مرالژی پارستتیکا (Meralgia Paresthetica)

مرالژی پارستتیکا که به عنوان نوروپاتی جلدی فمورال جانبی (lateral femoral cutaneous neuropathy) نیز شناخته می‌شود، با علائمی مانند پارستزی (paresthesias)، بی‌حسی، دیس‌استزی (dysesthesia)، و گاهی درد در ناحیه قدامی-جانبی ران مشخص می‌شود. علائم این بیماری معمولاً با ایستادن یا راه رفتن تشدید می‌شود و با نشستن تسکین می‌یابد. از آنجا که عصب جلدی فمورال جانبی فاقد هرگونه جزء حرکتی است، ضعف عضلانی با این شرایط همراه نیست. شیوع مرالژی پارستتیکا ۳ در ۱۰،۰۰۰ بیمار است و در بزرگسالان میانسال شایع‌تر است، اما می‌تواند در تمام گروه‌های سنی رخ دهد.

علل و عوامل خطر

فشردگی عصب جلدی فمورال جانبی معمولاً در نقطه ورود آن به پا نزدیک به رباط اینگوینال (inguinal ligament) رخ می‌دهد. این بیماری معمولاً یک‌طرفه است، اما تا ۲۰ درصد از بیماران ممکن است دچار مرالژی پارستتیکای دوطرفه شوند. بیشتر موارد این بیماری ایدیوپاتیک هستند. آسیب به عصب جلدی فمورال جانبی می‌تواند به دلیل تروما یا اقدامات جراحی نیز رخ دهد. بیمارانی که مبتلا به دیابت شیرین (diabetes mellitus)، کم‌کاری تیروئید (hypothyroidism)، اختلال مصرف الکل (alcohol use disorder)، جذام (leprosy)، یا سابقه مسمومیت با سرب هستند، در معرض خطر بالاتری برای ابتلا به مرالژی پارستتیکا قرار دارند. این وضعیت می‌تواند در بیمارانی که لباس‌های تنگ، کمربند یا کرست می‌پوشند، به تازگی افزایش وزن داشته‌اند یا باردار هستند تشدید شود.

درمان

درمان غالباً شامل اجتناب از پوشیدن لباس‌های تنگ و کاهش وزن است که منجر به بهبود علائم می‌شود، اگرچه برخی بیماران ممکن است دچار پارستزی دائمی در ناحیه آسیب‌دیده شوند.