آمپیما ریوی (Pulmonary empyema) به تجمع چرک در فضای پلورال (pleural space) اطلاق می‌شود. بیماران ممکن است ظاهری ناخوش داشته باشند، اما به ندرت دچار حالت‌های سمی می‌شوند. علائم و نشانه‌های آمپیما شامل تب، درد قفسه سینه، سرفه، تعریق شدید (diaphoresis)، لرز، تنگی نفس (dyspnea)، خلط چرکی، بی‌اشتهایی (anorexia)، کاهش وزن، تپش قلب (تاکی‌کاردی)، پلورزی (pleurisy)، کاهش صداهای تنفسی و صدای مالشی (friction rub) است. آمپیما ممکن است به صورت یک توده پوستی ظاهر شود که ممکن است زخم شود و معمولاً ناشی از عفونت باکتریایی است که شایع‌ترین علت آن پنومونی (pneumonia) است. همچنین ممکن است به دلیل سل (tuberculosis)، آبسه ریه، آسیب قفسه سینه، توراسنتز (thoracentesis)، جراحی قفسه سینه، عفونت شکمی، سوراخ شدن مری (esophageal perforation)، پنوموتوراکس (pneumothorax) و سپسیس (sepsis) رخ دهد.

در حالی که افیوژن‌های پلورال (pleural effusions) بیشتر در بیماران مبتلا به پنومونی بیمارستانی (hospital-acquired pneumonia) بروز می‌کنند، آمپیماها بیشتر در بیماران مبتلا به پنومونی اکتسابی از جامعه (community-acquired pneumonia) که معمولاً ناشی از استرپتوکوک پنومونیه (Streptococcus pneumonia) است، ایجاد می‌شوند و اغلب با اختلال مصرف الکل، بیماری ریفلاکس معده به مری (GERD) و دیابت مرتبط هستند. زمانی که آمپیما با پنومونی بیمارستانی مرتبط است، معمولاً ناشی از استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی‌سیلین (methicillin-resistant Staphylococcus aureus) یا سودوموناس (Pseudomonas) است که استافیلوکوکوس اورئوس بیشترین ارتباط را با جراحی قفسه سینه دارد.

تشخیص آمپیما از طریق رادیوگرافی (x-ray)، MRI یا سی‌تی اسکن (CT) انجام می‌شود. آمپیماهای کمتر پیچیده ممکن است با روش‌های غیر جراحی مانند توراسنتز یا توراکوستومی (thoracostomy) درمان شوند، در حالی که آمپیماهای پیچیده‌تر که حاوی مکان‌های متعدد چرک هستند، ممکن است نیاز به مداخله جراحی از طریق جراحی توراکوسکوپی با ویدئو (VATS) یا توراکوتومی (thoracotomy) داشته باشند.

عوامل خطر مستقل اضافی برای توسعه آمپیما شامل سن بالاتر یا جنس مذکر (نسبت ۳ به ۱ در مردان به زنان) است. قابل توجه است که حدود ۲۰ درصد از بیمارانی که دچار آمپیما می‌شوند، دیابت یا سرطان دارند.