اوتیت خارجی (Otitis externa یا OE) التهاب بافت نرم گوش خارجی و کانال گوش خارجی است که معمولاً به‌دلیل یک فرآیند عفونی ایجاد می‌شود. این عفونت اغلب منشأ باکتریایی دارد و گاهی منشأ قارچی. شایع‌ترین عوامل باکتریایی شامل Pseudomonas aeruginosa و Staphylococcus aureus هستند. همچنین، OE می‌تواند ناشی از فرآیندهای پوستی غیرعفونی باشد.

تظاهرات بالینی

بیماران مبتلا به OE اغلب با درد شدید گوش (Severe ear pain) و حساسیت به لمس گوش خارجی مراجعه می‌کنند. سایر علائم شامل اریتم (Erythema)، ادم (Edema)، کاهش شنوایی (Hearing loss)، خارش (Pruritus)، و ترشح (Discharge) می‌باشد. این بیماری به نام "گوش شناگر" (Swimmer's ear) نیز شناخته می‌شود، زیرا به‌طور تاریخی در افرادی که مدت طولانی در آب بوده‌اند شایع است، اما می‌تواند در افراد دیابتی نیز دیده شود.

اتیولوژی

علت OE شامل اختلال در سدهای محافظتی طبیعی مانند سرومن (Cerumen) است که به‌عنوان یک سد مکانیکی عمل کرده و گوش را اسیدی می‌کند، که این ویژگی مانع عفونت می‌شود. ورود آب، باکتری‌ها یا سایر اجسام خارجی به کانال گوش، از عوامل اصلی ایجاد عفونت است.

عوامل خطر

• آسیب گوش: ترومای گوش، خاراندن، استفاده از گوش‌پاک‌کن (Swabbing)، سمعک (Hearing aids)، هدفون (Earphones)، گوش‌گیر (Earplugs)، یا ورود جسم خارجی.
• محیط: محیط‌های با رطوبت بالا یا تعریق.
• بیماری‌های پوستی مزمن: مانند اگزما (Eczema)، پسوریازیس (Psoriasis)، آکنه (Acne)، و درماتیت سبورئیک (Seborrheic dermatitis).
• رادیوتراپی: افرادی که تحت پرتودرمانی قرار گرفته‌اند، ممکن است تولید سرومن مختل شود که آنها را مستعد OE می‌کند.