آبسه پیوژنیک کبد

آبسه پیوژنیک کبد به تجمع چرک در کبد به‌دلیل عفونت باکتریایی (یا به‌ندرت قارچی) اطلاق می‌شود.

مسیرهای شایع عفونت

دو مسیر اصلی که پاتوژن‌ها برای نفوذ به کبد و ایجاد آبسه طی می‌کنند، از طریق سیستم صفراوی (biliary tree) و سیستم وریدی پورت (portal venous system) است. در صورتی که سیستم صفراوی مسدود شود، کلانژیت (cholangitis) ممکن است رخ دهد که می‌تواند با تشکیل آبسه کبدی پیچیده شود. سیستم وریدی پورت مسئول تخلیه اندام‌های داخل شکمی است و پاتوژن‌های ایجادکننده دیورتیکولیت یا آپاندیسیت، به‌عنوان مثال، از طریق این سیستم تخلیه شده و ممکن است آبسه‌های کبدی تشکیل دهند. آبسه‌های کبدی همچنین ممکن است به‌دلیل ورود هماتوژن (hematogenous seeding) در شرایط باکتریمی (bacteremia) ایجاد شوند. سایر آبسه‌های داخل شکمی ممکن است با گسترش مجاور به کبد سرایت کنند. به‌ندرت، پاتوژن‌ها ممکن است در شرایط ناهنجاری‌های آناتومیکی (مانند هماتوم کبدی) یا به‌دلیل تلقیح مستقیم در شرایط تروما به کبد نفوذ کنند. در ۲۰٪ تا ۴۰٪ موارد، هیچ علت واضحی برای آبسه کبدی شناسایی نمی‌شود.

پاتوژن‌های شایع

بسیاری از ارگانیسم‌ها می‌توانند باعث آبسه پیوژنیک کبد شوند و بسیاری از آبسه‌ها پلی‌میکروبیال (polymicrobial) هستند. پاتوژن‌های شایع شامل اشریشیا کلی (Escherichia coli) و گونه‌های کلبسیلا (Klebsiella) هستند (از جمله سویه‌های هایپرمیوکوئید کلبسیلا پنومونیه که یکی از علل اصلی آبسه کبدی در آسیا هستند). ارگانیسم‌های بی‌هوازی (anaerobic) به‌طور مکرر درگیر هستند و ارگانیسم‌های گرم مثبت (gram-positive) از جمله گونه‌های استرپتوکوک (Streptococcus) و استافیلوکوکوس اورئوس (Staphylococcus aureus) نیز می‌توانند باعث آبسه شوند. گونه‌های کاندیدا (Candida) نیز ممکن است درگیر باشند. آبسه‌های کبدی کلستریدیوم پرفرینجنس (Clostridium perfringens) می‌توانند همولیز ایجاد کنند.

علائم و نشانه‌ها

علائم آبسه پیوژنیک کبد غیر اختصاصی هستند. دو علامت شایع تب و درد شکم هستند. در یک بررسی، بیماران به‌طور میانگین به مدت ۱۴ روز (دامنه ۱-۹۰ روز) قبل از بستری در بیمارستان علائم داشتند. برخی بیماران دچار تهوع، تعریق شبانه و کاهش وزن می‌شوند. اقلیتی از بیماران دچار زردی می‌شوند. ارزیابی آزمایشگاهی معمولاً نشان‌دهنده آنزیم‌های کبدی غیر طبیعی و افزایش شمارش گلبول‌های سفید خون است.

عوامل خطر

بیماران با بدخیمی‌های زمینه‌ای، سیروز، دیابت ملیتوس، یا ناهنجاری‌های پانکراس، کبد (از جمله پیوند کبد)، یا سیستم صفراوی در معرض خطر بالاتری برای این عفونت هستند.

موضوع مرتبط: آبسه کبدی آمیبی

این توضیحات به‌صورت کلی به انتقال مفاهیم مرتبط با آبسه پیوژنیک کبد پرداخته و بر اهمیت شناخت مسیرهای عفونت و پاتوژن‌های شایع تاکید می‌کند.