ذات‌الریه ویروسی (Viral pneumonia) به معنای التهاب پارانشیم ریه به دلیل عفونت ویروسی دستگاه تنفسی تحتانی است که معمولاً توسط ویروس‌های آنفلوانزا (influenza virus)، پاراآنفلوانزا (parainfluenza virus)، ویروس سن‌سیشیال تنفسی (respiratory syncytial virus)، آدنوویروس (adenovirus)، یا متاپنوویروس (metapneumovirus) ایجاد می‌شود. پاتوفیزیولوژی دقیق این بیماری به نوع عامل بیماری‌زا وابسته است، اما اختلال در عملکرد طبیعی سلول‌های اپیتلیال و از دست دادن پاکسازی موکوسیلیاری (mucociliary clearance) شایع است.
تظاهرات بالینی
نشانه‌های بالینی ممکن است شامل علائم دستگاه تنفسی فوقانی، التهاب ملتحمه (conjunctivitis)، و رینیت (rhinitis) همراه با تب، سرفه خشک و بی‌حالی باشد.
یافته‌های معاینه فیزیکی
در معاینه فیزیکی اغلب تاکی‌پنه (tachypnea)، رال‌های منتشر و ویزینگ (wheezes) مشاهده می‌شود و ممکن است سیانوز (cyanosis) و هیپوکسمی (hypoxemia) نیز دیده شود.
افراد در معرض خطر بیشتر
افرادی که در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به ذات‌الریه ویروسی هستند شامل افرادی با بیماری‌های زمینه‌ای قلبی-ریوی مانند بیماری قلبی دریچه‌ای یا بیماری مزمن انسدادی ریه (COPD)، افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند یا باردار هستند، می‌باشند.
عوارض
عوارض این بیماری شامل توسعه سندرم دیسترس حاد تنفسی (acute respiratory distress syndrome) یا ذات‌الریه باکتریایی ثانویه (secondary bacterial pneumonia) است که معمولاً ۲ تا ۱۴ روز پس از بهبود وضعیت بالینی با بازگشت تب، سرفه و تنگی نفس رخ می‌دهد.
موضوعات مرتبط
- ذات‌الریه اکتسابی از جامعه (community-acquired pneumonia)
- COVID-19
- ذات‌الریه ناشی از ویروس هرپس سیمپلکس (herpes simplex virus pneumonia)
- ذات‌الریه واریسلا (varicella pneumonia)