بیماری های مشابه

اریسیپلاس (Erysipelas) یک عفونت باکتریایی سطحی پوست است که اغلب توسط استرپتوکوک‌های بتا همولیتیک گروه A (Streptococcus pyogenes) ایجاد می‌شود. این عفونت، سیستم لنفاوی درم سطحی را درگیر می‌کند. اریسیپلاس تمایل به درگیر کردن افراد در دو سر طیف سنی، بیماران ضعیف و افرادی با تخلیه لنفاوی ضعیف دارد. این عارضه می‌تواند در صورت رخ دهد، اما معمولاً در اندام‌های تحتانی بیمارانی با نارسایی وریدی و درماتیت استاز دیده می‌شود.

آنژیوادم (Angioedema) که همچنین به نام آنژیونوروتیک ادم (angioneurotic edema) شناخته می‌شود، نوعی از کهیر (urticaria) است. در حالی که بثورات کهیری معمولاً لایه سطحی درم را تحت تأثیر قرار می‌دهند، تورم در آنژیوادم در سطح عمیق‌تری رخ می‌دهد و معمولاً در درم و بافت زیرجلدی یا زیرمخاطی اتفاق می‌افتد. به ندرت، دستگاه گوارش نیز ممکن است درگیر شود. این ادم به دلیل افزایش نفوذپذیری عروقی و نشت مایع به داخل بافت بینابینی ایجاد می‌شود.

ماستوسیتوز (Mastocytosis) اصطلاحی است که به طور کلی به تکثیر بیش از حد سلول‌های ماست (mast cells) در بافت اشاره دارد. بر اساس طبقه‌بندی سازمان بهداشت جهانی (WHO)، ماستوسیتوز به اشکال جلدی و سیستمیک تقسیم می‌شود. ماستوسیتوز به طور معمول به عنوان یک بیماری پوستی در دوران کودکی ظاهر می‌شود که به زیرگروه‌های کهیر رنگدانه‌ای (Urticaria Pigmentosa یا UP، که به عنوان ماستوسیتوز جلدی ماکولوپاپولار نیز شناخته می‌شود)، ماستوسیتوم موضعی پوست و ماستوسیتوز جلدی منتشر تقسیم می‌شود. ماستوسیتوز جلدی در کودکی دارای پیش‌آگهی بسیار خوبی است و بسیاری از موارد آن در دوران بلوغ بهبود می‌یابند. موارد شدید ممکن است تا بزرگسالی ادامه یابد (رجوع شود به ماستوسیتوز در بزرگسالان).

گزش یا نیش حشرات (بندپایان) بسیار شایع است. بیشتر واکنش ها خفیف هستند و ناشی از واکنش آلرژیک به حشره یا سموم تزریق شده با گزش یا نیش هستند. برخی از افراد واکنش های شدیدی به نیش های زیر نشان می دهند: زنبورها، هورنت (زنبور سرخ). زنبور های وحشی. این نیش ها ممکن است نیاز به کمک اضطراری داشته باشند. نیش اکثر حشرات مانند مورچه ها، پشه ها، مگس ها، عنکبوت ها، کنه ها چنین واکنش شدیدی ایجاد نمی کند. راه ها درمان نیش حشرات، راه های تشخیص نیش حشرات، راه های خودمراقبتی نیش حشرات

ویروس هرپس سیمپلکس (HSV) یک عفونت شایع است که می‌تواند باعث ایجاد زخم‌های پوستی یا دهانی شود، که اغلب تبخال یا تاول‌ تب نامیده می‌شوند. اولین ابتلا، تبخال اولیه نامیده می شود، که اغلب شدیدتر از عفونت های تبخال ثانویه یا عود کننده است. راه های درمان ویروس هرپس سیمپلکس (تب‌خال) ، راه های خود مراقبتی ویروس هرپس سیمپلکس (تب‌خال)، راه های درمان ویروس هرپس سیمپلکس (تب‌خال)

تبخال هرپسی که به آن هرپس سیمپلکس دیجیتال (digital herpes simplex)، تبخال انگشتی یا تبخال دست نیز گفته می شود، یک عفونت ویروسی دردناک است که در انگشتان دست یا اطراف ناخن ها ایجاد می شود. هرپتیک ویتلو ناشی از عفونت با ویروس هرپس سیمپلکس (HSV) است. راه های مراقبت هرپتیک ویتلو (عقربک هرپسی)، راه های درمان هرپتیک ویتلو (عقربک هرپسی)

درماتوز نوتروفیلیک تب‌دار حاد که به عنوان سندرم سوییت (Sweet syndrome) نیز شناخته می‌شود، یک اختلال التهابی است که به صورت پلاک‌های متعدد استریل، به طور معمول دردناک، ادماتوز و اریتماتوز ظاهر می‌شود و اغلب با تب و افزایش تعداد گلبول‌های سفید خون (لوکوسیتوز) همراه است. این بیماری معمولاً به پوست محدود می‌شود، اگرچه هر سیستم ارگانی ممکن است تحت تأثیر قرار گیرد. گزارش‌های مربوط به کودکان و نوزادان نادر است و حدود ۵ درصد از تمامی موارد را تشکیل می‌دهد. در جمعیت کودکان، میانگین سن شروع ۵ سال است و شیوع بیشتری در پسران، به‌ویژه در کودکان زیر ۳ سال، دارد. سندرم سوییت بر اساس علت‌شناسی به دسته‌های زیر طبقه‌بندی می‌شود:

