بیماری های مشابه

سردردهای میگرنی (Migraine headaches) به صورت عودکننده، با شدت متوسط تا شدید ظاهر می‌شوند و معمولاً به صورت یک‌طرفه هستند. این دردها معمولاً ضربان‌دار یا نبض‌دار (pulsating) هستند و بین ۴ تا ۷۲ ساعت به طول می‌انجامند. حالت تهوع و/یا استفراغ، حساسیت به نور (photophobia) و/یا حساسیت به صدا (phonophobia) ممکن است با این سردردها همراه باشند. علائم معمولاً با فعالیت بدتر می‌شوند. سردردها ممکن است با یا بدون تجربه اورا (aura) که نوعی اختلال گذرا در بینایی، زبان، حسی یا حرکتی است، آغاز شوند. طبقه‌بندی بین‌المللی اختلالات سردرد، ویرایش سوم (ICHD-3)، سه دسته اصلی را شناسایی می‌کند: میگرن بدون اورا، میگرن با اورا و میگرن مزمن.

نورالژی تری‌ژمینال (Trigeminal neuralgia) یا تیک دولورو (Tic douloureux) یک اختلال عصبی مزمن در عصب جمجمه‌ای پنجم (عصب تری‌ژمینال) است که باعث درد مشخصی در صورت می‌شود. درد مرتبط با نورالژی تری‌ژمینال معمولاً تیز، کوتاه‌مدت (از چند ثانیه تا ۲ دقیقه)، یک‌طرفه و در توزیع یک یا چند شاخه از عصب تری‌ژمینال است. با این حال، یک چهارم تا نیمی از بیماران دارای درد مداوم همراه در ناحیه عصب تری‌ژمینال هستند که به آن نورالژی تری‌ژمینال با درد مداوم همراه (که قبلاً نورالژی تری‌ژمینال نوع ۲ نامیده می‌شد) گفته می‌شود. سمت راست صورت بیشتر از سمت چپ تحت تأثیر قرار می‌گیرد. نواقص حسی و حرکتی وجود ندارند. اغلب نقطه‌ای در صورت وجود دارد که درد را تحریک می‌کند، بنابراین فعالیت‌هایی مانند اصلاح صورت، مسواک زدن یا شستن صورت می‌تواند منجر به شروع حمله درد شود. درد پاروکسیسمال تحریک‌شده تقریباً در همه بیماران گزارش می‌شود. حملات در دوره‌های زمانی رخ می‌دهند و اغلب به دنبال آن‌ها بهبودی خودبه‌خودی رخ می‌دهد. با این حال، درد معمولاً طی ماه‌ها تا سال‌ها بازمی‌گردد. بیماران با بیماری شدید ممکن است کیفیت زندگی پایینی داشته باشند و در معرض خطر بالای افکار خودکشی باشند.

همی‌کرانیا کانتینوا یک نوع سردرد مزمن است که به گروهی از اختلالات سردرد اولیه به نام سفالژی‌های خودکار سه‌قلویی (trigeminal autonomic cephalgias) تعلق دارد. سردرد در همی‌کرانیا کانتینوا یک‌طرفه و مداوم است؛ اما به طور معمول دوره‌های تشدیدی وجود دارد که از چند ساعت تا چند روز طول می‌کشد و به صورت هفتگی یا ماهانه رخ می‌دهد. درد معمولاً در ناحیه اطراف چشم (periorbital) یا گیجگاهی (temporal) قرار دارد و از نظر شدت، خفیف یا متوسط است اما در دوره‌های تشدید می‌تواند شدید شود. سردرد معمولاً ضربان‌دار است، اما بیماران ممکن است دردهای ناگهانی و تیز را نیز تجربه کنند. در دوره‌های تشدید، علائم خودکار یک‌طرفه (ipsilateral autonomic symptoms) مانند افتادگی پلک (ptosis)، تنگی مردمک (miosis)، اشک‌ریزی (lacrimation)، تزریق ملتحمه (conjunctival injection)، تورم پلک، تعریق صورت، گرفتگی بینی (nasal congestion) یا آبریزش بینی (rhinorrhea) ممکن است همراه باشد. ویژگی‌های میگرنی نیز ممکن است سردرد را همراهی کنند.

