بیماری های مشابه

علل / مکانیزم‌های معمول آسیب: بیماران اطفال با شکستگی شفت فمور معمولاً پس از تجربه تروما به پای آسیب‌دیده مراجعه می‌کنند. این شکستگی‌ها می‌توانند از طریق چندین مکانیزم آسیب ایجاد شوند. سقوط از ارتفاع یکی از علل شایع شکستگی شفت فمور است. علاوه بر این، تروماهای بلانت به پا می‌توانند این آسیب را ایجاد کنند، از جمله آسیب‌های له‌شدگی، آسیب‌های ورزشی و آسیب‌هایی که در اثر برخورد با وسیله نقلیه موتوری رخ می‌دهد، چه به‌عنوان سرنشین وسیله نقلیه و چه در اثر برخورد با آن. معمولاً آسیب‌ها در نوجوانان به انرژی بیشتری نیاز دارند و اغلب شامل وسیله نقلیه موتوری می‌شوند. این شکستگی‌ها می‌توانند پاتولوژیک نیز باشند (ناشی از تومور).

شکستگی‌های فشاری گردن استخوان ران به طور کلی آسیب‌های نادری هستند. این شکستگی‌ها معمولاً بر اساس احتمال پیشرفت به شکستگی جابجا شده یا جوش نخوردن به دو دسته پرخطر و کم‌خطر تقسیم می‌شوند. شکستگی‌های فشاری گردن استخوان ران همواره پرخطر محسوب می‌شوند. بیشتر مطالعات بر روی ورزشکاران و سربازان تمرکز دارند، اما این شکستگی‌ها می‌توانند در جمعیت سالمند نیز رخ دهند. شکستگی‌های فشاری را می‌توان به دو دسته شکستگی‌های خستگی (استخوان نرمال که در معرض استرس مکرر قرار گرفته) یا شکستگی‌های ناکارآمدی (استرس نرمال بر روی استخوان غیرطبیعی اعمال می‌شود) تقسیم کرد. شکستگی‌های خستگی ناشی از استفاده بیش از حد بوده و عموماً در بیماران جوان و فعال که در ورزش یا فعالیت‌های نیازمند تحمل وزن مکرر شرکت می‌کنند (مانند دوندگان مسافت‌های طولانی) دیده می‌شود. شکستگی‌های ناکارآمدی عموماً در جمعیت سالمند رخ می‌دهند و می‌توانند ناشی از مکانیزم‌های کم‌انرژی مانند افتادن از سطح زمین یا حتی راه رفتن در برخی موارد باشند.

سندرم کمپارتمان (Compartment syndrome) زمانی رخ می‌دهد که فشار درون کمپارتمان فاسیال (fascial compartment) از فشار پرفیوژن (perfusion pressure) بیشتر شود، که این امر به کاهش پرفیوژن کمپارتمان، ایسکمی (ischemia) و در نهایت نکروز (necrosis) عضلات و اعصاب محصور منجر می‌شود. این سندرم می‌تواند در هر مکانی که عضله اسکلتی توسط فاسیا احاطه شده باشد، رخ دهد. درد بیش از حد نسبت به شدت آسیب، مهم‌ترین یافته فیزیکی است؛ کمپارتمان‌ها ممکن است سفت و محکم به نظر برسند.

کشکک (patella) بزرگترین استخوان سزاموئید در بدن است و وظیفه آن هدایت نیروهایی است که توسط عضلات چهارسر ران (quadriceps) اعمال می‌شوند. بیماران با شکستگی کشکک معمولاً درد و تورم در ناحیه زانو به همراه افیوژن (effusion) زیاد در زانو و حساسیت در ناحیه کشکک را تجربه می‌کنند.

علل / مکانیسم آسیب معمول: رادیکولوپاتی کمری (Lumbar Radiculopathy یا LR) ناشی از تحریک عصبی است که از ستون فقرات کمری منشاء می‌گیرد و شامل ریشه‌های عصبی L1-L5 و ریشه‌های عصبی بالای ساکرال S1-S3 می‌شود. شایع‌ترین علت LR اسپوندیلوآرتروپاتی دژنراتیو (degenerative spondyloarthropathy) است که شامل فتق دیسک (disk herniation)، هیپرتروفی فاست (facet hypertrophy) و اسپوندیلولیستزیس (spondylolisthesis) می‌باشد. فرآیندهای التهابی مانند بدخیمی‌ها و عفونت‌ها ممکن است منجر به علائم مشابه شوند.

استئوسارکوم شایع‌ترین تومور بدخیم استخوان است که از سلول‌های استئوبلاستیک (osteoblastic) منشأ می‌گیرد. بیماران معمولاً با درد استخوان یا وجود یک توده مراجعه می‌کنند. استخوان‌های بلند به‌طور معمول تحت تأثیر قرار می‌گیرند و این تومور به‌طور مکرر به سایر نقاط بدن، به‌ویژه ریه‌ها، متاستاز (metastasize) می‌دهد. استئوسارکوم در مردان زیر ۳۰ سال شایع‌تر است. این تومور می‌تواند به‌صورت ثانویه در نتیجه شرایط پزشکی مانند بیماری پاژه (Paget disease) و یا پس از پرتودرمانی (radiotherapy) قبلی نیز بروز کند. درمان استئوسارکوم شامل شیمی‌درمانی (chemotherapy) و جراحی برای برداشت تومور اولیه است. با درمان، میزان بقای کلی حدود ۶۰٪ تا ۸۰٪ است.