درماتیت تماسی تحریکی یک واکنش است که به‌دلیل آسیب فیزیکی یا شیمیایی مستقیم به اپیدرم (epidermis) ایجاد می‌شود. آسیب ناشی از یک ماده تحریک‌کننده منجر به التهاب می‌شود که به‌صورت اریتما (erythema)، ادم (edema) و پوسته‌پوسته شدن در پوست نمایان می‌گردد. اپیدرم نازک نوزادان و کودکان خردسال می‌تواند در برابر این مواجهه‌ها آسیب‌پذیر باشد.

درماتیت تماسی آلرژیک (Allergic contact dermatitis) نوعی اگزما (درماتیت آتوپیک) است که در اثر واکنش به یک آلرژن (ماده حساسیت زا) ایجاد می شود. برخلاف درماتیت تماسی تحریک‌کننده (irritant contact dermatitis) که در زمان تماس ماده حساسیت‌زا با پوست رخ می‌دهد، درماتیت تماسی آلرژیک حدود 24 تا 72 ساعت پس از قرار گرفتن در معرض آن رخ می‌دهد. شیوع آلرژن‌هایی که باعث درماتیت تماسی آلرژیک می‌شوند، اغلب با گذشت زمان تغییر می‌کنند، زیرا برخی از مواد شیمیایی در تولید محصولاتی که با پوست در تماس هستند، دائما در حال تغییر است. اخیراً، علل شایع درماتیت تماسی آلرژیک عبارتند از نیکل، کرومات ها، مواد شیمیایی لاستیکی و نئومایسین. حساسیت زا های رایج در عموم مردم جامعه شامل عطر، فرمالدئید، لانولین (چربی های موجود در پماد ها و لوازم آرایشی) و بسیاری دیگر از مواد شیمیایی رایج محیطی می باشد.

کهیر فیزیکی (Physical urticaria) یک زیرمجموعه از کهیر مزمن است که توسط محرک‌های فیزیکی خارجی ایجاد می‌شود. در تمامی انواع کهیر فیزیکی، مناطقی از پوست که در معرض محرک قرار می‌گیرند، واکنش نشان داده و کهیر (wheals) و/یا آنژیوادم (angioedema) تشکیل می‌دهند. به طور معمول، واکنش‌ها به نواحی در معرض محدود می‌شوند؛ اما در برخی بیماران ممکن است واکنش عمومی‌تر ایجاد شود. پاتوژنز بر اساس دگرانولاسیون سلول‌های ماست (mast cell degranulation) استوار است. روش دقیق تحریک این پاسخ پاتوفیزیولوژیک در بین زیرگونه‌ها متفاوت است.

دِرموگرافیسم یک واکنش غیرطبیعی به شکل کهیر (wheal) و قرمزی (flare) در پوست است که با فشار ایجاد می‌شود. این واکنش طی چند دقیقه شکل می‌گیرد و معمولاً بدون علائم است، اگرچه در برخی موارد با خارش (pruritus) همراه است. لمس یا مالش ناخواسته پوست می‌تواند به تشکیل کهیرهای خطی منجر شود. علت دِرموگرافیسم ناشناخته است، اما از نظر بالینی شبیه به کهیر (urticaria) به نظر می‌رسد و در بیماران مبتلا به کهیر و درماتیت آتوپیک (atopic dermatitis) بیشتر مشاهده می‌شود.

کهیر فشاری (Pressure urticaria) نوعی کهیر مزمن و فیزیکی است که به صورت تحریک‌پذیر با واکنش پوستی به فشار مستمر شناخته می‌شود. این وضعیت معمولاً مزمن است و بیش از ۶ هفته طول می‌کشد. احتمالاً این عارضه به دلیل مکانیزم مرتبط با فشار ایجاد می‌شود که منجر به تخلیه سلول‌های ماست (mast cell degranulation) و آزاد شدن هیستامین می‌گردد.

کهیر آفتابی یک بیماری نادر و متناوب پوستی است که با بروز کهیر ناشی از نور فرابنفش (UV) و/یا نور مرئی مشخص می‌شود. طیف عمل قابل تحریک در هر فرد متفاوت است و ممکن است با گذر زمان تغییر کند، اما معمولاً شامل طیف نور فرابنفش A (UVA) و نور مرئی می‌شود؛ به ندرت، اشعه فرابنفش B (UVB) ممکن است کهیر آفتابی ایجاد کند. اگرچه افراد با نوع پوست روشن‌تر بیشتر تحت تأثیر قرار می‌گیرند، اما گزارش‌هایی از بروز کهیر آفتابی در آمریکایی‌های آفریقایی‌تبار نیز وجود دارد.