سندرم هورنر (Horner syndrome) نقصی در مسیر عصبی اکولو‌سمپاتیک (oculosympathetic pathway) است که به‌طور کلاسیک منجر به میوزیس (miosis)، پتوزیس (ptosis) و آنهیدروزیس (anhydrosis) می‌شود. این سندرم زمانی رخ می‌دهد که وقفه‌ای در این مسیر عصبی ایجاد شود. سه نورون از مغز به پایین ستون فقرات تا ناحیه فوقانی قفسه سینه و بازگشت به چشم و صورت با یکدیگر همکاری می‌کنند.

سندرم تولوزا-هانت یک التهاب گرانولوماتوز (granulomatous) ایدیوپاتیک و نادر در سینوس کاورنو (cavernous sinus)، شکاف فوقانی اربیتال (superior orbital fissure) یا مدار چشم (orbit) است که منجر به سردرد و درد اربیتال (orbital pain) یک‌طرفه به همراه دوبینی (diplopia) و فلج جزئی اعصاب جمجمه‌ای (cranial nerves) III، IV، VI و/یا شاخه‌های فوقانی V در همان سمت می‌شود. گاهی اوقات ممکن است بینایی نیز تحت تأثیر قرار گیرد. این بیماری می‌تواند در هر سنی بروز کند. این وضعیت معمولاً یک‌طرفه است، اما در ۵ درصد موارد ممکن است دوطرفه باشد.

مننژیوم (Meningioma) توموری است که از مننژ (Meninges) منشاء گرفته و به دورا ماتر (Dura Mater) مغز یا نخاع متصل می‌شود. این تومور شایع‌ترین تومور داخل جمجمه‌ای در بزرگسالان است و ۳۴ درصد از کل تومورهای اولیه سیستم عصبی مرکزی را تشکیل می‌دهد. این تومور که بر پایه دورا قرار دارد، در زنان دو برابر بیشتر از مردان رخ می‌دهد. اوج بروز آن در دهه ششم زندگی است و در کودکان نادر است.

خونریزی ساب‌آراکنوئید (Subarachnoid hemorrhage یا SAH) به معنای خونریزی مستقیم در مایع مغزی-نخاعی (Cerebrospinal fluid یا CSF) در فضای ساب‌آراکنوئید است که مغز را احاطه کرده است. این وضعیت معمولاً با سردرد شدید و ناگهانی بروز می‌کند که اغلب به عنوان بدترین سردرد زندگی بیمار توصیف می‌شود و ممکن است درد به ناحیه گردن و پشت انتشار یابد. شروع سردرد ممکن است با از دست دادن مختصر هوشیاری، تهوع، استفراغ و علائم مننژیت همراه باشد. شیوع SAH حدود ۱۰ نفر در هر ۱۰۰٬۰۰۰ نفر در سال است. بروز آن با افزایش سن بیشتر می‌شود و در دهه ششم زندگی به اوج می‌رسد. عوامل خطر شامل جنسیت زن، سیگار کشیدن، مصرف الکل، سوءمصرف مواد مخدر، فشار خون بالا، استفاده از قرص‌های ضدبارداری، ناهنجاری‌های عروقی مغزی شناخته شده، بیماری‌های عروقی کلاژن و سابقه خانوادگی SAH می‌باشد. در ایالات متحده، افراد آفریقایی-آمریکایی در معرض خطر بیشتری هستند.

سکته مغزی (Cerebral Stroke) یک آسیب حاد عصبی است که نیمکره‌های مغزی را درگیر می‌کند. علائم معمولاً به‌صورت ناگهانی ظاهر می‌شوند و به محل سکته بستگی دارند؛ این علائم شامل ضعف یک‌طرفه در صورت، بازو و/یا پا، بی‌حسی، آفازی (Aphasia)، آپراکسی (Apraxia)، از دست دادن بینایی، انحراف نگاه (Gaze Deviation)، نادیده‌انگاری (Neglect)، سردرد، تهوع/استفراغ، تغییر وضعیت ذهنی و نقایص عصبی موضعی هستند. کاهش سطح هوشیاری ممکن است در مواردی که هر دو نیمکره مغزی درگیر یا سکته‌های بزرگ با تورم یا فتق (Herniation) رخ می‌دهند، دیده شود. پیش‌آگهی به محل و اندازه سکته و همچنین ارزیابی و درمان به‌موقع بستگی دارد.

