بیماری های مشابه

گرانولوم ماجوکی (Majocchi granuloma) که به عنوان التهاب گرانولوماتوز ندولار اطراف فولیکول (nodular granulomatous perifolliculitis) نیز شناخته می‌شود، یک فرآیند ندولار و اطراف فولیکول است که به دلیل عفونت فولیکول با گونه‌های قارچی درماتوفیت ایجاد می‌شود. این بیماری هنگامی رخ می‌دهد که یک درماتوفیت به فولیکول نفوذ کرده و درم و یا بافت زیرجلدی واکنش گرانولوماتوز و یا چرکی ایجاد می‌کند. گرانولوم ماجوکی اغلب توسط قارچ Trichophyton rubrum و کمتر توسط Trichophyton mentagrophytes یا Epidermophyton floccosum ایجاد می‌شود. این همان گونه‌های قارچی هستند که معمولاً مسئول عفونت‌های سطحی درماتوفیتی مانند تینیا کورپوریس (tinea corporis) و تینیا پدیس (tinea pedis) هستند. گونه‌های دیگر درماتوفیت نیز ممکن است در این بیماری نقش داشته باشند.

میکزدما پیش‌ساقی که به عنوان میکزدما موضعی یا درموپاتی تیروئید (thyroid dermopathy) نیز شناخته می‌شود، یک یافته نادر در بیماری‌های خودایمنی تیروئید است و بیشتر در بیماران مبتلا به بیماری گریوز (Graves disease) مشاهده می‌شود. اگرچه تنها در 1٪ تا 5٪ از بیماران مبتلا به گریوز دیده می‌شود، اما دومین تظاهر شایع خارج‌تیروئیدی است. مواردی نیز در ارتباط با تیروئیدیت هاشیموتو (Hashimoto thyroiditis) و در بیماران ائوتیروئید (euthyroid) گزارش شده است.

گرانولوما آنولار (Granuloma annulare) یک اختلال التهابی شایع پوستی با علت ناشناخته است که درم (dermis) یا بافت‌های زیرجلدی (subcutaneous tissues) را درگیر می‌کند. این بیماری در کودکان و بزرگسالان مشاهده می‌شود و میزان بروز آن در دهه سوم یا چهارم زندگی به اوج می‌رسد. این وضعیت در دختران بیشتر از پسران رخ می‌دهد.

سارکوئیدوز یک اختلال سیستمیک است که به‌وسیلۀ سیستم ایمنی واسطه‌گری شده و با تشکیل گرانولوم در اندام‌های درگیر، به‌ویژه پارانشیم ریه و پوست مشخص می‌شود. عامل محرک سیستم ایمنی ناشناخته باقی مانده است و فرضیات مختلفی از جمله عوامل خودایمنی، عفونی و محیطی را شامل می‌شود. استعدادهای ژنتیکی مرتبط با اجزای پاسخ التهابی وجود دارد و سابقه خانوادگی این بیماری خطر ابتلا را افزایش می‌دهد. این بیماری در تمامی سنین، نژادها و قومیت‌ها مشاهده می‌شود، اما بیشترین شیوع آن در مردان بین 30 تا 50 سال و در زنان بین 50 تا 60 سال است و در زنان اندکی شایع‌تر است. بیماری پوستی اغلب اولین علامت سارکوئیدوز سیستمیک است.

زانتیومای توبروز (Tuberous xanthomas) به صورت پاپول‌ها یا ندول‌های صورتی-زرد و بدون درد ظاهر می‌شود که معمولاً در سطوح اکستانسور مانند آرنج‌ها و زانوها و در نواحی مستعد ضربه مانند تاندون آشیل و باسن بروز می‌کند. وجود زانتیومای توبروز معمولاً نشان‌دهنده یک اختلال زمینه‌ای در متابولیسم لیپید و/یا کلسترول است. این زانتیوماها ممکن است به صورت تکی یا گروهی ظاهر شوند.

زانتیوم‌های پلنار به صورت ماکول‌ها، پچ‌ها یا پلاک‌های زرد/نارنجی محدود یا منتشر ظاهر می‌شوند که ممکن است در نواحی آناتومیک محدود یا به صورت عمومی‌تر بروز کنند. نواحی مستعد شامل پلک‌ها (زانتیلازما پلپبراروم [XP])، صورت و گردن جانبی، بالاتنه شامل شانه‌ها، نواحی انعطافی، نواحی بین انگشتی و کف دست می‌باشند.

