بیماری های مشابه

پنوماوتوراکس (Pneumothorax) به جمع شدن غیرطبیعی هوا در حفره پلور (pleural cavity) اطلاق می‌شود. این وضعیت می‌تواند منجر به فروپاشی جزئی یا کامل ریه شود. علت آن ممکن است تروما (trauma) یا یک رویه پزشکی باشد، یا به صورت خودبه‌خودی رخ دهد. در برخی موارد، پنوماوتوراکس ممکن است به عنوان یک وضعیت اضطراری تهدیدکننده زندگی باشد، به دلیل نارسایی تنفسی یا فروپاشی قلبی‌عروقی. بیماران با پنوماوتوراکس کوچک ممکن است گاهی بدون علامت باشند. علائم شایع پنوماوتوراکس شامل درد قفسه سینه یا شانه، تنگی نفس (dyspnea)، تندتپشی (tachycardia) و تندنفسی (tachypnea) می‌باشد.

ذات‌الریه ویروسی (Viral pneumonia) به معنای التهاب پارانشیم ریه به دلیل عفونت ویروسی دستگاه تنفسی تحتانی است که معمولاً توسط ویروس‌های آنفلوانزا (influenza virus)، پاراآنفلوانزا (parainfluenza virus)، ویروس سن‌سیشیال تنفسی (respiratory syncytial virus)، آدنوویروس (adenovirus)، یا متاپنوویروس (metapneumovirus) ایجاد می‌شود. پاتوفیزیولوژی دقیق این بیماری به نوع عامل بیماری‌زا وابسته است، اما اختلال در عملکرد طبیعی سلول‌های اپیتلیال و از دست دادن پاکسازی موکوسیلیاری (mucociliary clearance) شایع است.

استرپتوکوکوس پنومونیه (Streptococcus pneumoniae)، یک دیپلوی کوکسی هوازی گرم مثبت و دارای کپسول است که شایع‌ترین عامل پنومونی اکتسابی از جامعه (community-acquired pneumonia) در بزرگسالان می‌باشد. نود سروتیپ مختلف بر اساس تفاوت‌های آنتی‌ژنی در پلی‌ساکاریدهای کپسولی آن‌ها شناسایی شده‌اند.

افزایش مایع در حفره پلور به عنوان افیوژن پلورال (pleural effusion) شناخته می‌شود. علائم آن می‌تواند شامل تنگی نفس، سرفه و درد قفسه سینه پلورتیک باشد، اگرچه اغلب افیوژن‌ها بدون علامت هستند و به صورت تصادفی در تصویربرداری از قفسه سینه شناسایی می‌شوند. شایع‌ترین علل افیوژن پلورال شامل عفونت، نارسایی احتقانی قلب (congestive heart failure)، بدخیمی، اختلالات بافت همبند، بیماری کبد و تروما می‌باشد. تجزیه و تحلیل مایع پلورال می‌تواند به شناسایی علت ایجاد آن کمک کند.

در سراسر جهان محسوب می‌شود. این بیماری با انسداد مزمن جریان هوا که به طور کامل برگشت‌پذیر نیست، شناخته می‌شود و معمولاً به دلیل پاسخ التهابی غیرطبیعی در ریه‌ها به‌تدریج پیشرفت می‌کند.

آمبولی ریوی (PE) لخته خونی است که معمولاً از ترومبوزهای سیستم وریدی عمقی (deep venous system) در پاها منشأ می‌گیرد و به ریه‌ها منتقل می‌شود. سایر منابع می‌توانند شامل وریدهای عمقی لگنی، وریدهای رکتال، ورید اجوف تحتانی (inferior vena cava)، قلب راست، و وریدهای آگزیلاری باشند. تقریباً 10٪ از موارد مرگبار هستند.

نارسایی حاد قلبی جبران‌ناپذیر (ADHF) در بیمار در وضعیت بحرانی:

سندرم هایپوونتیلاسیون ناشی از چاقی (OHS) یک تشخیص استثنایی در بیماران چاق با هایپوونتیلاسیون در حالت بیداری و استراحت است. چاقی شدید تقاضای بیشتری از مکانیسم‌های تهویه بدن ایجاد می‌کند و بدن تلاش می‌کند تا از طریق مکانیسم‌های جبرانی مختلف به این تقاضاها پاسخ دهد. زمانی که این مکانیسم‌های جبرانی به تدریج تحلیل می‌روند، OHS با بروز خستگی مزمن، هیپوکسی مزمن، هایپرکاپنی (hypercapnia) و پلی‌سایتمی (polycythemia) توسعه می‌یابد.

پنومونی آسپیراسیون یک عفونت باکتریایی در پارانشیم ریه (lung parenchyma) است که ناشی از ورود محتویات اوروفارنکس یا معده به ریه‌ها است. این عفونت زمانی رخ می‌دهد که مکانیسم‌های دفاعی طبیعی راه‌های هوایی فوقانی یا تحتانی در پاک‌سازی مواد ورودی دچار اختلال شوند.

در افراد سالم، آسپیراسیون (aspiration) اسید معده امری شایع است و معمولاً بدون علائم خاصی رخ می‌دهد. این وضعیت بیشتر در هنگام خواب اتفاق می‌افتد، به طوری که حدود نیمی از بزرگسالان در شب دچار آسپیراسیون می‌شوند. حجم آسپیراسیون و بیماری‌های هم‌زمان پزشکی زمینه‌ای تعیین‌کننده میزان علائم مربوط به آسپیراسیون هستند.

آسپیراسیون جسم خارجی به معنای ورود یک جسم خارجی به راه‌های هوایی (مانند جسم خارجی در نای، حنجره یا برونش) است. این وضعیت می‌تواند باعث انسداد خطرناک راه‌های هوایی شود. کودکان زیر ۴ سال و بزرگسالان با بیماری‌های عصبی زمینه‌ای در بالاترین خطر برای آسپیراسیون جسم خارجی قرار دارند. استخوان‌های مرغ و ماهی به طور معمول از جمله مواد غذایی هستند که ممکن است آسپیراسیون شوند.

آبسه زیر دیافراگمی یک فرآیند عفونی است که به صورت تجمع مایع چرکی بین دیافراگم و کبد یا طحال شناخته می‌شود. این آبسه‌ها به طور معمول پس از جراحی تشکیل می‌شوند، اما ممکن است در نتیجه گسترش داخل‌پریتونئال در زمینه عفونت‌های داخل‌ شکمی نیز ایجاد شوند (مانند آپاندیس پاره شده، زخم پپتیک سوراخ‌دار، دیورتیکولیت پیچیده، آبسه‌های کبدی یا کوله‌سیستیت با سوراخ‌شدگی).

فتق هیاتال (hiatal hernia) زمانی رخ می‌دهد که سوراخ مری (esophageal hiatus) در دیافراگم گشاد شده و حفره‌ای ایجاد می‌کند که می‌تواند محتویات حفره شکمی را، به ویژه معده، در خود جای دهد. در فتق‌های بزرگتر، بخش‌هایی از روده بزرگ و کوچک نیز ممکن است از طریق سوراخ مری فتق پیدا کنند.