مننژیت قارچی (Fungal Meningitis) معمولاً ماهیتی تحت‌حاد (subacute) دارد و می‌تواند در افراد با سیستم ایمنی سالم (immunocompetent) و دچار نقص ایمنی (immunocompromised) رخ دهد. عفونت‌های قارچی ابتدا از طریق استنشاق اسپورهای قارچی ایجاد می‌شوند و به دنبال آن عفونت ریوی شکل می‌گیرد. در برخی موارد، این عفونت اولیه بدون علامت و خودمحدودشونده است، اما عفونت نهفته (dormant infection) همراه با نقص ایمنی سلولی (cell-mediated immunity) ممکن است منجر به فعال شدن مجدد قارچ و گسترش آن به سیستم عصبی مرکزی (CNS) شود.

زونا چشمی (Herpes zoster ophthalmicus یا HZO) به معنای فعال‌سازی مجدد عفونت نهفته با ویروس واریسلا زوستر (varicella-zoster virus یا VZV) در ناحیه عصب چشمی شاخه تری‌ژمینال (V1) است. به‌طور کلاسیک، این فعال‌سازی مجدد در بیماران سالم در دهه ششم زندگی یا پس از آن رخ می‌دهد. زونا چشمی در بیمارانی که به دلیل بیماری، آسیب، استرس یا سرکوب سیستم ایمنی (ناشی از شیمی‌درمانی، داروها، عفونت HIV، پرتو درمانی، بدخیمی و غیره) ناتوان شده‌اند نیز شایع‌تر است.

بیماری لایم با تظاهرات پوستی شامل اریتم میگرانس (erythema migrans)، آکرو درماتیتیس کرونیکا آتروفیکانس (acrodermatitis chronica atrophicans) (در اروپا) و بورلیا لنفوسیتوما (Borrelia lymphocytoma)، یک بیماری التهابی واسطه‌ای سیستم ایمنی است که ناشی از عفونت با اسپیروکت بورلیا بورگدورفری سنسو لاتو (Borrelia burgdorferi sensu lato) می‌باشد. این باکتری شامل چهار گونه مختلف است: بورلیا بورگدورفری سنسو استریکتو (Borrelia burgdorferi sensu stricto)، بورلیا گارینی (Borrelia garinii)، بورلیا افزلی (Borrelia afzelii) و کاندیداتوس بورلیا مایونی (candidatus Borrelia mayonii). بیماری معمولاً با ضایعه پوستی که به آرامی گسترش می‌یابد، یعنی اریتم میگرانس (EM)، در محل نیش کنه آغاز می‌شود (بیماری موضعی اولیه).

سارکوئیدوز یک اختلال سیستمیک است که به‌وسیلۀ سیستم ایمنی واسطه‌گری شده و با تشکیل گرانولوم در اندام‌های درگیر، به‌ویژه پارانشیم ریه و پوست مشخص می‌شود. عامل محرک سیستم ایمنی ناشناخته باقی مانده است و فرضیات مختلفی از جمله عوامل خودایمنی، عفونی و محیطی را شامل می‌شود. استعدادهای ژنتیکی مرتبط با اجزای پاسخ التهابی وجود دارد و سابقه خانوادگی این بیماری خطر ابتلا را افزایش می‌دهد. این بیماری در تمامی سنین، نژادها و قومیت‌ها مشاهده می‌شود، اما بیشترین شیوع آن در مردان بین 30 تا 50 سال و در زنان بین 50 تا 60 سال است و در زنان اندکی شایع‌تر است. بیماری پوستی اغلب اولین علامت سارکوئیدوز سیستمیک است.

