بیماری های مشابه

بیماری لایم با تظاهرات پوستی شامل اریتم میگرانس (erythema migrans)، آکرو درماتیتیس کرونیکا آتروفیکانس (acrodermatitis chronica atrophicans) (در اروپا) و بورلیا لنفوسیتوما (Borrelia lymphocytoma)، یک بیماری التهابی واسطه‌ای سیستم ایمنی است که ناشی از عفونت با اسپیروکت بورلیا بورگدورفری سنسو لاتو (Borrelia burgdorferi sensu lato) می‌باشد. این باکتری شامل چهار گونه مختلف است: بورلیا بورگدورفری سنسو استریکتو (Borrelia burgdorferi sensu stricto)، بورلیا گارینی (Borrelia garinii)، بورلیا افزلی (Borrelia afzelii) و کاندیداتوس بورلیا مایونی (candidatus Borrelia mayonii). بیماری معمولاً با ضایعه پوستی که به آرامی گسترش می‌یابد، یعنی اریتم میگرانس (EM)، در محل نیش کنه آغاز می‌شود (بیماری موضعی اولیه).

شوانومای وستیبولار (Vestibular schwannomas) که به‌عنوان نوروماهای آکوستیک (acoustic neuromas) نیز شناخته می‌شوند، تومورهای داخل جمجمه‌ای هستند که از غلاف سلول‌های شوان (Schwann cell sheath) عصب هشتم جمجمه‌ای (عصب وستیبولوکوهلیار یا vestibulocochlear nerve) منشاء می‌گیرند. میزان بروز شوانومای وستیبولار در ایالات متحده ۱۰ تا ۲۰ نفر در هر یک میلیون نفر است. شوانومای وستیبولار حدود ۸ درصد از تومورهای داخل جمجمه‌ای در بزرگسالان را تشکیل می‌دهند و ۸۰ درصد از تمامی تومورهای ناحیه سرتاسر مغز و پل مغزی (cerebellopontine angle) را شامل می‌شوند. نود درصد از این تومورها یک‌طرفه هستند و به‌طور مساوی در سمت چپ و راست تأثیر می‌گذارند. میانگین سن تشخیص این تومورها ۵۰ سال است. این تومورها در کودکان نادر هستند، به‌جز در بیماران مبتلا به نوروفیبروماتوز نوع ۲ (neurofibromatosis type 2). نسبت ابتلا در زنان به مردان ۳ به ۲ است و تمامی نژادها و اقوام به یکسان تحت تأثیر قرار می‌گیرند.

مننژیوم (Meningioma) توموری است که از مننژ (Meninges) منشاء گرفته و به دورا ماتر (Dura Mater) مغز یا نخاع متصل می‌شود. این تومور شایع‌ترین تومور داخل جمجمه‌ای در بزرگسالان است و ۳۴ درصد از کل تومورهای اولیه سیستم عصبی مرکزی را تشکیل می‌دهد. این تومور که بر پایه دورا قرار دارد، در زنان دو برابر بیشتر از مردان رخ می‌دهد. اوج بروز آن در دهه ششم زندگی است و در کودکان نادر است.

اوتیت مدیای حاد (Acute Otitis Media - AOM) یک عفونت در مایع گوش میانی است که تقریباً به‌طور انحصاری در کودکان خردسال دیده می‌شود. این عفونت معمولاً ناشی از باکتری‌هاست اما می‌تواند ویروسی نیز باشد. شایع‌ترین عوامل باکتریایی شامل استرپتوکوک پنومونیه (Streptococcus pneumoniae)، هموفیلوس آنفلوآنزا بدون تیپ (non-typeable Haemophilus influenzae) و موراکسلا کاتارالیس (Moraxella catarrhalis) هستند.

اوتیت خارجی (Otitis externa یا OE) التهاب بافت نرم گوش خارجی و کانال گوش خارجی است که معمولاً به‌دلیل یک فرآیند عفونی ایجاد می‌شود. این عفونت اغلب منشأ باکتریایی دارد و گاهی منشأ قارچی. شایع‌ترین عوامل باکتریایی شامل Pseudomonas aeruginosa و Staphylococcus aureus هستند. همچنین، OE می‌تواند ناشی از فرآیندهای پوستی غیرعفونی باشد.

