تشکیل ترومبوز وریدی عمقی (Deep Venous Thrombosis یا DVT) زمانی رخ می‌دهد که یک لخته خون در وریدهای عمقی، معمولاً در اندام‌های تحتانی، شکل می‌گیرد. DVT می‌تواند باعث درد، اریتم (قرمزی) یا تورم در ناحیه شود، اما ممکن است بدون علامت نیز باشد. این وضعیت خطر آمبولی به ریه‌ها (آمبولی ریوی) را به همراه دارد که می‌تواند به وقایع بالقوه کشنده قلبی‌ریوی مانند ایست قلبی منجر شود.
عوامل خطر DVT شامل موارد زیر است:
- بی‌حرکتی طولانی‌مدت
- وضعیت پس از جراحی
- سابقه قبلی DVT
- آسیب به ناحیه لگن یا اندام‌های تحتانی
- سن بالاتر از ۶۰ سال
- مصرف برخی داروها: قرص‌های ضدبارداری خوراکی، هورمون درمانی جایگزین، شیمی‌درمانی
- بارداری و دوره پس از زایمان
- حضور کاتتر ورید مرکزی
- پلی‌سیتمی (افزایش تعداد گلبول‌های قرمز)، ترومبوسیتوز (افزایش تعداد پلاکت‌ها)
- بدخیمی
- بیماری‌های التهابی مزمن (مانند بیماری التهابی روده [کولیت ایسکمیک، بیماری کرون]، لوپوس اریتماتوز سیستمیک)
- وضعیت افزایش انعقادپذیری (مانند کمبود آنتی‌ترومبین III، فاکتور V لیدن، کمبود پروتئین C یا پروتئین S، آنتی‌کواگولانت لوپوسی، جهش ژن پروترومبین، آنتی‌بادی آنتی‌کاردیولیپین، مقاومت به پروتئین C فعال، هیپرهموسیستئینمی)
- اسکلروتراپی با فوم (ترومبوز القاء شده توسط فوم درون‌وریدی)
- لیزر درمانی درون‌وریدی یا ابلیشن فرکانس رادیویی (ترومبوز القاء شده توسط حرارت درون‌وریدی)
پس از تشخیص، درمان با ضدانعقادها آغاز می‌شود تا لخته موجود پایدار شود، از تجمع بیشتر لخته جلوگیری کند و به مرور زمان حل شود. مدت زمان درمان به علت اولیه و شرایط بیمار بستگی دارد. در صورت نبود هرگونه منع مصرف برای ضدانعقاد، درمان باید به سرعت پس از تشخیص بیماری آغاز شود تا از گسترش لخته یا آمبولی ریوی جلوگیری گردد.