واسکولیت اورتیکاریا یک زیرگروه از واسکولیت عروق کوچک (لکوسیتوکلاستیک) است. این بیماری با تظاهرات پوستی پلاک‌های اورتیکاریا که عمدتاً در نواحی تنه و اندام‌های پروگزیمال ایجاد می‌شود، با یا بدون آنژیوادم، و یافته‌های هیستوپاتولوژیک واسکولیت لکوسیتوکلاستیک در نمونه‌برداری پوست مشخص می‌شود.

کهیر یک اختلال پوستی است که با بروز برآمدگی‌های پوستی (کهیر) و یا آنژیوادم، یا هر دو مشخص می‌شود. علت آن آزاد شدن هیستامین و دیگر مواد وازواکتیو از ماست‌سل‌ها (mast cells) است. زمانی که تورم سطحی باشد، کهیر ظاهر می‌شود و زمانی که تورم عمیق‌تر باشد، آنژیوادم رخ می‌دهد.

اریزیپلوئید یک عفونت پوستی است که توسط باسیل گرم مثبت اریزیپلوتریکس روسیوپاتیه (Erysipelothrix rhusiopathiae) ایجاد می‌شود. این باکتری زمانی منتقل می‌شود که پوست آسیب‌دیده انسان با حیوان آلوده یا گوشت حیوان تماس پیدا کند؛ بنابراین، کشاورزان، آشپزها، قصابان و ماهیگیران بیشتر در معرض خطر هستند. اریزیپلوئید توسط چندین حیوان، به‌ویژه خوک‌ها و همچنین گوسفندها، خرگوش‌ها، مرغ‌ها، بوقلمون‌ها، اردک‌ها، شترمرغ‌ها، ماهی‌های عقرب و خرچنگ‌ها منتقل می‌شود. این بیماری در کودکان نادر است.

اریتروملالژیا (Erythromelalgia) یک بیماری نادر است که به‌طور کلاسیک با علائم متناوبی از احساس سوزش شدید و ناگهانی، اریتم (قرمزی پوست) و گرمای پوست، معمولاً در اندام‌ها، به‌ویژه اندام‌های تحتانی بیشتر از فوقانی، ظاهر می‌شود. همچنین گزارش‌هایی از درگیری صورت، گوش‌ها و ناحیه تناسلی وجود دارد.

اریتم اکرال (Acral erythema)، که با نام‌های اریترودیستزی کف دست و پا (palmoplantar erythrodysesthesia) و سندرم دست‌ و پا (hand-foot syndrome) نیز شناخته می‌شود، پس از درمان با چندین عامل شیمی‌درمانی سیستمیک توصیف شده است. مکانیسم‌های دقیق بیماری‌زایی این اختلال هنوز ناشناخته است. به‌طور معمول، این بثورات دست‌ها و پاها را درگیر می‌کند و اغلب در هفته اول درمان بروز می‌یابد. عوامل تحریک‌کننده رایج شامل سیتارابین (cytosine arabinoside)، 5-فلورواوراسیل (5-fluorouracil)، دوکسوروبیسین (به‌ویژه دوکسوروبیسین لیپوزومال پگیله)، هیدروکسی‌اوره، کاپسی‌تابین و مرکاپتوپورین هستند.

سندرم‌های دوره‌ای مرتبط با کریوپیرین (Cryopyrin-associated periodic syndromes یا CAPS) مجموعه‌ای از سه اختلال خودالتهابی سیستمیک مزمن با شدت رو به افزایش هستند. در ایالات متحده، این سندرم‌ها تقریباً ۱ در ۱,۰۰۰,۰۰۰ نفر را تحت تأثیر قرار می‌دهند.

تب‌ مدیترانه‌ای خانوادگی، که با نام پلی‌سروزیت راجعه (recurrent polyserositis) نیز شناخته می‌شود، شایع‌ترین اختلال در گروهی از سندرم‌های خودالتهابی به نام سندرم تب دوره‌ای (periodic fever syndrome) است. این بیماری‌ها به دلیل خطاهای مادرزادی در سیستم ایمنی رخ می‌دهند که منجر به اپیزودهای تب‌دار مکرر و بدون تحریک می‌شوند. FMF یک اختلال اتوزومال مغلوب است. ژن معیوب، که MEFV نامیده می‌شود، پیرین (pyrin) را رمزگذاری می‌کند؛ پروتئینی که جزء کمپلکس اینفلامازوم (inflammasome) است و برای تولید اینترلوکین-۱ بتا (interleukin (IL)-1 beta) ضروری می‌باشد. پیرین نقش مهمی در تنظیم التهاب و آپوپتوز دارد و اشکال جهش‌یافته آن تصور می‌شود که باعث افزایش بیش از حد بیان سایتوکاین‌های التهابی می‌شود.