عفونت با ویروس HIV باعث بروز سندرم نقص ایمنی اکتسابی (AIDS) می‌شود و این یک مشکل بزرگ بهداشتی در سطح جهانی است. دو نوع ویروس وجود دارد: HIV-1 و HIV-2. این ویروس عمدتاً از طریق تماس جنسی منتقل می‌شود. همچنین می‌تواند به‌صورت پارنترال (از طریق استفاده از مواد مخدر تزریقی، انتقال خون یا در زمان پیوند عضو) یا پری‌ناتال (درون‌رحمی، حین زایمان یا در دوران شیردهی) منتقل شود. مردانی که با مردان دیگر رابطه جنسی دارند و بیمارانی که به مواد مخدر تزریقی اعتیاد دارند، در معرض خطر بیشتری برای این عفونت قرار دارند. ویروس به لنفوسیت‌های T-CD4 حمله کرده و منجر به اختلال تدریجی سیستم ایمنی می‌شود.

زونا (زوستر) (Shingles (Zoster)) یک راش دردناک است که توسط ویروس واریسلا زوستر، همان ویروسی که باعث آبله مرغان می‌شود، به وجود می آید. پس از بهبودی فرد از آبله مرغان، ویروس در اعصاب خاصی در بدن غیر فعال (خفته) باقی می ماند. با افزایش سن، سیستم ایمنی بدن شما ضعیف تر می شود و ممکن است به اندازه کافی برای کنترل ویروس قوی نباشد. زونا زمانی اتفاق می‌افتد که ویروس دوباره فعال می‌شود، روی اعصاب رشد می‌کند تا به پوست برسد و به صورت برآمدگی‌های کوچک، دردناک و پر از مایع (تاول) ظاهر می‌شود.

سارکوئیدوز یک اختلال سیستمیک است که به‌وسیلۀ سیستم ایمنی واسطه‌گری شده و با تشکیل گرانولوم در اندام‌های درگیر، به‌ویژه پارانشیم ریه و پوست مشخص می‌شود. عامل محرک سیستم ایمنی ناشناخته باقی مانده است و فرضیات مختلفی از جمله عوامل خودایمنی، عفونی و محیطی را شامل می‌شود. استعدادهای ژنتیکی مرتبط با اجزای پاسخ التهابی وجود دارد و سابقه خانوادگی این بیماری خطر ابتلا را افزایش می‌دهد. این بیماری در تمامی سنین، نژادها و قومیت‌ها مشاهده می‌شود، اما بیشترین شیوع آن در مردان بین 30 تا 50 سال و در زنان بین 50 تا 60 سال است و در زنان اندکی شایع‌تر است. بیماری پوستی اغلب اولین علامت سارکوئیدوز سیستمیک است.

سکته مغزی (Cerebral Stroke) یک آسیب حاد عصبی است که نیمکره‌های مغزی را درگیر می‌کند. علائم معمولاً به‌صورت ناگهانی ظاهر می‌شوند و به محل سکته بستگی دارند؛ این علائم شامل ضعف یک‌طرفه در صورت، بازو و/یا پا، بی‌حسی، آفازی (Aphasia)، آپراکسی (Apraxia)، از دست دادن بینایی، انحراف نگاه (Gaze Deviation)، نادیده‌انگاری (Neglect)، سردرد، تهوع/استفراغ، تغییر وضعیت ذهنی و نقایص عصبی موضعی هستند. کاهش سطح هوشیاری ممکن است در مواردی که هر دو نیمکره مغزی درگیر یا سکته‌های بزرگ با تورم یا فتق (Herniation) رخ می‌دهند، دیده شود. پیش‌آگهی به محل و اندازه سکته و همچنین ارزیابی و درمان به‌موقع بستگی دارد.

دیابت ملیتوس نوع 2 (Type 2 diabetes mellitus یا T2DM) با هیپرگلیسمی (hyperglycemia) همراه است که ناشی از مقاومت به انسولین (increased insulin resistance)، تولید ناکافی انسولین برای تأمین نیاز متابولیک، افزایش تولید گلوکز در کبد (increased hepatic glucose production)، و متابولیسم غیرمعمول چربی است.

