بیماری های مشابه

آمپیما ریوی (Pulmonary empyema) به تجمع چرک در فضای پلورال (pleural space) اطلاق می‌شود. بیماران ممکن است ظاهری ناخوش داشته باشند، اما به ندرت دچار حالت‌های سمی می‌شوند. علائم و نشانه‌های آمپیما شامل تب، درد قفسه سینه، سرفه، تعریق شدید (diaphoresis)، لرز، تنگی نفس (dyspnea)، خلط چرکی، بی‌اشتهایی (anorexia)، کاهش وزن، تپش قلب (تاکی‌کاردی)، پلورزی (pleurisy)، کاهش صداهای تنفسی و صدای مالشی (friction rub) است. آمپیما ممکن است به صورت یک توده پوستی ظاهر شود که ممکن است زخم شود و معمولاً ناشی از عفونت باکتریایی است که شایع‌ترین علت آن پنومونی (pneumonia) است. همچنین ممکن است به دلیل سل (tuberculosis)، آبسه ریه، آسیب قفسه سینه، توراسنتز (thoracentesis)، جراحی قفسه سینه، عفونت شکمی، سوراخ شدن مری (esophageal perforation)، پنوموتوراکس (pneumothorax) و سپسیس (sepsis) رخ دهد.

افزایش مایع در حفره پلور به عنوان افیوژن پلورال (pleural effusion) شناخته می‌شود. علائم آن می‌تواند شامل تنگی نفس، سرفه و درد قفسه سینه پلورتیک باشد، اگرچه اغلب افیوژن‌ها بدون علامت هستند و به صورت تصادفی در تصویربرداری از قفسه سینه شناسایی می‌شوند. شایع‌ترین علل افیوژن پلورال شامل عفونت، نارسایی احتقانی قلب (congestive heart failure)، بدخیمی، اختلالات بافت همبند، بیماری کبد و تروما می‌باشد. تجزیه و تحلیل مایع پلورال می‌تواند به شناسایی علت ایجاد آن کمک کند.

### آبسه کبدی ناشی از عفونت با انگل انتاموبا هیستولیتیکا (Entamoeba histolytica)

آبسه پیوژنیک کبد به تجمع چرک در کبد به‌دلیل عفونت باکتریایی (یا به‌ندرت قارچی) اطلاق می‌شود.

آبسه طحال (Splenic Abscess) نوعی عفونت محصور شده درون طحال است. آبسه‌های طحالی نادر هستند، اما با افزایش دسترسی به تصویربرداری‌های مقطعی، شناسایی آن‌ها بیشتر شده است. تروما، سرکوب ایمنی (Immunosuppression) و عفونت از عوامل خطر اصلی برای ایجاد آبسه طحال به‌شمار می‌آیند. عفونت ممکن است به‌طور خودبخودی رخ دهد، به‌ویژه در شرایط سرکوب ایمنی، گسترش از آندوکاردیت (Endocarditis)، یا به‌عنوان نتیجه آسیب ایسکمیک (Ischemic Injury) با تشکیل آبسه ثانویه.

فتق دیافراگمی (diaphragmatic hernia) عبارت است از باز شدن یا ضعف در ناحیه خلفی-جانبی دیافراگم که اجازه می‌دهد ارگان‌های شکمی به درون قفسه سینه نفوذ کنند. این فتق ممکن است شامل کلیه نابجا (ectopic kidney) نیز باشد. این حالت می‌تواند مادرزادی یا اکتسابی باشد و باعث تراکم در نیمه سینه‌ای می‌شود که به نوبه خود منجر به اختلالات تنفسی می‌گردد و در دوران جنینی، در رشد طبیعی رگ‌های خونی و مجاری هوایی ریه اختلال ایجاد می‌کند. این وضعیت ممکن است پیش از تولد تشخیص داده شود یا در چند ساعت اول زندگی نوزاد، زمانی که دچار ناراحتی تنفسی می‌شود، مشخص گردد. علائم آن شامل تنگی نفس (dyspnea)، عدم وجود صدای تنفسی و ناتوانی در رشد در نوزاد و در موارد با شروع دیرتر، علائم تنفسی و گوارشی است. عوارض شدید و تهدیدکننده زندگی مانند هیپوپلازی ریه (pulmonary hypoplasia) و فشار خون ریوی پایدار (persistent pulmonary hypertension) خطر مرگ را افزایش می‌دهند.

