فلج صورت به معنای از دست دادن کامل یا جزئی عملکرد حرکتی عضلات صورت به دلیل آسیب به عصب جمجمه‌ای هفتم است. رایج‌ترین نوع فلج صورت، فلج بل (Bell palsy) یا فلج صورت ایدیوپاتیک (idiopathic facial paralysis) است که با شروع ناگهانی و فلج یک‌طرفه نورون حرکتی پایینی مشخص می‌شود و شامل فلج عضلات بالایی و پایینی صورت است.
علائم بالینی فلج بل
بیماران مبتلا به فلج بل معمولاً با ناتوانی در بستن چشم، ناتوانی در بالا بردن گوشه دهان و اغلب دشواری در کنترل جریان بزاق از سمت آسیب‌دیده مواجه می‌شوند. این حالت اغلب به دلیل فعال‌سازی مجدد ویروس هرپس سیمپلکس (herpes simplex virus) یا عفونت زونا (herpes zoster) ایجاد می‌شود.
تفاوت فلج صورت محیطی و مرکزی
برخلاف فلج محیطی نورون حرکتی پایینی، فلج صورت ممکن است به دلیل ضایعه نورون حرکتی بالایی مانند سکته مغزی یا توده ضایعه‌ای ایجاد شود و معمولاً تنها بخش پایینی صورت را تحت تأثیر قرار می‌دهد. فلج دوطرفه عصب صورت ممکن است در بستر عفونت‌هایی مانند بیماری لایم (Lyme disease) دیده شود. وجود نوروپاتی‌های جمجمه‌ای اضافی باید به فکر تشخیص‌هایی غیر از فلج بل بیاندازد.
ارتباط فلج صورت با فشار خون بالا
فشار خون بالا شدید با فلج صورت مرتبط بوده و این وضعیت به‌ویژه در کودکان اما همچنین در بزرگسالان مشاهده می‌شود. در کودکان، ممکن است تشخیص فشار خون بالا به طور قابل توجهی به تأخیر بیفتد؛ یک مطالعه زمان میانی ۴۵ روز بین اولین علائم فلج صورت محیطی و تشخیص فشار خون شریانی را گزارش کرده است. مطالعه دیگری نشان می‌دهد که بزرگسالانی که به دلیل عدم رعایت مصرف دارو، فشار خونشان کنترل نشده است، شیوع بالاتری از فلج بل دارند.