مرالژی پارستتیکا که به عنوان نوروپاتی جلدی فمورال جانبی (lateral femoral cutaneous neuropathy) نیز شناخته می‌شود، با علائمی مانند پارستزی (paresthesias)، بی‌حسی، دیس‌استزی (dysesthesia)، و گاهی درد در ناحیه قدامی-جانبی ران مشخص می‌شود. علائم این بیماری معمولاً با ایستادن یا راه رفتن تشدید می‌شود و با نشستن تسکین می‌یابد. از آنجا که عصب جلدی فمورال جانبی فاقد هرگونه جزء حرکتی است، ضعف عضلانی با این شرایط همراه نیست. شیوع مرالژی پارستتیکا ۳ در ۱۰،۰۰۰ بیمار است و در بزرگسالان میانسال شایع‌تر است، اما می‌تواند در تمام گروه‌های سنی رخ دهد.

علل / مکانیسم آسیب‌های شایع: "شکستگی‌های لگن" شامل بخش پروگزیمال استخوان فمور از گردن تا ناحیه زیر تروکانتریک می‌باشند. این شکستگی‌ها ناشی از نیروهای مستقیم یا غیرمستقیمی هستند که مقاومت استخوان را مغلوب می‌کنند.

مفاصل ران به دلیل محدودیت استخوانی قابل توجه، به پایداری معروف هستند؛ بنابراین، نیروی زیاد و تروما لازم است تا مفصل ران از جای خود در رود. دررفتگی (dislocation) تروماتیک مفصل ران عمدتاً در بزرگسالان جوان پس از تروماهای پرانرژی دیده می‌شود. تصادفات رانندگی اصلی‌ترین علت هستند. سایر علل شامل آسیب‌های ورزشی، تصادف بین عابر پیاده و وسایل نقلیه موتوری و سقوط‌ها می‌باشد. به طور کلی، شیوع دررفتگی مفصل ران حتی پس از تروماهای پرانرژی نیز نادر است، بنابراین پیشنهاد شده که متغیرهای آناتومیکی مفصل ران ممکن است برخی افراد را به این آسیب آسیب‌پذیرتر کند، مانند دیسپلازی تکاملی مفصل ران (developmental dysplasia of the hip) که باعث می‌شود مفصل کمتر هم‌پوشانی داشته باشد.

تشکیل ترومبوز وریدی عمقی (Deep Venous Thrombosis یا DVT) زمانی رخ می‌دهد که یک لخته خون در وریدهای عمقی، معمولاً در اندام‌های تحتانی، شکل می‌گیرد. DVT می‌تواند باعث درد، اریتم (قرمزی) یا تورم در ناحیه شود، اما ممکن است بدون علامت نیز باشد. این وضعیت خطر آمبولی به ریه‌ها (آمبولی ریوی) را به همراه دارد که می‌تواند به وقایع بالقوه کشنده قلبی‌ریوی مانند ایست قلبی منجر شود.

علل / مکانیسم‌های معمول آسیب: شکستگی‌های دیستال فمور (distal femur fractures) دارای دو مکانیسم آسیب معمول هستند که با توجه به سن متفاوت‌اند. بیماران جوان معمولاً این آسیب‌ها را به دنبال تروماهای حاد با مکانیسم‌های پرانرژی متحمل می‌شوند. این شکستگی‌ها همچنین می‌توانند به علت مکانیسم‌های کم‌انرژی نیز ایجاد شوند که معمولاً در بیماران مسن با پوکی استخوان (osteoporosis) رخ می‌دهد.

صفحه رشد یا فیزیس (physis) ممکن است در شکستگی‌های استخوان‌های بلند در بیماران اطفال آسیب ببیند. شکستگی‌های فیزیس فمورال دیستال معمولاً به دلیل فشارهای کششی (hyperextension) یا واروس (varus) و والگوس (valgus) بر روی زانو به علت تروما یا آسیب‌های مرتبط با ورزش رخ می‌دهند. فیزیس نسبت به استخوان مجاور، غضروف مفصلی و لیگامان‌ها بیشتر مستعد آسیب است. در بیماران با اسکلت ناقص (پزشکی اطفال/نوجوان)، فیزیس به عنوان سطحی عمل می‌کند که شکستگی از آن عبور می‌کند.

آسیب‌های همسترینگ پروگزیمال (proximal hamstring injuries) آسیب‌های حاد ناشی از کشش سریع و شدید زانو و خم شدن ران هستند.

آسیب‌های همسترینگ پروگزیمال (proximal hamstring injuries) آسیب‌های حاد ناشی از کشش سریع و شدید زانو و خم شدن ران هستند.