اگرچه بیماری چشم تیروئیدی، افتالموپاتی گریوز، افتالموپاتی دیستیروئید و بیماری گریوز به‌طور متناوب استفاده می‌شوند، اما ترجیح کنونی برای تغییرات چشمی که می‌تواند با بیماری تیروئید رخ دهد، استفاده از اصطلاح افتالموپاتی وابسته به تیروئید (Thyroid Associated Ophthalmopathy یا TAO) یا اوربیتوپاتی (Orbitopathy) است. این اصطلاح نه تنها خاص‌تر است، بلکه این واقعیت را پوشش می‌دهد که TAO می‌تواند رخ دهد حتی اگر تمام آزمایش‌ها برای بیماری تیروئید طبیعی باشد. TAO یک اختلال خودایمنی است و می‌تواند تقریباً همه ساختارهای چشمی را درگیر کند. بنابراین، علائم به ساختارهای چشمی که تحت تأثیر قرار گرفته‌اند، بستگی دارد. فهرست علائم ممکن شامل موارد زیر است:

بحران سیفلیس در ایالات متحده: موارد سیفلیس و سیفلیس مادرزادی در سراسر کشور به شدت افزایش یافته است، به طوری که بین سال‌های ۲۰۱۸ تا ۲۰۲۲ موارد سیفلیس به میزان ۸۰ درصد افزایش یافته است. آزمایش سرولوژیک (Serologic testing) اصلی‌ترین روش برای تشخیص، تعیین مرحله و مدیریت سیفلیس است. این آزمایش باید برای هر بیمار جنسی فعال که احتمال سیفلیس در او مطرح است یا دارای علائم جدید و غیرقابل توضیح می‌باشد، انجام شود. تشخیص و درمان به‌موقع سیفلیس می‌تواند از عوارض سیستمیک از جمله درگیری چشمی و نابینایی دائمی جلوگیری کند.

اصطلاحات و طبقه‌بندی‌های موجود برای تعریف طیف گسترده‌ای از نفوذهای لنفوپرولیفراتیو بدخیم پوستی متغیر و در حال تکامل هستند. طبقه‌بندی‌های کنونی بر اساس یافته‌های بالینی، پاتولوژیک، ایمونوپاتولوژیک، مولکولی و سیتوژنتیک استوارند. سازمان بهداشت جهانی (WHO) در اصلاح طبقه‌بندی لنفوم اروپایی-آمریکایی تجدیدنظرشده (REAL)، سه دسته اصلی از بدخیمی‌های لنفوئیدی را به رسمیت می‌شناسد: لنفوم‌های سلول B، سلول T / سلول‌های قاتل طبیعی (NK) و لنفوم هوچکین. این طبقه‌بندی شامل لنفوم‌ها و لوسمی‌های لنفوئیدی می‌شود. هر یک از این دسته‌ها به زیرمجموعه‌های بیشتری تقسیم می‌شوند. به عنوان مثال، می‌توان به لنفوم‌های اولیه پوستی سلول B و لنفوم‌های اولیه پوستی سلول T (CTCL) اشاره کرد.

این خلاصه به بررسی لوپوس اریتماتوز سیستمیک در کودکان می‌پردازد. لوپوس نوزادی به صورت جداگانه مورد بررسی قرار گرفته است.

التهاب غیر اختصاصی اربیت (Nonspecific Orbital Inflammation یا NSOI)، که با نام التهاب اربیت ایدیوپاتیک (Idiopathic Orbital Inflammation یا IOI) یا شبه‌تومور اربیت نیز شناخته می‌شود، یک حالت التهابی است که می‌تواند بر عضلات خارج‌چشمی، بافت‌های چربی اربیت، غده اشکی و اسکلرا بدون هیچ‌گونه بیماری زمینه‌ای تأثیر بگذارد. این بیماری به عنوان یک تشخیص با حذف در نظر گرفته می‌شود، زیرا می‌تواند به صورت عفونت‌ها، نئوپلاسم‌ها، یا سایر شرایط سیستمیک بروز کند.