ثانویه تقسیم کرد. آرتروز اولیه به معنای تحلیل غضروف مفصلی بدون علت زمینه‌ای مشخص است. آرتروز ثانویه به دلیل وجود غضروف غیرطبیعی ساختاری، مانند آنچه در آرتریت روماتوئید (Rheumatoid Arthritis) مشاهده می‌شود، یا به دلیل توزیع نامناسب نیرو در سراسر مفصل، همان‌طور که در بیماران با آسیب یا تروما قبلی دیده می‌شود، رخ می‌دهد. آرتروز یک فرآیند تخریب مفصلی آهسته و پیشرونده است که معمولاً در طی ۱۰ تا ۱۵ سال، یا حتی بیشتر، اتفاق می‌افتد.

تاریخچه و علائم کلاسیک: بیماران اغلب به دلیل درد و خشکی طولانی‌مدت در یک یا چند مفصل مراجعه می‌کنند. معاینه بیشتر می‌تواند کریپیتوس (صدای تق تق)، بزرگ شدن استخوانی یا تشکیل استئوفیت (Osteophyte)، افیوژن مفصل و حساسیت نقطه‌ای را نشان دهد. به‌طور کلاسیک، بیمار دارای دردی است که با فعالیت بدتر می‌شود، در مقابل آرتریت التهابی که با فعالیت بهبود می‌یابد. برای تشخیص میزان آرتروز مفصل و پیگیری پیشرفت تخریب مفصلی اغلب از تصویربرداری استفاده می‌شود.

شیوع: حدود یک‌سوم افراد بالای ۶۵ سال دچار آرتروز زانو هستند، بنابراین این بیماری شیوع بسیار بالایی در میان جمعیت عمومی دارد. برآوردهای اخیر نشان داده‌اند که شیوع این بیماری به دلیل افزایش تعداد افراد دارای اضافه‌وزن و چاق، تنها افزایش خواهد یافت.

عوامل خطر: عوامل خطر زیادی برای آرتروز زانو وجود دارد، از جمله جنسیت زن (۴۵٪ افزایش خطر برای زنان نسبت به مردان)، سن بالاتر، عوامل ژنتیکی، شاخص توده بدنی (BMI) بالای اضافه‌وزن یا چاق، آسیب یا تروما قبلی مفصل (مثلاً شکستگی درون‌مفصلی، آسیب لیگامانی، آسیب منیسک)، ناهنجاری هم‌ترازی مفصل، و آسیب‌های تکراری مفصل.