درموپاتی دیابتی که معمولاً به عنوان لکه های ساق پا شناخته می شود، یک بیماری پوستی است که معمولاً در قسمت پایین پاهای افراد مبتلا به دیابت مشاهده می شود. تصور می‌شود که دیابت بر رگ‌های خونی کوچک در ساق پا تأثیر می‌گذارد که باعث این وضعیت می‌شود. راه های مراقبت درموپاتی دیابتی، راه های درمان درموپاتی دیابتی

درماتیت اصطلاحی است که برای توصیف التهاب پوست به دلیل پوسته پوسته شدن، خشن یا خشک شدن پوست، قرمزی، خارش و گاهی تراوش و فرسایش استفاده می شود. استاز اصطلاحی است که برای توصیف تورم پا که در شرایط گردش خون ضعیف و تجمع مایعات مشاهده می شود استفاده می شود. درماتیت استازی, التهاب و تجزیه پوست است که به دلیل تجمع مایع در زیر پوست اتفاق می افتد. درماتیت استاز می تواند به دلیل نارسایی وریدی (نقص دریچه عروق خونی)، نارسایی قلبی و سایر شرایطی باشد که باعث تورم، معمولاً در پاها می شود.

گزانتوگرانولوما نکروبیوتیک (Necrobiotic xanthogranuloma یا NXG) یک اختلال نادر هیستوسیتی است که به صورت پاپول‌ها و پلاک‌های زرد رنگ و سفت بر روی پوست ظاهر می‌شود و اغلب در ناحیه اطراف چشم (periorbital) دیده می‌شود. این بیماری به شدت با گاموپاتی مونوکلونال ایمونوگلوبولین G (IgG) مرتبط است و در 80% تا 90% موارد مشاهده می‌شود، به ویژه با نوع IgG کاپا (60%).

پایودرما گانگرنوزوم (PG) یک بیماری التهابی، غیرعفونی و زخم‌شونده پوستی با ویژگی‌های نوتروفیلی است که علت آن هنوز به‌طور دقیق مشخص نشده و اغلب به‌اشتباه به‌عنوان یک عفونت پوستی تهاجمی تشخیص داده می‌شود. این بیماری عمدتاً در بزرگسالان میانسال رخ می‌دهد اما می‌تواند افراد در هر سنی را تحت تأثیر قرار دهد. هیچ تمایلی به جنسیت، نژاد یا قومیت خاصی وجود ندارد.

واسکولیت (Vasculitis) اصطلاحی عمومی است که به گروهی بزرگ و ناهمگن از اختلالات اشاره دارد که با التهاب عروق خونی مشخص می‌شوند. هیچ سیستم طبقه‌بندی یکنواختی برای واسکولیت وجود ندارد، اگرچه زیرگروه‌ها معمولاً بر اساس اندازه عروق درگیر، نوع کمپلکس‌های ایمنی در گردش، و دیگر ویژگی‌های هیستوپاتولوژیک و بالینی دسته‌بندی می‌شوند. در بسیاری از موارد، آسیب به عروق خونی منجر به نشت گلبول‌های قرمز و بروز پورپورای قابل لمس (palpable purpura) بر روی پوست می‌شود. علائم پوستی شایع دیگر واسکولیت شامل زخم‌های پوستی، پدیده رینود (Raynaud phenomenon)، و لیودو رتیکولاریس (livedo reticularis) است.

پانیکولیت یک اصطلاح کلی برای گروهی از بیماری‌های التهابی است که چربی زیرجلدی را درگیر می‌کند. پانیکولیت‌ها از نظر هیستولوژیک بر اساس محل اصلی التهاب به دو دسته تقسیم می‌شوند: در سپتای درون‌لوبولی یا در داخل لوبول چربی. گاهی نیز ممکن است الگوهای ترکیبی دیده شود (سپتال و لوبولار). بیشتر این بیماری‌ها به صورت ندول‌ها، پاپول‌ها یا پلاک‌های حساس پوستی یا زیرجلدی ظاهر می‌شوند. این وضعیت‌ها ممکن است با سلولیت (cellulitis) اشتباه گرفته شوند.

اریتم ندوزوم (Erythema nodosum) شایع‌ترین نوع سپتال پانیکولیت (التهاب چربی زیرپوستی) است و ناشی از واکنش حساسیت تأخیری به محرک‌های مختلفی مانند عفونت‌های باکتریایی و ویروسی (معمولاً استرپتوکوک و ویروس اپشتین-بار [EBV] به ترتیب)، داروها، بدخیمی‌ها، بیماری التهابی روده (مانند بیماری کرون و کولیت اولسراتیو)، عفونت‌های قارچی و بیماری‌های عروقی کلاژن است. با این حال، در 33٪ تا 50٪ موارد، هیچ ارتباطی یافت نمی‌شود. فهرست کاملی از علل در زیر آمده است.