سندرم ملکرسون-روزنتال با سه‌گانه‌ای از کیلیت گرانولوماتوز (granulomatous cheilitis)، فلج صورت (facial palsy) و زبان شیاردار (scrotal tongue) مشخص می‌شود. یکی از یافته‌های مشخصه این سندرم، تورم غشاهای مخاطی دهانی-صورتی و پوست اطراف آن است. این تورم معمولاً لب بالایی را درگیر می‌کند و به دنبال آن لب پایینی و بافت‌های اطراف دهان و چشمی را نیز تحت تأثیر قرار می‌دهد. بیشتر بیماران ابتدا تورم متناوب و بدون علامت لب‌ها را تجربه می‌کنند که در نهایت به تورم پایدار تبدیل می‌شود. به‌ندرت، بیماران ابتدا دچار فلج صورت می‌شوند. سایر علائم عصبی و چشمی شامل سردردهای میگرنی، وزوز گوش (tinnitus)، سرگیجه، اختلالات بینایی و اشک‌ریزی بیش از حد است. درگیری عصب صورت توسط گرانولوم‌ها منجر به فلج عصب صورت می‌شود. فلج عصب صورت معمولاً یک‌طرفه است، اما درگیری دوطرفه نیز گزارش شده است.

سندرم گیلن باره (Guillain-Barré syndrome یا GBS) مجموعه‌ای از پلی‌نوروپاتی‌های نادر، حاد و مرتبط با سیستم ایمنی است که ویژگی‌ها و تظاهرات مختلفی دارد. این سندرم به دو زیرگروه اصلی تقسیم می‌شود: دمیلینه‌کننده و آکسونال. انواع دمیلینه‌کننده شامل پلی‌نوروپاتی دمیلینه‌کننده التهابی حاد (acute inflammatory demyelinating polyneuropathy یا AIDP) و نوع بالینی سندرم میلر فیشر (Miller Fisher syndrome یا MFS) می‌باشند. انواع آکسونال شامل نوروپاتی آکسونال حرکتی حاد (acute motor axonal neuropathy یا AMAN) و نوروپاتی آکسونال حرکتی-حسی حاد (acute motor-sensory axonal neuropathy یا AMSAN) هستند.

فلج صورت به معنای از دست دادن کامل یا جزئی عملکرد حرکتی عضلات صورت به دلیل آسیب به عصب جمجمه‌ای هفتم است. رایج‌ترین نوع فلج صورت، فلج بل (Bell palsy) یا فلج صورت ایدیوپاتیک (idiopathic facial paralysis) است که با شروع ناگهانی و فلج یک‌طرفه نورون حرکتی پایینی مشخص می‌شود و شامل فلج عضلات بالایی و پایینی صورت است.

واسکولیت (Vasculitis) اصطلاحی عمومی است که به گروهی بزرگ و ناهمگن از اختلالات اشاره دارد که با التهاب عروق خونی مشخص می‌شوند. هیچ سیستم طبقه‌بندی یکنواختی برای واسکولیت وجود ندارد، اگرچه زیرگروه‌ها معمولاً بر اساس اندازه عروق درگیر، نوع کمپلکس‌های ایمنی در گردش، و دیگر ویژگی‌های هیستوپاتولوژیک و بالینی دسته‌بندی می‌شوند. در بسیاری از موارد، آسیب به عروق خونی منجر به نشت گلبول‌های قرمز و بروز پورپورای قابل لمس (palpable purpura) بر روی پوست می‌شود. علائم پوستی شایع دیگر واسکولیت شامل زخم‌های پوستی، پدیده رینود (Raynaud phenomenon)، و لیودو رتیکولاریس (livedo reticularis) است.

هرپس زوستر اوتیکوس یک عفونت ویروسی است که با بروز تاول‌های هرپسی در لاله گوش و کانال گوش خارجی مشخص می‌شود و زمانی که با فلج صورت همراه باشد، به عنوان سندرم رمزی-هانت شناخته می‌شود. شیوع سندرم رمزی-هانت در حدود ۵ مورد در هر ۱۰۰٬۰۰۰ نفر از جمعیت ایالات متحده در سال است و در افراد بالای ۶۰ سال به‌طور قابل توجهی افزایش می‌یابد. این بیماری به ندرت در کودکان رخ می‌دهد. سندرم مذکور به دلیل فعال‌سازی مجدد ویروس واریسلا-زوستر (Varicella-Zoster Virus یا VZV) در گانگلیون ژنیکولیت (گانگلیون حسی عصب صورت) ایجاد می‌شود که بر روی اعصاب جمجمه‌ای هفتم و هشتم اثر می‌گذارد. فعال‌سازی مجدد ممکن است توسط سرکوب سیستم ایمنی، برخی داروها، عفونت‌های دیگر یا اشکال مختلف استرس فیزیکی یا احساسی تحریک شود.