انفارکتوس طحال (Splenic Infarction) یک آسیب ایسکمیک به طحال است. معمولاً با درد شدید و تیز ظاهر می‌شود و یک چهارم بیماران با درد کلاسیک در ناحیه بالای سمت چپ شکم و حدود نیمی از بیماران با درد در نقاط دیگر شکم مراجعه می‌کنند؛ بخشی قابل توجهی از بیماران درد شکمی ندارند. گاهی اوقات درد به شانه چپ انتشار می‌یابد که به آن علامت کر (Kehr sign) گفته می‌شود. لکوکیتوز (Leukocytosis) و تب نیز ممکن است حضور داشته باشند. انفارکتوس ممکن است منجر به پارگی طحال شود که می‌تواند باعث خونریزی خطرناک برای زندگی شود.

پیلونفریت (Pyelonephritis) نوعی عفونت کلیه است. بیشتر موارد پیلونفریت به دلیل صعود عوامل باکتریایی (معمولاً باسیل‌های گرم منفی اما گاهی ارگانیسم‌های گرم مثبت مانند گونه‌های انتروکوک Enterococcus species) از مثانه به کلیه ایجاد می‌شوند.

بیماری کرون (Crohn disease) یک بیماری التهابی مزمن در دستگاه گوارش است که می‌تواند از دهان تا مقعد را درگیر کند. این بیماری با التهاب تمام لایه‌ای (transmural inflammation) و اغلب گرانولوم‌های بدون نکروز پنیری (noncaseating granulomas) مشخص می‌شود. علت آن به وضوح مشخص نیست، اما احتمالاً ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی باعث تحریک آن می‌شوند، به‌طوری که بخشی از آسیب مخاطی به دلیل فعال‌سازی سیستم ایمنی علیه میکروبیوتای سالم روده‌ای رخ می‌دهد.

کولیت اولسراتیو (Ulcerative colitis یا UC) نوعی بیماری التهابی روده (Inflammatory Bowel Disease یا IBD) است که کولون و رکتوم را تحت تأثیر قرار می‌دهد. UC شایع‌ترین شکل IBD است و شیوع سالانه آن بین 1.2 تا 20.3 مورد در هر 100,000 نفر است و دارای توزیع سنی دوگانه با اوج در دهه‌های سوم و هفتم زندگی می‌باشد. شیوع UC در مردان، یهودیان اشکنازی و افرادی با تبار اروپای شمالی بیشتر است. در سطح جهانی، شیوع UC در حال افزایش است.

کیست کاذب پانکراس به تجمع موضعی، بالغ و پر از مایع گفته می‌شود که گاهی با باقی‌مانده‌های سلولی همراه است و در خارج از پانکراس قرار دارد. دیواره این کیست فاقد پوشش اپیتلیالی بوده و از بافت فیبروز و گرانولاسیون تشکیل شده است و هیچ نکروزی در آن وجود ندارد. کیست‌های کاذب پانکراس معمولاً حداقل چهار هفته پس از یک دوره پانکراتیت حاد (Acute Pancreatitis) یا ضربه به پانکراس ایجاد می‌شوند. این کیست‌ها همچنین می‌توانند در بیماران مبتلا به پانکراتیت مزمن (Chronic Pancreatitis) در صورت تشدید حاد پانکراتیت زمینه‌ای ایجاد شوند. ده درصد از بیماران مبتلا به پانکراتیت مزمن دچار کیست کاذب می‌شوند. کیست‌های کاذب پانکراس بیشتر در مردان تشخیص داده می‌شوند.

انسداد روده بزرگ (Large Bowel Obstruction, LBO): انسداد زمانی رخ می‌دهد که محتویات درون لومن روده بزرگ قادر به عبور نباشند. باعث اتساع روده بزرگ پروگزیمال، تجمع مایعات، تولید گاز، افزایش فشار داخل لومن، و رشد بیش‌ازحد باکتری‌ها می‌شود. ترانسلوکاسیون باکتریایی (Bacterial Translocation): ممکن است منجر به باکتریمی و سپسیس شود.

انسداد روده کوچک (Small Bowel Obstruction - SBO) زمانی رخ می‌دهد که محتویات درون روده نتوانند از روده کوچک عبور کنند. این وضعیت منجر به اتساع بخش پروگزیمال روده، تجمع مایعات، تولید گاز، افزایش فشار درون‌روده‌ای، و رشد بیش از حد باکتری‌ها می‌شود. نتیجه آن ایجاد اتساع شکم، درد، تهوع و استفراغ، با خطر ایسکمی روده و سوراخ شدن آن است.

ایسکمی مزانتریک حاد (Acute Mesenteric Ischemia) وقفه ناگهانی یا کاهش شدید جریان خون به روده است که منجر به ایسکمی، نکروز، و نهایتاً سوراخ شدن (perforation) می‌شود. این وضعیت یک اورژانس پزشکی است که به مداخله فوری برای بازگرداندن جریان خون نیاز دارد و اغلب نیازمند یک رویکرد چندتخصصی است.