آبسه طحال (Splenic Abscess) نوعی عفونت محصور شده درون طحال است. آبسه‌های طحالی نادر هستند، اما با افزایش دسترسی به تصویربرداری‌های مقطعی، شناسایی آن‌ها بیشتر شده است. تروما، سرکوب ایمنی (Immunosuppression) و عفونت از عوامل خطر اصلی برای ایجاد آبسه طحال به‌شمار می‌آیند. عفونت ممکن است به‌طور خودبخودی رخ دهد، به‌ویژه در شرایط سرکوب ایمنی، گسترش از آندوکاردیت (Endocarditis)، یا به‌عنوان نتیجه آسیب ایسکمیک (Ischemic Injury) با تشکیل آبسه ثانویه.
علائم بالینی
بیماران اغلب با تب، استفراغ و درد در ربع فوقانی چپ شکم مراجعه می‌کنند. ممکن است بزرگی طحال (Splenomegaly) نیز مشاهده شود. ارگانیسم‌های عامل بر اساس عوامل خطر متفاوت هستند:
- استرپتوکوک (Streptococcus) و استافیلوکوک (Staphylococcus): در بیماران مبتلا به آندوکاردیت مشاهده می‌شود.
- اشریشیا کلی (Escherichia coli) و کلبسیلا پنومونیه (Klebsiella pneumoniae): در بیماران با عفونت‌های داخل شکمی دیده می‌شود.
- مایکوباکتریوم توبرکلوزیس (Mycobacterium tuberculosis)، کمپلکس مایکوباکتریوم اویوم (Mycobacterium avium complex)، سالمونلا تیفی (Salmonella typhi) و پنوموسیستیس جیرووسی (Pneumocystis jiroveci): در بیماران مبتلا به ویروس نقص ایمنی انسانی (HIV) و ایدز (AIDS) دیده می‌شود.
- مایکوباکتریوم‌ها (Mycobacterium spp.)، قارچ‌ها (مانند کاندیدا آلبیکنس (Candida albicans))، پروتوزوآ: در بیماران با سرکوب ایمنی مشاهده می‌شود.
عوارض
آبسه‌های طحالی ممکن است به تشکیل فیستول در دستگاه گوارش، فضای پلور (Pleural Space) یا پارانشیم ریه (Lung Parenchyma) منجر شوند و یا ممکن است پرفوره شده و به پریتونیت (Peritonitis) منجر شوند.