مورفیا یک وضعیت اسکلروز کننده موضعی در درم (dermis) و گاهی اوقات در زیرپوست (subcutis) است. در گذشته به عنوان اسکلرودرمی موضعی شناخته می‌شد، اما اصطلاح مورفیا ترجیح داده می‌شود زیرا مورفیا از اسکلرودرمی منتشر (diffuse scleroderma) متمایز است.

لیکن اسکلروزوس (Lichen sclerosus) یک درماتوز مزمن با علت ناشناخته است که پوست و مخاط افراد از تمامی نژادها را تحت تأثیر قرار می‌دهد. لیکن اسکلروزوس معمولاً در دو اوج سنی بروز می‌کند: زنان یائسه و دختران پیش از بلوغ. در موارد کودکی و نوجوانی در پسران نیز به تدریج شناخته شده است. ضایعات عمدتاً در نواحی تناسلی، پرینه یا پوست اطراف مقعد ایجاد می‌شوند، اما ضایعات خارج از ناحیه تناسلی نیز مشاهده می‌شوند. ضایعات لیکن اسکلروزوس به صورت تکه‌های آتروفیک یا پلاک‌های سفید عاجی هستند که پیش از آن به صورت پاپول‌ها ظاهر می‌شوند. به دلیل وجود پتشی، فرسایش‌ها و پورپورا، این بیماری به راحتی می‌تواند با سوء استفاده جنسی در دختران جوان اشتباه گرفته شود. ضایعات می‌توانند باعث خارش، سوزش و ایجاد دیسوریا، یبوست و دفع دردناک شوند. بیماری پیشرفته ممکن است آناتومی ناحیه تناسلی را نابود کند. ضایعات خارج از ناحیه تناسلی به ندرت علامت‌دار هستند.

لیپودرماتواسکلروز، که با نام‌های دیگری همچون پانیکولیت غشایی لیپو، پانیکولیت اسکلروزان، لیپواسکلروز وریدی و هیپودرمیت اسکلرودرمی‌فرم نیز شناخته می‌شود، التهاب چربی زیرجلدی است که معمولاً در اندام‌های تحتانی به علت نارسایی وریدی مزمن رخ می‌دهد. این بیماری به مراحل حاد، نیمه‌حاد و مزمن تقسیم می‌شود. لیپودرماتواسکلروز حاد (کمتر از یک ماه) به صورت پلاک موضعی، بسیار حساس، اریتماتوز و سفت ظاهر می‌شود، در حالی که در مراحل نیمه‌حاد (یک ماه تا یک سال) و مزمن (بیش از یک سال)، به صورت پلاک‌های غیرحساس، هیپرپیگمانته و اسکلروتیک که ممکن است شامل زخم‌های وریدی باشد، دیده می‌شود. لیپودرماتواسکلروز پیشرفته در ساق پا به شکل "بطری شامپاین وارونه" دیده می‌شود، به طوری که قسمت بالایی پا به دلیل ایستایی وریدی مزمن دچار ادم شده و بخش پایین‌تر پا به دلیل نکروز چربی (یا لیپودیستروفی) و زخم‌های مزمن، آتروفی و اسکلروتیک شده است.

جذام، که به نام بیماری هانسن نیز شناخته می‌شود، یک عفونت مزمن است که توسط مایکوباکتریوم لپره (Hansen's bacillus)، یک مایکوباکتریوم مقاوم به اسید ایجاد می‌شود. جذام به عنوان یک بیماری نادیده‌گرفته شده گرمسیری (NTD) شناخته می‌شود و همچنان در حدود 120 کشور در سراسر جهان گزارش می‌شود، با بیش از 200,000 مورد گزارش سالانه. برزیل، هند و اندونزی بیشترین تعداد موارد جدید (بیش از 10,000 در سال) را گزارش می‌دهند، و به دنبال آنها 13 کشور از جمله بنگلادش، جمهوری دموکراتیک کنگو، اتیوپی، ماداگاسکار، موزامبیک، میانمار، نپال، نیجریه، فیلیپین، سومالی، سودان جنوبی، سریلانکا و تانزانیا به طور جمعی 1000-10,000 مورد سالانه گزارش می‌دهند. موارد جذام در گردشگران یا مسافران برگشتی بسیار نادر است. موارد پراکنده در جنوب ایالات متحده، اسپانیا و پرتغال گزارش شده است.